Συμπληγάδες σαθρές και ψεύτικες - Ώρα να γκρεμιστούν...

Πριν λίγο καιρό, ένιωθα εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δυο κομματικές συμπληγάδες. Ο δικομματισμός είχε εξελιχθεί σε μονοκρατορία, μιας κατοχικής για την ζωή μου εξουσίας. Εδώ και πολλά χρόνια έβλεπα την πορεία των πραγμάτων. Μια πορεία, που θα κατέληγε στον αφανισμό της γενιάς μου απ’ την ιστορία και αρκετών άλλων γενεών μετά από μένα.

Σ’ ένα μου ταξίδι στην Ευρώπη, συνειδητοποίησα το μεγάλο κενό της ιστορίας μας. Όταν είδα ότι ο υπόλοιπος κόσμος είχε μια ιστορική συνέχεια, κατάλαβα πως εγώ είχα κοιμηθεί Μεγαλέξανδρος και ξύπνησα Κολοκοτρώνης. Ανάμεσα, εκτός από κάποιες βυζαντινές προσελκύσεις, υπήρχε η σιωπή. Αυτή η ίδια σιωπή που άρχισα να νιώθω στην καθημερινότητά μου.

Η διαγραφή των δεδομένων είχε αρχίσει πριν από χρόνια. Ξεκίνησε με την απαξίωση της τέχνης και την χυδαία εμπορευματικοποίησή της, έτσι ώστε να μην δημιουργεί ούτε αντιθέσεις, αλλά ούτε και μνήμες. Το διαφημιστικό σποτ έγινε τραγούδι, το art design αντικατέστησε την ζωγραφική, το τετριμμένο έγινε ποίηση και η βαρετή πολυλογία πλασαρίστηκε ως φιλοσοφία.

Αφού κατέκτησαν και κατέβαλαν την τέχνη, μετά ήταν πιο εύκολο να σπάσουν τον κοινωνικό ιστό. Σαν καθρεφτάκι σε πρωτόγονους, προσφέραν την τεχνολογία ως όπλο απομόνωσης και άχρηστης επιδεξιότητας και γνώσης, δημιουργώντας μοναχικούς νάρκισσους. Η ανταλλακτικότητα που εμπεριέχεται στην κοινωνική συνοχή, περιορίστηκε στην εικονική σχέση ανθρώπου - οθόνης. Απ’ έξω, αντιπαλότητα και φόβος. Με αυτό τον τρόπο είχε ανοίξει πλέον ο δρόμος για τον απόλυτο έλεγχο των αντιδράσεων της κοινωνίας. Στόχος, η αποξένωση του ατόμου απ’ την κοινωνία και η επιβολή μιας φοβικής εξουσίας με πλαστές και ανώδυνες ομαδικές ενέσιμες αντιθέσεις.

Αποτέλεσμα, οι επιδερμικές και καταναλωτικές διεκδικήσεις με βάση το «εγώ» και η ανύψωση μιας διεφθαρμένης ηθικής, με προσωρινές κι ευάλωτες αξίες lifestyle. Αντικρούαν ή αντιπαραβάλανε το ψέμα μ’ ένα άλλο ψέμα, καθιστώντας την αναξιοπιστία ανίκητη και την παρουσία τους δεδομένη. Κορύφωση ήταν η επιλεγμένη απαξίωση του «πολιτικού προσώπου», αντικαθιστώντας το με ένα τεχνοκρατικό προφίλ, που δεν ανήκε σε πολιτικούς σχηματισμούς ή ιδεολογίες, αλλά σε «εταιρίες περιορισμένης ευθύνης».

Τέλος κατάφεραν την απαξίωση και αυτής της ίδιας της πολιτικής σκέψης, προβάλλοντας μια τεχνητή αδυναμία αντίδρασης κι επιβάλλοντας το δόγμα του «τέρατος».
-«Μπορεί να είμαι τέρας, αλλά κι ο άλλος δεν είναι καλύτερος. Οπότε το εξυπνότερο που έχεις να κάνεις είναι να το συνηθίσεις ή ακόμα καλύτερα να μας μοιάσεις».
Εδώ όμως τελειώνει το παραμύθι και βγαίνει ο δράκος.

Όταν αισθάνθηκαν δυνατοί κι ακλόνητοι, απέναντι σ’ έναν ανίσχυρο και πειθήνιο όχλο, πήραν την απόφαση να περάσουν στην τελευταία πράξη του έργου τους. Μετά την πολιτισμική κατάρρευση και την κοινωνική αποδυνάμωση, θέλησαν να επιβάλουν και την οικονομική εξαθλίωση.

Στην αρχή ο κόσμος παραξενεύτηκε. Δεν αντέδρασε, δεν πίστεψε. Το «εγώ» του ήταν πολύ ισχυρό για να αποδεχθεί ότι ήταν θύμα. Ήλπιζε ότι