«ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ 2009 ΒΟΟΥΝ ΟΤΙ Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΕΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ». ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ.

Γιὰ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν πολλαπλὴ κρίση
Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου,
ἀν. Καθηγητοῦ τμήματος Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

. Ἔχουν γίνει διάφορες προτάσεις γιὰ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν πολλαπλὴ κρίση ποὺ μαστίζει τὴν χώρα. Ἀπ’ ὅσες ὑπέπεσαν στὴν....
ἀντίληψή μου, ὡστόσο, νομίζω ὅτι οἱ περισσότερες εἶναι εἴτε εὐχολόγια (βελτιώσεις στὸ πολιτικὸ σύστημα, καταπολέμηση τῆς φοροδιαφυγῆς καὶ τοῦ ρουσφετιοῦ κτλ.) εἴτε λύσεις ποὺ εἶναι μὲν ἀναγκαῖες καὶ ρεαλιστικὲς (ἄνοιγμα τῶν κλειστῶν ἐπαγγελμάτων, ἀπελευθέρωση τῆς ἀγορᾶς ἐργασίας κτλ.), ἀλλὰ ἂν ποτὲ ἐφαρμοστοῦν, τὰ ἀποτελέσματά τους θὰ ἀργήσουν νὰ φανοῦν.

Μία ἀπὸ τὶς προτεινόμενες λύσεις, ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν εὐρωζώνη καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν δραχμή, ἡ ὁποία ἀναμένεται νὰ βγάλει τὴν χώρα ἀπὸ τὴν κρίση σὲ μικρὸ σχετικὰ χρονικὸ διάστημα, δὲν ἔχει ἐξεταστεῖ μὲ τὴν σοβαρότητα ποὺ θὰ τῆς ἄξιζε. Τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἀκούγονται εἶναι τουλάχιστον ἐλλιπῆ καὶ ὑπερτονίζουν τὰ ἀρνητικὰ αὐτῆς τῆς λύσεως, ἐνῶ ὑποβαθμίζουν, ἢ οὔτε κὰν ἀναφέρουν, ὅλα τὰ θετικά. Συνήθως ἀναφέρονται ἀορίστως κάποια “νομικὰ προβλήματα” καὶ ἀκούγονται ἀφορισμοί, ὅπως ὅτι “ἡ ἐπιστροφὴ στὴν δραχμὴ θὰ μᾶς γυρίσει 50 χρόνια πίσω”! Ἐπιπλέον, οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς παραμονῆς μας στὴν εὐρωζώνη δὲν ἔχουν μία ἀξιόπιστη πρόταση γιὰ τὸ πῶς θὰ βγεῖ ἡ χώρα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὴν κρίση χρέους, χωρὶς νὰ ξεπουληθεῖ ἡ χώρα. Τὸ παρὸν ἄρθρο προσπαθεῖ νὰ ἀναδείξει κάποιες θέσεις ποὺ δὲν ἔχουν προβληθεῖ ἐπαρκῶς μέχρι τώρα.
. Πρῶτον, γιὰ νὰ μπεῖ ἡ χώρα σὲ τροχιὰ ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας, ἀναπτύξεως καὶ ἐλπίδας, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ φύγει ἡ κυβέρνηση Παπανδρέου. Δὲν γνωρίζω στὰ σίγουρα ἂν οἱ ἐνέργειές της εἶναι ἁπλῶς ἐσφαλμένοι χειρισμοὶ ἢ ἐσκεμμένη προδοσία. Αὐτὸ θὰ τὸ κρίνει τὸ δικαστήριο, ὅταν ἐκδικαστεῖ ἡ μήνυση τοῦ κ. Δ. Ἀντωνίου γιὰ ἐσχάτη προδοσία αὐτῶν ποὺ ψήφισαν τὸ «Μνημόνιο Ι». Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἔχουν βάλει τὴν χώρα σὲ τροχιὰ ἐθνικῆς ὑποτέλειας καὶ οἰκονομικῆς καταστροφῆς. Ὁ τόπος χρειάζεται κυβέρνηση προσωπικοτήτων μὲ ἐγνωσμένο κύρος.

. Δεύτερον, θὰ πρέπει νὰ καταγγείλουμε τὸ χρέος ὡς ἐπαχθὲς καὶ ὡς δημιουργηθὲν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς τοκογλύφους σὲ συνεργασία μὲ τοὺς ἐδῶ τοποτηρητές τους, οἱ ὁποῖοι λειτούργησαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν ὡς “οἰκονομικοὶ δολοφόνοι” (economic hitmen), ἀ-λὰ John Perkins (βλ. διαδίκτυο). Ὑπῆρξαν πολλὰ δημοσιεύματα κατὰ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, τὰ ὁποῖα ἔδειχναν ὅτι ἀπὸ τότε ἡ χώρα εἶχε χρεωκοπήσει. Χάριν παραδείγματος, τὸ 1990, ὁ πρωθυπουργὸς τῆς οἰκουμενικῆς κυβερνήσεως (Νοέμβριος 1989 – Ἀπρίλιος 1990) καὶ καθηγητὴς Ξενοφὼν Ζολώτας ἔκανε τὴν ἀκόλουθη δήλωση: “Ἔχουμε φτωχύνει καὶ πρέπει αὐτὸ νὰ γίνει κοινὴ συνείδηση” (“Τὸ Βῆμα”, 9-12-1990, σ. Δ2-Δ3). Πολλοὶ ἄλλοι ἔκαναν ἐπίσης λόγο γιὰ πτώχευση καὶ ἀνάγκη ἀναδιαπραγματεύσεως τοῦ χρέους καὶ ἔγραφαν ἄρθρα μὲ τίτλους ὅπως “Ἡ πτώχευση εἶναι ἐδῶ!” (βλ. “Οικονομικός”, 1-3-1990, σ. 14·14-2-1991, σ. 11, καὶ 10-10-1991, σ. 16-17). Τέλος, ἂς ἀναφέρουμε καὶ τὸν τίτλο τοῦ κυρίου ἄρθρου τῆς γαλλικῆς ἐφημε