Τά θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως. Ὰρχιμ. Σαράντη Σαράντου

Ἡ ἀκολουθοῦσα ὁμιλία τοῦ π. Σαράντη Σαράντου μέ θέμα:
«Τά θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως» πραγματοποιήθηκε στό ἐνοριακό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, τό Σάββατο στίς 19 Ἰουνίου 2011 καί ὥρα 17ην .
Δεύτερη ὁμιλία μέ συναφές θέμα ἦταν τοῦ Δικηγόρου κ. Ἰωάννη Ζερβοῦ.
Μετά τίς ὁμιλίες ἡ σύνεδροι παρακολούθησαν τήν ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τέλος διεξήχθη συζήτηση.
Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ὀργανώθηκε ἀπό τή....
«Διαβαλκανική» ὡς προετοιμασία τοῦ Συνεδρίου πού θά ἐπακολουθήσει στή Ρουμανία.


Ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ σημερινή κρίση;
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (+1956)
(Τό κείμενο ἐγράφη πρίν ὀγδόντα σχεδόν χρόνια! Τότε πού ἡ Ἀμερική καί ὁ κόσμος ὅλος συγκλονιζόταν ἀπό τό οἰκονομικό κράχ τοῦ 1929. Τό κείμενο τοῦ Σέρ­βου τότε Ἱεράρχου, Μητροπολίτου Ἀχρίδος, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς εἶναι σάν νά ἐγράφη σήμερα).

Ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ σημερινή κρίση;

Μέ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπό ποῦ προέρχε­ται ἡ σημερινή κρίση καί τί σημαίνει αὐτή. Ποιός εἶμαι ἐγώ γιά νά μέ ρωτᾶς γιά ἕνα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μί­λα, ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπό τή σιωπή», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο πού θεω­ρῶ ὅτι ἡ σιωπή εἶναι τώρα καλύτερη ἀπό κάθε ὁμιλία, ὅμως λόγω ἀγάπης πρός ἐσένα, θά σοῦ ἐκθέσω ἐκεῖ­να πού σκέπτομαι περί αὐτοῦ πού ρώτησες.
Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνική λέξη καί σημαίνει δίκη. Στήν Ἁγία Γραφή αὐτή ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλές φορές. Ἔτσι ὁ ψαλμωδός λέει: «διά τοῦτο οὐκ ἀναστή­σονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σέ ἄλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καί κρίσιν ἄσομαί Σοι, Κύ­ριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ὁ σοφός Σολομώντας γράφει, ὅτι «παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια». (Παρ. Σολ. 16, 33). Ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας εἶπε «ἀλλά τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» (Ἰωάν. 5, 22), ἐνῶ λίγο πιό κάτω λέγει πάλι «νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. 12, 31). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει «ὅτι ὁ καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρῖμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πετρ. 4, 17).

Ἀντικατάστησε τή λέξη «κρίση» μέ τή λέξη «δίκη» καί διάβασε: «Διά τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκη» ἤ «ἀλλά τήν δίκην πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» ἤ «νῦν δίκη ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» ἤ ὅτι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι δικᾶσαι ζῶντας καί νεκρούς».
Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιοῦσαν τή λέξη «δίκη» ἀντί γιά τή λέξη «κρίση», ὅποτε καί νά τούς ἔβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τήν παλιά καί τό κατανοητό ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἤ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί καί ἄλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».

Καί αὐτό σημαίνει: κρίση μέσα ἀπό ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπό πλημμῦρες, μέσα ἀπό πολέμους, μέσα ἀπό ἐπιδημίες κ.λπ. Καί τή σημερινή χρηματικο-οικονομική δυσκολία ὁ λαός τήν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δέν λέει ἡ «δίκη» ἀλλά ἡ «κρίση». Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νά πολλα­πλασιάζεται μέ τό νά γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μέ τήν κατανοητή λέξη «δίκη», ἦταν γνωστή καί ἡ αἰτία, λόγω τῆς