Τέλος και αρχή (προκήρυξη για την επέτειο του Πολυτεχνείου)

Τοὺς ὕπατους ἐγὼ ἀνάδειξα στὶς συνελεύσεις
κι αὐτοὶ κληρονομήσανε τὰ δικαιώματα
φορέσαν πορφυροῦν ἀτίθασον ἔνδυμα
σανδάλια μεταξωτὰ ἢ πανοπλία-
ἐξακοντίζουν τὰ βέλη τους ἐναντίον μου-
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
τόσους αἰῶνες.


Μ. Κατσαρός

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973, κατεστάλη βίαια από την Χούντα μια εξέγερση που θύμιζε πολύ τις τελευταίες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού στο Σύνταγμα ή τις παρελάσεις της....
28ης Οκτωβρίου.

Τότε, ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών, που αγκαλιάστηκε από το πλήθος του εργαζόμενου λαού, ενάντια στην δικτατορία, την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας από τον ξένο παράγοντα, το μετεμφυλιακό «κράτος εκτάκτου ανάγκης», την καταπίεση και την αδικία που αυτό αντιπροσώπευε. Σήμερα, είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στην υποδούλωση της χώρας στο 4ο Ράιχ, ενάντια στην κατεδάφιση της χώρας, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου, την εξαθλίωση του λαού της από το μεταπολιτευτικό καθεστώς που καταρρέει. Τα κινήματα έχουν πολλά κοινά. Και τα δύο ήταν αυθόρμητα, πήγαζαν απευθείας από τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων, και δεν συμμορφώνονταν στις κομματικές υποδείξεις (ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι οργανώσεις της αριστεράς με μπροστάρη το ΚΚΕ, αρχικώς κατήγγειλαν την εξέγερση του 1973 ως προβοκάτσια). Και τα δύο είχαν ως σύμβολο την ελληνική σημαία, και αξίωναν το δικαίωμα του ελληνικού λαού στην αυτοδιάθεση, ενάντια στις πλανητικές ηγεμονικές δυνάμεις. Επίσης, και τα δύο, ζητούσαν την ανατροπή σάπιων καθεστώτων, δοσιλογικών αρχουσών τάξεων που συγκροτούσαν την εξουσία ως πολιτικές μαφίες. Τέλος, και τα δύο ήταν οργανικά κομμάτια του παγκόσμιου μωσαϊκού των αγωνιζόμενων λαών και κινημάτων, που αξίωναν εθνική αυτοδιάθεση και κοινωνική απελευθέρωση.

Οι δύο αντιστασιακές στιγμές, βέβαια, έχουν και ένα άλλο κοινό. Βρίσκονται στην αρχή και το τέλος μιας ιστορικής περιόδου. Γιατί το Πολυτεχνείο ήταν η καταγωγική στιγμή της μεταπολίτευσης, και οι σημερινοί αγώνες σφραγίζουν το τραγικό της τέλος. Στο διάστημα που μεσολάβησε, ζήσαμε μια ολοκληρωτική αντιστροφή, μια κολοσσιαία αντεπανάσταση που ρήμαξε τη χώρα, εξανδραπόδισε τον λαό, και κατέστρεψε την αντιστασιακή του συνείδηση.

Κεντρική διαδικασία αυτής της αντιστροφής υπήρξε ο ΠΑΣΟΚΙΣΜΟΣ. Ο Πασοκισμός, δεν αφορά μόνο στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και τον Γέωργιο Παπανδρέου, τους βουλευτές, την κλεπτοκρατία, την «αλλαγή» που αντικατέστησε τη δεξιά πολιτική μαφία με τις νέες φαμίλιες της κεντρο-αριστερής μαφίας. Δεν αφορά μόνο τον Κοσκωτά, την Αυριανή, τα κανάλια και τις τηλεοράσεις που έλεγχε με τα πεντοχίλιαρα η εξουσία. Δεν έχει να κάνει μόνον με τον εθνομηδενιστικό εκσυγχρονισμό, την ανάδειξη της πρεσβείας σε πολιτικό ρυθμιστή του τόπου, τον νεο-οθωμανισμό, τα ακαδημαϊκά τρωκτικά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, το προοδευτικό Βήμα, το Μέγκα, τον Τσίμα, τον Πρετεντέρη ή τον Λιάκο και τον Σωμερίτη, όλες τις εκδοχές της σαπίλας που μας έχει οδηγήσει σήμερα σ