Σκέψεις αναφορικά με τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα

Γράφει ο Νίκος Σαραντάκος

Παρά το γεγονός πως έχουμε τα χρονάκια μας, η γυναίκα μου κι εγώ, αποφασίσαμε να ανεβούμε το απόγεμα της 25 Μαΐου στο Σύνταγμα, έστω για ένα απλό πέρασμα από τη συγκέντρωση. Και δεν το μετανιώσαμε. Βέβαια δε μείναμε εκεί όσο κράτησε η συγκέντρωση. Μπήκαμε σε γειτονικό φιλικό σπίτι, όπου γινόταν κάποια φιλολογική εκδήλωση και παρακολουθήσαμε το πλήθος και τον παλμό του κόσμου από το μπαλκόνι του σπιτιού, σχεδόν ως τις 12 τη νύχτα.
Η πρώτη μας εντύπωση είναι πως πρόκειται για κάτι το τελείως διαφορετικό, από όσα ξέραμε. Κι η εμπειρία μας από...
συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις είναι πλουσιότατη. Από τις πορείες για το 15% για την Παιδεία, για το «114», για τη δολοφονία του Λαμπράκη, για τον φόνο του Σωτήρη Πέτρουλα, ως τις σχετικά πρόσφατες συγκεντρώσεις για τις φωτιές στην Πάρνηθα και στην Δυτική Πελοπόννησο.
Οι διαφορές που επισημάναμε είναι:
Ήταν πολύ μεγάλη. Μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων.
Πλειοψηφούσαν τα νέα παιδιά.
Ήταν απολύτως ειρηνική. Δεν υπήρξαν ούτε κουκουλοφόροι, ούτε πράξεις βίας.
Δεν υπήρξαν ομιλίες από μπαλκόνια, ούτε κεντρικά συνθήματα που τα εκφωνούσαν κάποιοι και τα επαναλάμβανε το πλήθος.
Στην κινητοποίηση των συγκεντρωμένων έπαιξε μεγάλο ρόλο η Πληροφορική.
Όπως ήταν επόμενο, τις επόμενες μέρες και ως τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, είχαμε πολλές συζητήσεις, τόσο προφορικές με φίλους και γνωστούς, όσο και ηλεκτρονικές σε διάφορους ιστότοπους, σχολιάζοντας τη συγκέντρωση. Πολύ περισσότερο που οι συγκεντρώσεις συνεχίζονται καθημερινά.

Ο σχολιασμός επικεντρώθηκε μεταξύ άλλων και στα εξής ερωτήματα:
1) Το γεγονός ότι η συγκέντρωση ήταν αυθόρμητη και οι συγκεντρωμένοι δεν καθοδηγήθηκαν από πολιτικά κόμματα, συνδικάτα ή άλλους φορείς, είναι καλό ή κακό;
Πιστεύω πως δεν είναι κακό. Ως παλιός αριστερός, κάποτε αποστρεφόμουν τον όρο «αυθόρμητος». Πίστευα πως έκρυβε αφενός μεν τον κίνδυνο «καπελώματος» και αφετέρου τον κίνδυνο «προβοκάτσιας». Χρειάστηκε πολλή σκέψη και μεγάλος προβληματισμός για να συνειδητοποιήσω πως το αντίθετο του «αυθόρμητος» είναι το «οργανωμένος», το οποίο όμως συνεπάγεται τη διαίρεση των ανθρώπων σε ηγέτες, αρχηγούς, ποιμένες, καθοδηγητές από τη μια μεριά και σε οπαδούς, μάζες και ποίμνια από την άλλη, διαίρεση που τη θεωρώ υποτιμητική και μειωτική.

http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν[email protected]