Τα σενάρια χρεοκοπίας και καταστροφής σε πρώτο πλάνο...

Ο Μορκεντάου μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε προτείνει οι νικητές του πολέμου να μην επιτρέψουν στη Γερμανία να αποκτήσει βιομηχανική βάση και να την μετατρέψουν σε μια τεράστια βουκολική χώρα.
Πρυτάνευσαν όμως λογικότερες απόψεις. Ίσως γιατί έλαβαν υπόψη την....
άποψη του Κέυνς πως ήταν η επιβάρυνση της Γερμανίας με χρέη που δεν μπορούσαν να πληρωθούν με τη συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που δρομολόγησε το δεύτερο μεγάλο πόλεμο...

Ίσως γιατί μια ανίσχυρη Γερμανία θα καθιστούσε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη βορά των επεκτατικών διαθέσεων που εμφάνιζε ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός, κάτι που αργότερα μπορεί να έβαζε σε κίνδυνο ολόκληρο το δημοκρατικό κόσμο.

Οι ΗΠΑ εισήλθαν στο δεύτερο μεγάλο πόλεμο σαν μεγαλύτερος χρεώστης και εξήλθαν αυτού σαν μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου.

Με τη συμφωνία του Μπρέτον Γουντς επισημοποίησαν την κυριαρχία του στο δυτικό κόσμο, ορίζοντας μια διεθνή οικονομική και συναλλαγματική αρχιτεκτονική με σημείο αναφοράς το δολάριο...

Η υποχρέωση των ΗΠΑ ήταν να ανταλλάσουν κάθε δολάριο με χρυσό στη σταθερή ισοτιμία των 42,2 δολ. η ουγκιά.

Επειδή οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες με οποιοδήποτε σημείο αναφοράς δημιουργούν αλλού πλεονάσματα και αλλού ελλείμματα, ο Κέυνς είχε προτείνει ένα μηχανισμό αυτόματου ελέγχου αναδιανομής των πλεονασμάτων, αλλά οι Αμερικάνοι δεν το δέχτηκαν...

Προτίμησαν να τα αναδιανείμουν οι ίδιοι με αντάλλαγμα την πολιτική τους επιρροή. Το σχέδιο Μάρσαλ σε αυτή την κατεύθυνση ήταν η μεγαλύτερη μετάγγιση κεφαλαίων στην ιστορία...

Επί της ουσίας οι ΗΠΑ ανοικοδόμησαν την Ευρώπη και την Ιαπωνία δημιουργώντας στην αρχή ζήτηση για τα δικά τους προϊόντα και αργότερα ανταγωνιστές για τις δικές τους εταιρείες.

Μετά χρόνια όμως, η αμερικάνικη οικονομία από πλεονασματική άρχισε να γίνεται ελλειμματική. Το κόστος του πολέμου στο Βιετνάμ αλλά και το πρόγραμμα Great Society της δεκαετίας του Λύντον Τζόνσον βοήθησαν σε αυτό...

Για να τα στηρίξουν οι ΗΠΑ, τύπωσαν περισσότερα δολάρια απ΄ όσα επέτρεπε ο χρυσός που είχαν στα θησαυροφυλάκια. Μοιραία, αν όλοι οι κάτοχοι δολαρίων ζητούσαν να τα ανταλλάξουν με χρυσάφι, αυτό δεν θα έφτανε. Τότε ο πρόεδρος Νίξον, στις 15 Αυγούστου 1972, τερμάτισε τη συμφωνία του Μπρετον Γουντς και ουσιαστικά εγκαινίασε την έναρξη της εποχής των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Το δολάριο, όπως ήταν φυσικό, δέχθηκε πιέσεις. Αργότερα, όμως, η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας βγήκε και στήριξε το δολάριο αγοράζοντας μεγάλες ποσότητες από τις αγορές. Ο λόγος είχε να κάνει με το φόβο μήπως η αποδυνάμωση των ΗΠΑ καταστήσει τη Δυτική Ευρώπη έρμαιο της ΕΣΣΔ.

Οι ΗΠΑ συνέχισαν να είναι ελλειμματική χώρα, αλλά τα πετροδολάρια έδωσαν τη λύση. Οι ανάγκες του δυτικού κόσμου βοήθησαν να εισρεύσουν μεγάλες ποσότητες δολαρίων στις χώρες που εξήγαγαν πετρέλαιο και άλλες πρώτες ύλες. Η πρώτη και η δεύτερη πετρελαϊκή κρίση με τη