Πού οδηγείται η χώρα;

του Γιάννη Τριάντη

Η υφήλιος φλέγεται. Στιγματισμένη από το πυρηνικό έγκαυμα της Ιαπωνίας, διάτρητη από τις φονικές σφαίρες στη Λιβύη και στο Μπαχρέιν και άρρωστη από την προϊούσα οικονομική κρίση, δείχνει ότι βρίσκεται όσο ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον μεταπολεμικά, επί ξυρού ακμής... Στην ίδια ζοφερή κατάσταση –έστω χωρίς άμεσο πυρηνικό κίνδυνο και εμπλοκή σε πολεμικές εχθροπραξίες– βρίσκεται και η χώρα μας. Το ερώτημα που τίθεται πλέον δεν....
είναι πότε θα βγει από το καθεστώς σκληρής λιτότητας και διαρκούς, εντεινόμενης ανέχειας, στο οποίο έχει περιέλθει, αλλά αν η σημερινή κατάσταση «ελεγχόμενης πτώχευσης» θα δώσει τη θέση της στην αναδιάρθρωση του χρέους ή στην οριστική, τυπική πτώχευση – και έξοδο από την Ευρωζώνη...
Παρακάμπτοντας τις αναίσχυντες θριαμβολογίες περί κυβερνητικής επιτυχίας στην άτυπη Σύνοδο των Βρυξελλών (πήραμε δύο ανάσες, επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου, επειδή είδαν και οι εταίροι ότι απέτυχε οικτρά το Μνημόνιο και όχι επειδή έγινε κάποιου είδους... σκληρή διαπραγμάτευση), βρίσκουμε μπροστά μας τα εξής δεδομένα: Πρώτον, τις εντολές της Ένωσης και του ΔΝΤ για νέα σκληρά μέτρα, τα οποία κανείς δεν γνωρίζει, ούτε δεσμεύεται για το πότε θα λήξουν. Αυτό σημαίνει συνεχή εξίσωση προς τα κάτω –όλοι φτωχότεροι, όλα χειρότερα– υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Δεύτερον, την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, η οποία ουδόλως αποκλείεται. Και τρίτον, μια σημαντική απόφαση της άτυπης Συνόδου των Βρυξελλών (αγορά ομολόγων από τον Σταθερό Μηχανισμό που θα δημιουργηθεί), η οποία δεν ξέρουμε κατά πόσον αποκλείει όντως τη μελλοντική χρεοκοπία της χώρας... Ας δούμε αναλυτικά τα δεδομένα αυτά:
ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: Έτσι ζει σήμερα η χώρα. Το κράτος βρίσκεται σε προφανή αδυναμία να ανταποκριθεί στις οικονομικές του υποχρεώσεις και περιορίζεται στην πληρωμή μισθών και συντάξεων. Χρωστάει στους πάντες εσωτερικά, δεν εγκρίνει κονδύλια ούτε για στοιχειώδεις ανάγκες, ακόμη και λειτουργικές, και ασκεί μια πολιτική με γνώμονα τον δραστικό περιορισμό του κόστους, έστω κι αν οι επιλογές αυτές οδηγούν μεγάλες κατηγορίες πολιτών στην ανεργία και την εξαθλίωση. Και δυστυχώς, το πράττει με κουτοπόνηρα επιχειρήματα και με άλλοθι κάποια υπαρκτά παθογενή. Παράδειγμα οι συγχωνεύσεις των σχολείων. Αλλά και η επανεξέταση όλων των επιδομάτων, τα οποία θα δίδονται εφεξής σʼ εκείνους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αντί λοιπόν να πει καθαρά ότι οι συγχωνεύσεις, για παράδειγμα, γίνονται αναγκαστικά για οικονομικούς λόγους (μικρότερο λειτουργικό κόστος) και θα έχουν οδυνηρές επιπτώσεις για όλους, διδασκόμενους και διδάσκοντες, προβάλλει ως αιτία των συγχωνεύσεων το μερικόν (την πραγματική ανάγκη να γίνουν κάποιες συγχωνεύσεις για χωροταξικούς και άλλους λόγους) και ως αποκούμπι το όλον, το μείζον... Το ίδιο γίνεται και με τα επιδόματα: Οι υπαρκτές παρεκβάσεις και αθλιότητες (π.χ. παίρνουν επιδόματα και κάποιοι πονηροί εύποροι), προβαλλόμενες κατάλληλα από τα ΜΜΕ, δημιουργούν την αίσθηση ότι η κυβέρνησ