ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΣΧΟΒΟΛΗΣΕ Ο ΤΟΠΟΣ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ, ΑΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ, ΜΟΥΧΛΑ ΚΑΙ ΣΑΠΙΛΑ.

Σήμερα πατριώτες μέσα στα Ελληνικά σχολεία και αναφέρομαι ιδίως στα νηπιαγωγεία και δημοτικά, γιατί εκεί χτυπάει η Ελληνική καρδιά της αθωότητας και της καθαρής αγάπης για την πατρίδα, αντηχούν μέσα από τους κλειστούς τοίχους σαν πολεμικές σειρήνες οι φωνούλες των Ελλήνων, που σε πείσμα των καιρών κρατούν με τα αμόλυντα χεράκια τους το ιερό σύμβολο της χώρας και τραγουδούν με λαχτάρα τον....
εθνικό μας ύμνο και σε κάνουν έστω και για μια στιγμή, έστω και για λίγο να αισθανθείς και πάλι τόσο άξιος, τόσο μεγάλος και τόσο ξεχωριστός, δηλαδή τόσο Έλληνας.

Αυτά τα μικρά πλάσματα πριν προλάβουν να μολυνθούν από την κομματική σαπίλα και αρρώστια που υπάρχει μέσα στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και γίνουν οι αυριανοί κομματάρχες, τα άμυαλα κομματόσκυλα και οι συνδικαλιστές της σκοτεινιάς, μας προσφέρουν ένα μήνυμα τραγουδώντας τους ηρωικούς ύμνους της Σοφίας Βέμπο, με τους οποίους μας θυμίζουν από την μια μεριά ότι, ξεχάσαμε τα ιδανικά της πατρίδος μας και από την άλλη μεριά, μας φωνάζουν με αγωνία, μην μας καταντήσετε σαν εσάς.

Την ώρα που οι ορκισμένοι ανθέλληνες και προδότες ζητούν αναγνώριση τουρκικών και μακεδονικών μειονοτήτων, ξεχνώντας και διαγράφοντας ιστορία χιλιάδων ετών και ετοιμάζονται πυρετωδώς να διαμελίσουν και να ξανά ματώσουν την χώρα μας και τον λαό μας, εκτελώντας με ακρίβεια τις διαταγές των σκοτεινών αφεντικών τους, κρατώντας συνάμα στα βρώμικα χέρια τους το σακούλι με τα χρυσά αργύρια του εφιάλτη, την ίδια ώρα τα μικρά Ελληνόπουλα αναπαριστούν με επιτυχία τις ηρωίδες πολεμίστριες της Πίνδου και με υπερηφάνεια, οσάν να ζουν εκείνες τις ημέρες, τραγουδούν το «Αχ τζιάνο, αχ τζιάνο, με την Ελλάδα ποιός μου είπε να τα βάλω» και το μόνο πράγμα που σου έρχεται να κάνεις εκείνη την ώρα είναι να αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν, κυρίως όχι από συγκίνηση, αλλά από θυμό και ντροπή γιατί άφησες μια χούφτα ανθρώπων να ρημάξει και να καταστρέψει το αιώνιο σύμβολο αντίστασης, ελευθερίας, πολιτισμού και ανδρείας, δηλαδή την χώρα μας, δηλαδή την πατρίδα μας, δηλαδή την Ελλάδα μας, δηλαδή την μητέρα όλων των Ελλήνων.

Αύριο, στους δικούς μας ακόμα δρόμους θα παρελάσουν τα άοπλα και τα ένοπλα τμήματα της πατρίδος μας, θα παρελάσουν οι τότε ήρωες και γενναίοι πολεμιστές της χώρας, που ο άθλος τους ενάντια στους ιταλούς και γερμανούς φασίστες έγινε ύμνος και τραγούδι, που θα παρελάσουν όμως όλοι αυτοί, θα παρελάσουν μπροστά σε αυτούς που με κάθε τρόπο ντρόπιασαν και πρόδωσαν εδώ και πολλά χρόνια την χώρα μας, μπροστά σε αυτούς που ανέχτηκαν και επιδότησαν με την ψήφο τους όλους αυτούς που μάτωσαν και συνεχίζουν να ματώνουν την πατρίδα μας, μπροστά σε αυτούς που περιμένουν με αγωνία να ακουστεί ένα σύνθημα, για να στείλουν αυτόν, οι αυτούς που θα το ξεστομίσουν στα δικαστήρια, σαν κοινούς εγκληματίες, ναι πατριώτες, μπροστά σε αυτούς θα παρελάσετε και φέτος και λέω φέτος διότι, οι προδότες, οι ανθέλληνες και οι εχθροί του έθνους δεν θα αφήσουν για πολύ ακόμα να συντελούνται στην κατακερματισμένη