ΤΟ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ… … …

Χρήστος Κ. Μακρίδης - Καθηγητής (Μ.Ε)
Πολιτικός Επιστήμων - Τεχ. Γεωπόνος - Παιδαγωγός

Μέσα στη μικροπολιτική μιζέρια, την κοινωνική σύγχυση και την παραπολιτική φλυαρία των ημερών, η αυθόρμητη πρωτοβουλία των εκατοντάδων χιλιάδων υπεύθυνων, ενεργών πολιτών της χώρας, να διαδηλώνουν ειρηνικά και δυναμικά, με ριζοσπαστικά συνθήματα στις πλατείες κατά του Δ.Ν.Τ, των γηγενών συμμάχων του και της ομηρίας της χώρας, αποκτά διαστάσεις ανυπολόγιστης ωφέλειας για την.....
ηθική εξυγίανση του τόπου και, την ενδυνάμωση της δημοκρατίας μέσα από την ενίσχυση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος. Οι πολίτες, κουρασμένοι και απογοητευμένοι από την χρόνια εξαπάτηση τους, με πρωταγωνιστές τα Μ.Μ.Ε -μόνιμοι υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων- και την ασύστολη ψηφοθηρική βουλιμία όλων των κομμάτων, αποφάσισαν να παρέμβουν.

Πρόκειται για μία πρωτοβουλία, που σε κάθε περίπτωση συμπυκνώνει, κωδικοποιεί και αποτυπώνει το πνεύμα, το ήθος, το κυρίαρχο διανοητικό κλίμα και το ύφος μιας ολόκληρης εποχής. Βρόγχοι και παντός είδους καρκινώματα, καθήλωσαν τη χώρα και το λαό της, στο τελευταίο σκαλί της ανάπτυξης, σε βάρος της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Χρυσοκάνθαροι επιβήτορες της εξουσίας, ασέλγησαν πάνω στην αξιακή δομή του ελληνικού πολιτισμού και βεβήλωσαν κάθε έννοια ελληνική με τη βοήθεια των διαφόρων υποτακτικών «λακέδων» τους Υπό το βάρος μιας τέτοιας ζοφερής προοπτικής, άλλως δε αρνητικής συγκυρίας, η ελληνική κοινωνία γονατίζει ψυχολογικά, διασύρεται θεσμικά και στιγματίζεται ηθικοπολιτικά. Αναζητεί τρόπο διαφυγής από τα ποικίλα και συσσωρευμένα αδιέξοδά της, προκειμένου έτσι, να ξαναβρεί -στον ανάστατο καιρό που ζούμε- το δημιουργικό σταθερό βηματισμό της και τις χαμένες ισορροπίες της.

Σε εποχές έντονα παρακμιακές όπως η σημερινή, ο πολιτικός κόσμος, διαχειρίζεται απλώς την παρακμή. Αυτή τη στιγμή όμως η κοινωνία δε χρειάζεται διαχειριστές, πολλώ δε μάλλον ανίκανους εξουσιαστές. Σε μια εποχή στην οποία, οι αρχές και οι αξίες της δημοκρατίας συρρικνώνονται και ευθυγραμμίζονται με τις λογικές της αγοράς, η δημοκρατία μεταμορφώνεται σε κενό γράμμα, το κράτος πρόνοιας απορυθμίζεται και αποδομείται, το κράτος δικαίου, ταλαντεύεται δίχως ισορροπία, ανάμεσα στο πρέπον και στο δέον, η εικόνα των μεταλλαχθέντων εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εφησυχασμού και αισιοδοξίας. Εθισμένο στην αδράνεια, θυσιάζει τα πάντα στο όνομα της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας. Πολιτεύεται, όχι με ορίζοντα το αύριο και την επόμενη γενιά, αλλά τη διαχειριστική του αγωνία για την πολιτική του επιβίωση και το άγχος της αυριανής του επανεκλογής. Το χειρότερο όλων δυστυχώς, είναι το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό, δεν έχει αποδεχθεί την ιδεολογική του γύμνια και συνεχίζει -εν μέσω τόσο πολλών κατακλυσμιαίων και ραγδαίων μεταβολών- να πολιτεύεται με αιχμή τους κανόνες, το λεξιλόγιο, τους κώδικες, τους μύθους, τους αφορισμούς και τις αξίες του παρωχημένου πολιτικού χθες.

Ο πολι