ΟΣΟΙ ΤΟ ΧΑΛΚΕΟΝ ΧΕΡΙ ΒΑΡΥ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΕ,ΖΥΓΟΝ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΑΣ ΕΧΟΥΣΙ.ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.-Α.ΚΑΛΒΟΣ.

Στον μεταπτωτικό κόσμο αναλόγως της αντίληψης των ανθρώπων,δηλαδή της κακίας τους-αδυναμία μέθεξης της Χάρις, βλέπουμε διαφόρων τύπου είδωλα,από τους περιβεβλημμένους με ανθρώπινο κάλλος,αρετές και ανθρώπινα πάθοι ΄΄θεούς΄΄ στην Αρχαία Ελλάδα-παρόλη την αποστροφή των φιλοσόφων ,μέχρι τα εκτρώματα των αιγυπτίων με κεφάλια ερπετών,ζώων και κτήνων.
Ειδωλολατρεία είναι άγνοια του αληθινού Θεού, μια πλανεμένη αντίληψη ότι η......
δημιουργία Του είναι θεός. Ο θεός αυτός, όμως, που είναι η πτωτική φύση, είναι απρόσωπος, μια τυφλή δύναμη, πάνω απ’ όλους τους προσωπικούς θεούς και καλείται «Ανάγκη». Στην πραγματικότητα η Ανάγκη αυτή είναι η προβολή του ανθρώπινου λόγου, σαν μια μαθηματική ανάγκη που κυβερνά τον κόσμο. Η ορθολογιστική αυτή ΄΄Ανάγκη΄΄ είναι ο αληθινός, υπέρτατος, τυφλός θεός των ειδωλολατρών. Οι ειδωλολάτρες θεοί είναι τμήματα του κόσμου και είναι κατ΄ανάγκην αθάνατοι λόγω όπως είπαμε της ΄΄Ανάγκης΄΄ για ζωή. Σ’ αυτήν την ειδωλολατρική αντίληψη ο άνθρωπος είναι μόνο η ψυχή του και πιστεύουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι άναρχη και αθάνατη από μόνη της, αφού είναι μέρος της ουσίας του σύμπαντος, που θεωρείται αθάνατο και αυθύπαρκτο. Έτσι ο άνθρωπος είναι θεός και ο λόγος του είναι κέντρο όλων των πραγμάτων.

Ολες οι αιρέσεις ανέμιξαν αυτό τον ειδωλολατρικό τρόπο σκέψεις με τον χριστιανισμό Άρχισαν να διακρίνουν όχι μεταξύ Θεού και της δημιουργίας Του αλλά μεταξύ πνεύματος και ύλης.Άρχισαν να πιστεύουν την ψυχή του ανθρώπου σαν κάτι αιώνιο και άναρχο από μόνο του και να θεωρούν την κατάσταση του ανθρώπου μετά το θάνατο σαν την πραγματική ζωή του ανθρώπου ανεξαρτήτως της σχέσεως με τον Θεό, στην οποία η ανάσταση των νεκρών, δεν είχε να προσθέσει τίποτα.Η κόλαση και ο παράδεισος είναι γι΄αυτούς η ΄΄απολαβή΄΄ των πράξεων στον κόσμο-με κριτήριο βεβαίως την ηθική-φαρισαική αντιληψή τους και ο Θεός είναι απλά ο Τιμωρός.
Οι θρησκείες του κόσμου δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να πλάθουν έναν θεό-φάντασμα με βάση την πτωτική αντιληψή τους και τους ηθικιστικούς νόμους της πτώσης -τύποι του Νόμου, ασχέτως αν κάποιες από τις σημερινές όπως,ιουδαίοι,μουσουλμάνοι,άθεοι δηλώνουν πίστη στον μοναδικό θεό οι δύο πρώτοι –πρόσωπο μέν απρόσωπο δε και οι τελευταίοι την ανυπαρξία κάποιου όντος πέραν της φύσης της φθοράς, του θανάτου και της Τύχης και κατ επέκτασιν την θεοποίηση εν αγνοία τους των πτωμάτων,της φθοράς και του θανάτου .
Υπό αυτό το πρίσμα αυτό η μόνη διαφορά σε σχέση με τους παγανιστές είναι ότι οι παγανιστές θεοποιούν τον πτωτικό άνθρωπο με όλες τις ιδιότητες και τα πάθη του πέραν της υπερφυσικής ορολογίας και αποδίδουν στον θάνατο και την φθορά ιδιότητες της όντως Ζωής ενώ οι υποτιθέμενες μονοθειστικές θρησκείες πλάθουν ένα θεό φάντασμα με ηθικολογικούς τύπους-νόμους και έτσι φιλονικούν για το ποιό είδωλο είναι πιο αληθινό.

Ο ΄΄καθολικισμός΄΄-παπισμός από την άλλη συνέλαβε τον τύπο του χριστανισμού και εκμοντέρνισε τον Ιουδαισμό-από απρόσωπη εκπροσώποιηση σε προσωποιημένη(πλην παθολογικά ανθρώπινη,προβάλλωντα