Ποιός θὰ στήσῃ τὴν Ἑλλάδα τοῦ αὔριο;

Ἡ Ἑλλάδα ποὺ τρώει τὰ παιδιά της. Ἡ Ἑλλάδα ποὺ διώχνει τὰ παιδιά της. Ἡ Ἑλλάδα ποὺ πληγώνει τὰ παιδιά της. Εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς φράσεις ποὺ ἔχουμε μάθει νὰ ἀκοῦμε σὲ κάθε εὐκαιρία. Ἔχουμε πάρα πολλὲς φορὲς διαπιστώσει τὴν ἀλήθεια τους ὅμως.

Πόσες καὶ πόσες φορὲς δὲν ἔστειλε τὰ παιδιά της στὰ ξένα; Ἀπ' ἀρχῆς γεννήσεως κόσμου, τὰ παιδιὰ τῆς...
Ἑλλάδος μία θάλασσα διασχίζουν καὶ σὲ ἕναν δρόμο εὑρίσκοντο.

Ἔχει ὁ Ἕλλην τὸ δαιμόνιον τῆς ἐξερευνήσεως μέσα στὸ γονίδιό του. Μὲ ἕνα πανὶ κι ἕνα κουπὶ ἔχει διασχίσει κι ἔχει μυρίσει κάθε λιμάνι. Ἔχει μιλήσει κάθε λαλιὰ κι ἔχει κτίσει σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου τὸ καλύβι του. Ἔχει ἀνακαλύψει κάθε σπηλιὰ καὶ κάθε μυστικό. Ἄλλοτε τὰ πῆρε μαζί του κι ἄλλοτε τὰ μοιράστηκε.

Ὁ ἐξερευνητὴς τοῦ πλανήτου ὁ Ἕλλην. Ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ ἔφτιαξε ἐπιστῆμες. Αὐτὸς ποὺ ἔφτιαξε κάθε εἰδους ἐπιχειρήσεις. Αὐτὸς ποὺ ὄργωσε τὸν πλανήτη μὲ τὸ ἦθος του (καὶ κάποιες φορὲς μὲ τὴν πονηριά του.)

Ὅπου κι ἐὰν ἔφτασε ἔπραξε ὄμορφα καὶ μεγάλα ἔργα. (Κάποιες φορὲς καὶ ἄσχημα, ἀλλὰ αὐτὰ πᾶνε, περάσανε.) Στὶς κορυφαῖες ἐπιχειρηματικὲς θέσεις παγκοσμίως, στέκονται Ἕλληνες. Στὶς κορυφαῖες διευθυντικὲς καὶ διοικητικὲς θέσεις, ἐπίσης Ἕλληνες στέκονται. Στὶς κορυφαῖες ἐπιστημονικὲς θέσεις ὁμοίως. Ἕλληνες.

Κι ἀντὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὑπέροχοι ἄνθρωποι νὰ εἶναι ἐδῶ, στὸν τόπο τους, νὰ μεγαλουργοῦν ἐδῶ καὶ νὰ μεγαλώνουν τὴν Ἑλλάδα, ξενιτεύονται καὶ μεγαλουργοῦν ἀλλοῦ. Γιατί;

Εἴπαμε ὅμως. Ἡ Ἑλλάδα τρώει τὰ παιδιά της. Ἢ καλλίτερα, αὐτὸ τὸ ἔκτρωμα Ἑλλάδος ποὺ μᾶς ἔπεισαν πὼς εἶναι Ἑλλάδα. Διότι Ἑλλὰς δὲν ἦταν ποτὲ τὸ ψεῦδος, ἡ ῥεμούλα, ἡ ἁρπακτὴ, τὸ σκότος, ἡ καταπίεσις καὶ ἡ πάσης μορφῆς ἀνηθικότης. Ἑλλὰς τώρα μαθαίνουμε τὶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι, δυστυχῶς μέσα ἀπὸ μεγάλο πόνο.

Πονᾶμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες πλέον. Πονᾶμε καὶ μαθαίνουμε! Μαθαίνουμε ἀρχικῶς τὰ ὄσα δὲν μᾶς ἀρέσουν. Τὰ ὀνομάζουμε, τὰ ἀπορρίπτουμε καὶ μετὰ ἀποφασίζουμε πὼς δὲν τὰ θέλουμε. Γιὰ νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀνακαλύπτουμε, ἕνας ἕνας, αὐτὰ ποὺ πράγματι χρειάζεται ὁ τόπος καὶ οἱ ἄνθρωποί του.

Κάθε Ἕλλην ποὺ στὴν καρδιά του κρατᾶ τὴν Ἑλλάδα, σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου, μὲ κάθε σκέψι του πονᾶ κι ἀνακαλύπτει ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν θέλει πλέον νὰ συμβαίνουν. Καὶ βῆμα τὸ βῆμα, κομματάκι τὸ κομματάκι, πετῶντας κάθε μορφῆς σκιά, ἀναδομεῖ μέσα του τὴν Ἑλλάδα μας. Τὴν βλέπει ἤδη ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι κι ὄχι ὅπως κάποιοι πασχίζουν αἰῶνες τώρα νὰ μᾶς πείσουν πὼς εἶναι!

Ἔχουμε σχεδὸν φθάσει στὸ σημεῖον «μηδέν». Στὸ σημεῖον τῆς ἀντιστροφῆς. Στὸ σημεῖον τῆς ἀναδομήσεως.

Γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε ὅμως ἀναδόμησι, ἀπαιτοῦνται πάρα πολλά. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δική μας ἑτοιμότητα, ἀπαιτοῦνται δυνάμεις ἀστείρευτες. Πίστη στὸν στόχο. Δέσμευσις στὸν σκοπό. Αὐταπάρνησις. Καρδιὰ γεμάτη Ἑλλάδα, γεμάτη φῶς! Μυαλὰ καθαρά, πλήρη δημιουργικότητος!

Εἴμαστε ἕτοιμοι. Τὸ γνωρίζουμε. Ἡ ἐπομένη ἡμέρα κοντοζυγώνει. Ἡ ἡμέρα ποὺ οἱ δίκαιοι καὶ οἱ ἄριστοι θὰ ἀναλάβουν τὸ τιμόνι τῆς χώρας ἀπέχει μόνον μίαν ἀνάσ