Το 15ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ και οι εξελίξεις στην Παιδεία

Την Τρίτη 28 Ιουνίου τελείωσαν οι εργασίες του 15ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ στην Αθήνα. Όχι, τα καπνογόνα δε έφτασαν στην αίθουσα. Και ευτυχώς, γιατί οι μάσκες έπεσαν από κάποιους και τα αληθινά τους πρόσωπα είναι πλέον ορατά.
Ήταν μια ευκαιρία για το συνδικαλιστικό όργανο των λειτουργών της εκπαίδευσης να αποδείξει ότι έχει αντιληφθεί το μέγεθος και τις προσκλήσεις της σημερινής αδιέξοδης κατάστασης και να υπερβεί τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Η ευκαιρία πήγε χαμένη.
Το Συνέδριο αναλώθηκε σε......
κοκορομαχίες και ατελείωτες ιδεοληπτικές και μικροκομματικές μπούρδες, αγνοώντας επιδεικτικά τα ουσιαστικά προβλήματα των συναδέλφων, των μαθητών και της εκπαίδευσης εν γένει.
Οι ελάχιστες εισηγήσεις επί των θεμάτων ουσίας αγνοήθηκαν πλήρως, με πρόσχημα τις πολιτικές εξελίξεις.
Όσοι «τόλμησαν» να προτείνουν συγκεκριμένα πράγματα για να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα βρέθηκαν μπροστά σε ένα μεγάλο τείχος ωχαδελφισμού και ιδεοληπτικής άρνησης έστω και της συζήτησης επί εκπαιδευτικών ζητημάτων.
Ατελείωτες από του βήματος προκλήσεις ανάμεσα στις τρείς βασικές οργανώσεις της αριστεράς που είτε διατυμπανίζουν την κομματική τους ταυτότητα, είτε προσπαθούν τεχνηέντως να την αποκρύψουν για να μπορούν με τη μάσκα του δήθεν ακομμάτιστου να κατηγορούν τους άλλους. Και όλοι μεταξύ τους να ανταγωνίζονται για το ποιός θα μιλήσει πιο πολύ, ποιός θα κερδίσει εντυπώσεις και ποιός θα αποποιηθεί πιο πετυχημένα των ευθυνών του κατηγορώντας πάντα μόνο (αν και όχι πάντα άδικα) τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ. Λες και δεν είναι και οι ίδιοι χρόνια αιρετοί και εκπρόσωποι συναδέλφων. Λες και δεν είναι διαχειριστές και συνυπεύθυνοι βεβαίως της τραγικής κατάστασης στην οποίαν τόσο το συνδικαλιστικό όργανο (ψάξτε να βρείτε κηρυχθείσα απεργία ή διαδήλωση η οιαδήποτε άλλη πρωτοβουλία με πάνω από 50% συμμετοχή και δε θα βρείτε) όσο και η εκπαίδευση συνολικά έχει περιέλθει. Δείτε τα πρόσωπα και τα ονόματά τους. Πάντα οι ίδιοι με τα ίδια ξύλινα λόγια και με τα ίδια κούφια επιχειρήματα. Άρνηση σε όλα, άρνηση για την άρνηση.
Φυσικά έχουν και την άνεση να έχουν μπροστά τους μια άλλοτε κραταιή ΠΑΣΚ που σήμερα με νύχια και με δόντια συγκρατείται από τον κυβερνητικό της μηχανισμό και κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της σε όλα τα καίρια ζητήματα, με το φόβο με φέρει σε δύσκολη θέση την υπουργική της τριπλέτα. Την τριπλέτα της απόλυτης καταστροφής και διάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, συνταγματικότητας, παιδαγωγικών αξιών και λογικής. Την τριπλέτα που επιβάλλει ακόμα και στην ΠΑΣΚ την αυτοαναίρεση, την απομόνωση και την αυτοκαταστροφή.
Στα λίγα θέματα που επετεύχθη μια κάποια συνεδριακή πλειοψηφία (βασικά μόνο στη συμφωνία για άρνηση του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και των συνεπειών του στο μισθολογικό και στην εν γένει λειτουργία του σχολείου), έγινε φανερή και η απόσταση νοοτροπίας μεταξύ των παρατάξεων του συνεδρίου. Το μόνο που ενδιέφερε ήταν να καλύψουν τα νώτα τους, να περιχαρακώσουν την «επικράτειά» τους, την ιδεολογική τους καθαρότητα και τελικά