Περί πολιτικής και του ήθους πολιτικών

Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Πρόεδρε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις… Κατά τη δημοσιογραφική διάσκεψη για την τριετία της διακυβέρνησής του, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προέβη σε ένα ανεπίτρεπτο πολιτικό κουτσομπολιό και επιχείρησε να δώσει ένα μάθημα. Το κουτσομπολιό αναφερόταν σε κατ’ ισχυρισμόν ανεργιακό επίδομα, που πρώην υπουργός της κυβέρνησης Κληρίδης αιτήθηκε και έλαβε από το ΤΚΑ. Το μάθημα: Με αφορμή αυτό το......
θλιβερό κουτσομπολιό, ο Πρόεδρος καυχήθηκε ότι αγοράζει τα φάρμακά του από τον ιδιωτικό τομέα και όταν φιλοξενεί ξένους στο Κελλάκι, το κάνει με δικά του έξοδα. «Δεν καταδέχομαι να ζητήσω από το κράτος λεφτά γι’ αυτά τα ζητήματα και προσπαθώ να φαίνεται ότι είμαι και παράδειγμα σε αυτό. Η δύναμη του παραδείγματος για μένα έχει τεράστια σημασία», πρόσθεσε. Αλλά πώς; Διά της πολιτικής ανθρωποφαγίας και της παρανομίας, στις οποίες επιδόθηκε;
Έστω και αν εκ των υστέρων και ενώπιον πρωτοφανούς κατακραυγής και αντιδράσεων ο Δ. Χριστόφιας απολογήθηκε, οι ενέργειές του κρίνονται αυστηρά. Πρώτον, παραβίασε το νόμο περί προσωπικών δεδομένων και παρανόμησε. Δεύτερον, πόσο παράδειγμα προς μίμηση είναι ο ίδιος, αφού αποκαλύπτεται τώρα ότι απαίτησε και λαμβάνει επίδομα συντήρησης εξωτερικού, που δεν το χρειάζεται, αφού αμείβεται ετησίως με πάνω από 150.000 ευρώ; Τρίτον, τι παράδειγμα είναι αφού διόρισε το γαμπρό του στο Προεδρικό, επικεφαλής μιας Επιτροπής για τουρκικά θέματα; Αλλ’ είναι και το ΑΚΕΛ, που υποστήριξε ότι ο Δ. Χριστόφιας έθεσε ζήτημα πολιτικού ήθους στην άσκηση πολιτικής. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, περί πολιτικής, πολιτικού ήθους και πολιτικών.
Ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, Αντρέ Μαλρό, έγραψε με ωμή ειλικρίνεια: «Δεν ασχολείται κανείς με την πολιτική έχοντας την ηθική ως γνώμονα». Και ένας άλλος συμπατριώτης του, ο Μισιέλ Ντεμπρέ, είχε επισημάνει ότι, όταν κανείς ασκεί πολιτική, λερώνει τα μανίκια του μέχρι επάνω. Τρίτος Γάλλος, ο Ανρί ντε Μοντερλάντ, είπε ότι η πολιτική είναι ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Η εξουσία είναι ο απώτερος σκοπός και το παράγωγο της πολιτικής. Και πολιτική, κατά τον Μαξ Βέμπερ, είναι «ο αγώνας για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας, για την άσκηση δηλαδή της νόμιμης φυσικής βίας. Η πολιτική επιδιώκει την ισχύ είτε ως μέσο για εξυπηρέτηση κάποιου σκοπού είτε ως γόητρο είτε χωρίς κανένα σκοπό - η δύναμη για τη δύναμη». Εδώ ισχύει το γνωστό ότι η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Ο Γερμανός θεωρητικός του πολέμου, Καρλ φον Κλαούζεβιτς, υποστηρίζει ότι «ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», ενώ ο Κινέζος ηγέτης Μάο τσε Τουνγκ είπε το περίφημο: «Η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος και ο πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική».
Ποια σχέση, λοιπόν, μπορεί να έχει η πολιτική με την ηθική και το ήθος των πολιτικών; Καμία απολύτως! Προκαλούμε: Πόσοι από τους πολιτικούς μπορούν να επαναλάβουν άφοβοι και υπερήφανοι τα παρακάτω λόγια του Δημοσθένη; «Κρίνω και αποφασίζω χωρίς υστεροβουλία, χωρίς να προσδοκώ οικονομικό όφελος. Κανείς δεν μπορεί να