Παιδιά, θυμηθείτε το...Φιλότιμο!...

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στην πατρίδα μας, πέρα από τα θαλασσόβρεκτα ακρογιάλια, τον καταγάλανο ουρανό, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, υποτίθεται ότι είχαμε (δεν το βάζω σε ενεστώτα) και το μοναδικό στην υφήλιο χαρακτηριστικό
γνώρισμα που το ονομάζουμε...φιλότιμο και δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα με…τίποτε!
Θα μου πείτε, φίλες και φίλοι αναγνώστες ότι τα ακρογιάλια μας, τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τις επιδρομές των συναλλαγματοφόρων ορδών και των....
ντόπιων επιδρομέων μπορεί να παραμένουν θαλασσόβρεκτα αλλά
έχουν εμπλουτισθεί με μύριους τόνους βιομηχανικών υπολειμμάτων της καταναλωτικής μας κοινωνίας σε σημείο ώστε σε κάποια μέρη να μην
μπορείς να ξεχωρίσες πια το υγρό στοιχείο από την γήϊνη μάζα των κάθε
λογής...σκουπιδιών...
Και μπορεί ακόμα να πείτε ότι οι λυρικές αναφορές στον καταγάλανο
ουρανό είναι πιά θέμα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και αξίας καθότι η
τρέχουσα πραγματικότητα του φωτοχημικού νέφους που προήλθε από
την ραγδαία αστικοβιομηχάνιση του ελλαδικού χώρου μας στέρησε τον
καταγάλανο ουρανό ...
Συμφωνώ με τις διαπιστώσεις και θα υπερθεματίσω υπενθυμίζοντας
στον εαυτό μου και εσάς ότι ταυτόχρονα γέμισαν τα σπίτια μας με έγχρωμες
τηλεοράσεις και βίντεο και οι δρόμοι και τα σοκάκια μας με πολυβάλβιδα
αυτοκίνητα... Και άντε να βρείς μετά αλάνες να παίξεις ποδόσφαιρο και
κλωτσοσκούφι και κρυφτό άν είσαι παιδί ή να παρκάρεις το όχημα άν είσαι
μπαμπάς ή μαμά (υπάρχουν πολλές πια μαμάδες-σωφερίνες!..)
Και όταν υπάρχει η μαγεία του βίντεο ποιός κάθεται να ασχοληθεί
με...γαλανούς ουρανούς; Στο κάτω-κατω της γραφής μόνο όσοι διαθετουν
αυτοκίνητά cabrio ή με ηλιοσκεπή ανακαλύπτουν ότι ο ουρανός μας είναι
εδώ και πολλά χρόνια καφε-κίτρινος και όχι γαλανός...
Και, ακόμη χεςιρότερα από τον Μάϊο του 2010 και μετά, με τον
Δράκουλα που ακούει στο όνομα τρόικα, μήπως μας έμεινε και καθόλου
όρεξη να σηκώσουμε τα μάτια προς τον ουρανό καθώς όλοι μας
αγκομαχούμε αγχωτικά με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, με την
ανεργία, τον φόβο της πιθανής απόλυσης και το στρες της καθημερινότητας;
Και όσο για τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, πάνε και αυτά, βορρά στην
αδηφάγο χοάνη του ρεαλισμού, του εδώ και τώρα, της καλοπέρασης, του
στιγμιαίου ευδαιμονισμού του κλασικού πλέον ωχαδερφισμού...
Οχι ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει και δεν βασιλεύει κάθε μέρα με το ίδιο
ακούραστο στυλ του! Κάθε άλλο! Ηλιοβασιλέματα έχουμε! Ρομαντισμό πιά
δεν έχουμε! Και μην βιαστείτε τώρα να σκεφθείτε ότι σήμερα έχω πάρει
φόρα και παρα-έγινα πικρόχολος...

Και φτάνουμε, λοιπόν, και στο φιλότιμο!

Γενιές ολάκερες γαλουχηθήκαμε με τούτη τη μοναδική στον κόσμο
εννοια - την πλέον δυσνόητη σε κάθε άλλη γλώσσα που μιλιέται στον
πλανήτη μας...Ο Ελληνας έχει... φιλότιμο! Τώρα κάπου τα μπερδέψαμε με
τους χρόνους και το συντακτικό, με τις σύγχρ