Στροφή δεξιά ή αριστερά;

Ο Κλεισθένης γράφει.

Η φημολογία για πρόωρες εκλογές τείνει να γίνει βεβαιότητα.
Τα ερωτήματα πολλά και η πιθανότητα προσωρινού αδιεξόδου μεγάλη.
Ο λαός θα κληθεί να δώσει την πολιτική πορεία που πρέπει να ακολουθήσει ο τόπος για την έξοδο απ’ την κρίση.
Το τι θα βγάλει η κάλπη κανείς δεν μπορεί να το προεξοφλήσει.
Αν εξετάσουμε την σημερινή κατάσταση των κομμάτων θα....
κάνουμε μερικές δυσάρεστες διαπιστώσεις.

Η ΝΔ αν και φαίνεται να ρέπει προς την λαϊκή δεξιά τα νεοφιλελεύθερα βαρίδια καθώς και τα αποτυχημένα στελέχη της περιόδου Καραμανλή που ανήκουν ακόμη στις τάξεις της μειώνουν την αξιοπιστία του κόμματος. Η ρήση Σαμαρά ότι θα σεβαστεί όλα όσα προβλέπονται απ’ το μνημόνιο και τα ήδη ψηφισμένα καταστρεπτικά μέτρα καθηλώνουν το κόμμα σε ποσοστά που απέχουν πολύ της αυτοδυναμίας. Το επιχείρημα ότι η λύση θα δοθεί μέσα απ’ το μνημόνιο με αλλαγή του μίγματος οικονομικής πολιτικής δεν πείθει κανένα. Οι προτάσεις για «εφεδρεία-απόλυση» καθώς και «αξιοποίηση-ξεπούλημα» δεν συνάδουν με το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Η άρνηση της ΝΔ να καταγγείλει το μνημόνιο σαν αντισυνταγματικό και η ανεκτικότητά της σε σχέση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την καθιστά αναξιόπιστη και μη ελπιδοφόρα. Ο λαός πιστεύει ότι «θ’ αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς». Συμπερασματικά λύση απ’ τη δεξιά ως έχει δεν εγγυάται έξοδο απ’ την κρίση.

Η αριστερά (ειδικότερα το ΚΚΕ) δεν είναι διαθετημένη να μετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα, προτιμά τον ακίνδυνο πολιτικά ρόλο της διαφωνούσης καταγγέλλουσας.
Η πολυδιάσπασή της καθώς και η εκ διαμέτρου αντίθετη θέση των κομματιών της σε σχέση με την ΕΕ και το ευρώ την καθιστά περιθώριο στις εξελίξεις.
Η πιθανή αύξηση των εκλογικών της ποσοστών λίγο θα επηρεάσει τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν. Οι ιστορικές ευθύνες των ηγετικών τους ομάδων είναι μεγάλες και θα καταγραφούν. Άρα λύση απ’ την αριστερά ως έχει δεν διαφαίνεται.

Το ΠΑΣΟΚ μετά την διαφαινόμενη καταβαράθρωση θα παραμείνει για πολύ χρόνο στο περιθώριο μέχρι να λύσει τα επερχόμενα εσωτερικά του προβλήματα και φυσικά το πρόβλημα ηγεσίας.

Η ανυπαρξία κεντρώου κόμματος που θα εκπροσωπούσε την πολύπαθη μεσαία τάξη και θα συμμετείχε στην δημιουργία σταθερών κυβερνητικών συμμαχιών με μεγάλο χρονικό ορίζοντα είναι απ’ τα σοβαρότερα μειονεκτήματα του πολιτικού συστήματος.


Η δημιουργία πολυκομματικής κυβέρνησης «απελπισίας» δεν θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια και δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε περισσότερο να λύσει τα καυτά προβλήματα της χώρας. Οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις μπορεί να εκβιάσουν κάποια λύση αλλά δεν θα δώσουν κυβέρνηση ευρείας αποδοχής αλλά μειοψηφική κυβέρνηση πλαστής πλειοψηφίας τύπου 1989-90.

Εδώ που φτάσαμε χρειάζονται δομικές αλλαγές.
Τα κόμματα πρέπει να επιστρέψουν στις ιδεολογικές τους ρίζες απαρνούμενα την λογική των ευρέων φασμάτων πολιτικής εκπροσώπησης.
Τα λεγόμενα μέχρι χθες κόμματα εξ