Τα πακέτα διάσωσης, το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό υπερκράτος και το τέλος της δημοκρατίας

Η γνωστή συντηρητική αρθρογράφος Janet Daley (φωτό) γράφει στον “Daily Telegraph”ένα από τα πιο δυνατά άρθρα των τελευταίων μηνών για την ευρωπαϊκή κρίση. Η Daley δίνει οργουελικούς τόνους στις προβλέψεις της για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου. Τα πακέτα διάσωσης οδηγούν στην ενιαία οικονομική διακυβέρνηση της Ε.Ε. , στην υπονόμευση της δημοκρατίας και στον παραμερισμό της πολιτών της Ευρώπης προς όφελος υπερεθνικών γραφειοκρατικών ελιτ που δεν....
λογοδοτούν σε κάνεναν. Όμως κάτι τέτοιο θα φέρει μόνο βία και χάος :“Ήταν τόσο ταιριαστό το ότι την ημέρα που η Ευρώπη ξήλωνε ένα ακόμη στύλο της δημοκρατίας, τα τανκς έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους των Βρυξελλών. Βέβαια, η στρατιωτική επίδειξη τιμούσε την Εθνική Ημερά του Βελγίου και όχι τη θριαμβευτική πορεία προς την (ευρωπαϊκή) οικονομική ένωση , αλλά η σύμπτωση ήταν ένα από τα καλύτερα αστεία της ιστορίας. Η Ευρώπη τώρα καλπάζει προς την τελική πραγματοποίηση του μεγάλου μεταπολεμικού της ονείρου : την κατάργηση των ανεξάρτητων εθνών κρατών των οποίων οι κυβερνήσεις ήταν υπόλογες στους λαούς τους.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσεις τί διακυβεύεται εδώ. Όταν ασκείς το δικαίωμα σου να ψηφίσεις για το ένα κόμμα ή το άλλο στις εθνικές εκλογές, το κάνεις συνήθως βάσει των οικονομικών τους πολιτικών : δηλαδή τί προτείνουν να κάνουν για τη φορολογία και τις δαπάνες. Μάλλον δεν υπάρχει πιο σημαντική λειτουργία της εκλογικής διαδικασίας από αυτή. Εαν η κυβέρνηση δεν λογοδοτεί σε σένα για το τί κάνει με τα χρήματά σου και για το πόσα θα πάρει από σενά για να κάνει αυτά τα πράγματα , τότε τί απομένει από τη δύναμή σου σαν πολίτης ; Με ποιά λογική απαιτείται η συναίνεση σου για να κυβερνηθείς ; Εαν η ευθύνη γι αυτές τις αποφάσεις πρόκειται να αφαιρεθεί από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των χωρών και να μεταφερθεί σε ένα πανευρωπαϊκό όργανο, τότε μπαίνουμε σε μια πορεία με τις πιο τρομακτικές πολιτικές επιπτώσεις.

Σε αυτή την πορεία δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο . Η ελληνική (και η ιρλανδική , η πορτογαλική , η ιταλική , η ισπανική ) κρίση είναι χρήσιμη, όπως ο καθένας τώρα μοιάζει να παραδέχεται, σαν ενας επιταχυντής : έχοντας στην εντατική μια ολόκληρη κουστωδία χωρών της ευρωζώνης έκανε την “ανάγκη” για οικονομική ενοποίηση να φαίνεται αναμφισβήτητη. Και έτσι φτάσαμε στο λογικό συμπέρασμα ενος οικονομικά αστοιχείωτου σχεδίου . Όχι άλλο ανακάτεμα με τη θέληση του λαού : πικραμένοι Γερμανοί και ανυπάκουοι Έλληνες θα παραμεριστούν στο όνομα- τίνος ; Ενός διεθνούς κράτους-πρόνοιας στο οποίο ο πλούτος αναδιανέμεται όχι μόνο μέσα στην ίδια χώρα από τις σκληρά εργαζόμενες στις μη εργαζόμενες τάξεις , αλλά και από εργατικά έθνη σε αποτυχημένα. Το παραδοσιακό σοσιαλιστικό μοντέλο όπου το κράτος παίρνει την περιουσία των πλουσιών για να τη δώσει στους φτωχούς θα εφαρμοστεί σε ηπειρωτική κλίμακα, με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα πως η Νότια Ευρώπη θα γίνει μια διαρκής οικονομική αποτυχία, εξαρτημένη επ’άπειρον από την “υποστήριξη”- φτηνά δάνεια και περιοδικά “πακέτα διάσωσης” – του Βορρά. Οι κυβερ