Συζήτηση για την εξουσία- Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (1ο)

Εχω ζήσει πολλές εκλογικές μάχες από τη μεταπολίτευση και μετά.

Ο αέρας της πτώσης της χούντας το '74 αλλά και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που βίωνα έστω και σαν παιδί εκλογές, έδινε ένα τόνο μοναδικό που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η ατμόσφαιρα της αλλαγής το '81 ήταν το ίδιο ή και περισσότερο εντυπωσιακή, τόσο που αν ήσουν και μια στάλα σοσιαλδημοκράτης μπορεί να.....
νόμιζες ότι ήσουν από τους τυχερούς που ζούσαν ιστορικες επαναστατικές στιγμές.

Υστερα πέρασαν μια σειρά από εκλογές που οι περισσότερες έμοιαζαν φυσιολογικές, τόσο φυσιολογικές που στο τέλος γινόντουσαν εντελώς βαρετές, αφού τίποτα δεν αλλαζε και τίποτα καινούργιο δεν λεγόταν. O δρόμος για την Ευρώπη είχε χαραχτεί από νωρίς, και είχε γίνει στη συνείδηση των πολλών κάτι σαν αξιωμα που ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί ό,τι κι αν έλεγε το "βαρετό" ΚΚΕ που είχε μείνει μόνο του να φωνάζει σε αυτιά που δεν άκουγαν σε σημείο που να καταντάει ενοχλητικό, για την "Ευρώπη των μονοπωλίων" και άλλα τέτοια γραφικά.

Ετσι το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε ανενόχλητο μέσα στα χρόνια, η ΝΔ το διαδεχόταν σε σύντομα διαλείμματα, η τηλεόραση ΄πολτοποιούσε τα μυαλά, ο καπιταλισμός όργωνε τις συνειδήσεις με τα καινούργια του εργαλεία μοιράζοντας υποσχέσεις, φλασάτα περιτυλίγματα χωρίς περιεχόμενο, δανεικά και μελοντικά χρέη, η Ελλάδα περπατούσε σε λήθαργο με τα μάτια δεμένα κι εμείς μαθαίναμε να γινόμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή που πια δεν ήταν δική μας, δεν μας αφορούσε όπως άλλοτε, ήταν κάτι ανάμεσα σε ζωή και σειρά της τηλεόρασης που απλά παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τη συνέχεια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτές οι εκλογές έχουν κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι θέλοντας και μή ξυπνάνε από ΄μια βαθιά νάρκωση και φαίνεται να τεντώνουν ξανά αυτια για να ακούσουν προσεκτικά από την αρχή. Όλα αυτά που μέχρι τώρα μπορεί να είχαν απλά και μόνο θεωρητική ή και καθόλου σημασία τώρα έχουν αποκτήσει κυριολεκτικα σάρκα και οστά, έχουν γίνει χωρίς υπερβολή "ζητήματα ζωής και θανάτου" Ετσι μάθαμε από την αρχή και συζητάμε για την Ευρώπη, για το ευρώ, για το Μάαστριχτ, για το χρέος, το έλλειμμα (σιγά να μην ήξερε έστω κι 1 στους 10000 το 2008 τί είναι χρέος και τί έλλειμμα) για τον καπιταλισμό (τι απαγορευμένη λέξη μέχρι πριν λίγο) και εσχάτως και για το σοσιαλισμό μετά από τόσα χρόνια.

Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου φτάνει μερικές φορές σε πραγματικά μεγάλα ύψη, αρκεί να υπάρχουν βεβαια στους συνομιλητές υποψήφιοι ή αναλυτές της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τόσο που πραγματικά μέσα στο τόσο σκοτάδι της κρίσης να αρχίζει να αχνοφαίνεται κάποιο φώς. Δικο μας φώς βέβαια. Μικρά φαναράκια αυτών που φαίνεται σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως είναι ώρα να νοιαστούν και να πάρουν τη ζωή τους στα χερια τους γιατί δε γίνεται αλλιώς..

Την περασμένη Δευτέρα στο enikos.gr είχαμε τους 3 αρχηγούς της Αριστεράς. Και τότε ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι όλο το "ζουμί" αυτών των εκλογών δεν είναι πια στο δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά στην Αριστερά! Και μάλιστα όχι το ίδιο μοιρασμένο στα 3 κόμματα αλ