Πώς μας καταντήσανε έτσι;

Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Πέμπτη απόγευμα, οδός Τσιμισκή στη διασταύρωση με πλατεία Αριστοτέλους, ίσως στο Κεντρικότερο σημείο της Θεσσαλονίκης και μην με κατηγορήσετε για «τοπικισμό» πριν διαβάσετε το κείμενό μου…Πώς να το κάνουμε άλλωστε Σαλονικιός είμαι και αυτό το γνωρίζουν και οι
πέτρες και είναι πιο συνηθισμένο να περπατώ στην Τσιμισκή, στην Αγίας Σοφίας ή στην Αγγελάκη από ότι στον πεζόδρομο της Ερμού ή στην οδό Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι στην Θεσσαλονίκη, την Αθήνα ή και.....
σεοποιαδήποτε άλλη πόλη της πατρίδας μας συχνά περνούν από δίπλα μας άτομα που μιλούν μεγαλόφωνα (στα bluetooth τους) σε μια συνηθισμένη
καθημερινή πραγματικότητα. Κάποτε υπήρχαν και λίγα άτομα που
μιλούσαν στον εαυτό τους χωρίς να κρατούν κινητό ή ένα bluetooth…
Ο άνθρωπος, μάλλον σαραντάρης, μοιάζει να πηγαινοέρχεται
μπροστά το γνωστό, στολισμένο με όμορφα λουλούδια, ρολόι του
πεζόδρομου. Μιλάει με χειρονομίες, έτσι δεν μιλάμε εμείς οι Έλληνες
και οι άλλοι Μεσογειακοί λαοί, και στο πρόσωπό του φαίνεται
έντονα χαραγμένη μια ταραχή. Ίσως να με παρεξηγήσουν κάποιοι
για την περιέργειά μου αλλά μου την προξένησε το γεγονός ότι ενώ
ο συνάνθρωπός μου, ο συμπολίτης μου, εμφανέστατα και σχετικά
μεγαλόφωνα μιλάει ΔΕΝ φαίνεται να έχει το γνωστό bluetooth αυτό που
συχνά μας κάνει να αναρωτιόμαστε «το άτομο έχει ψυχολογικό πρόβλημα
και μιλάει μοναχό του ή μιλά στο κινητό μέσω…bluetooth?»
Κοντοστάθηκα, ιδιαίτερα όταν είδα τον άνθρωπο να κάνει ένα βήμα
μπρος και στρίβοντας να βρίσκεται στην εκ διαμέτρου αντίθετη θέση
από αυτήν στην οποία ήταν όταν μονολογούσε και, ως Θεέ και Κύριε, να
συνεχίζει να μιλά απευθυνόμενος προφανώς στον εαυτό του όταν ήταν
στην απέναντι θέση πριν μερικά δευτερόλεπτα.
Το πρόβλημα που αφορά στην ψυχική υγεία του καθένα και
της καθεμιάς μας όταν αρχίζουμε να εξωτερικεύουμε μεγαλόφωνα τις
ενδόμυχες σκέψεις μας και μάλιστα αδιαφορώντας για το γεγονός ότι
βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο και τον μονόλογό μας τον ακούνε και
άλλοι συνοδοιπόροι μας είναι γνωστό και αιτιολογείται από την μερική
και παροδική κατάσταση τουλάχιστον ανεξέλεγκτου στρες που μειώνει
και τον υποκειμενικό έλεγχο της συμπεριφοράς μας.
Το πρόβλημα αναδεικνύει πολύ πιο σοβαρές ψυχοπαθολογικές
καταστάσεις όταν το άτομο όχι μόνο μονολογεί μεγαλόφωνα σε δημόσιο
χώρο και εις επήκοο των συνοδοιπόρων του αλλά, επιπρόσθετα, σε αυτά
που λέει…απαντάς κιόλας κάνοντας διάλογο με τον εαυτό του…
Τον πλησίασα καθώς συνειδητοποίησα ότι με αναγνώρισε και,
μάλιστα διακόπτοντας τη δική του ιεροτελεστία μεγαλόφωνου διαλόγου
με τον εαυτό του με χαιρέτησε λέγοντας, «γεια σας κ καθηγητά…»
Φυσικά και ανταποκρίθηκα με το δικό μου «καλησπέρα σας
αγαπητέ» και θέλησα να τον προσπεράσω αλλά συνέχισε να μου μιλά…
-------Είναι σοβαρά πράγματα αυτά κ Πιπερόπουλε,