Το Σχολείο Πρέπει Ν' Απελευθερωθεί Απ' Το Πτυχίο

Το σχολείο είναι το πτυχίο. Και δεν σημαίνει τίποτε άλλο, διότι έτσι κοντόφθαλμα που προσεγγίσαμε την παιδεία, κοντά ποδάρια της δώσαμε και δεν πάει μακριά, πέρα απ' τις απειλές του τύπου «θα σε φάνε οι αράχνες αν δεν πιάσεις τους βαθμούς» ή «θα γίνει είλωτας των τριών κι εξήντα αν δεν πάρεις το χαρτί», δεν προχωράει μ' άλλο τρόπο, καταποντίζεται στο.....
internet και στον frappe. Γιατί; Διότι διαστρέψαμε το νόημα του. Το σχολείο δεν είναι μόνο το πτυχίο, το σχολείο πρέπει να είναι κι άλλα πράγματα. Πρέπει να είναι κοινωνία σχέσεων και εμπειρία πολιτισμού, χαρά συνεργασίας και εύθηνη δημιουργίας, εκπαίδευση της ελευθερίας με ζητούμενο την αγάπη για την αξιοκρατία, «σμίλευμα» του νου που δίνει έναν τρόπο σκέψης ανώτερο απ' τον υπεραπλουστευμένο τρόπο της ιδιωτείας των πολλών.

Αν το παιδί μαζί με την διαίρεση ή τον πολλαπλασιασμό, δεν διδάσκεται και τον τρόπο να καλλιεργεί την δική του έμπνευση, τότε πολύ σωστά τα παιδιά θεωρούν άχρηστη την διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό, και για την ευκολία τους λύνουν τις πράξεις με τα κομπιουτεράκια. Δεδομένου ότι, σκοπός της μαθηματικής πράξης δεν είναι να κουράσει τα παιδιά όταν υπάρχει η έτοιμη λύση που δίνουν οι μηχανές, αλλά διαιρώντας έναν αριθμό, να έχουν προπονήσει τον νου τους, ώστε όταν χρειαστεί να διαιρέσουν τα ποικιλόμορφα σχήματα της εικονικής ζωής απ' την πραγματική διακρίνοντας το αληθινό απ' το ψεύτικο, να έχουν το νοητικό υπόβαθρο και την κριτική σκέψη να πετύχουν τον στόχο τους και να διευκολύνουν την ζωή τους. Όπως το σώμα αποκτά μεγάλες ή μικρές συνήθειες, έτσι και ο νους, συνηθίζει σε έναν τρόπο λειτουργίας, κι αν ο τρόπος αυτός είναι κακός, ο νους μαλακώνει, κάθεται πάνω στο σώμα, και από «χειριστής» του σώματος που τον όρισε η φύση, γίνεται «επιβάτης» του σώματος που άγεται και φέρεται από τις υλικές επιθυμίες. Αν μαζί με την ιστορία του 1821 το παιδί δεν διδάσκεται και την αντικειμενικό παράδειγμα του ηρωισμού στην σημερινή εποχή, η ιστορία του 21' δεν τον βοηθά σε τίποτα. Του δίνει πληροφορίες αλλά δεν του δίνει γνώση. Του προσφέρει ιστορικά στοιχεία αλλά δεν του προσφέρει τον τρόπο να συνεχίσει την ιστορία των προγόνων του και να γίνει συμμέτοχος και συγκοινωνός στην εξέλιξη της ιστορικής συνείδησης. Νομίζω (δεν είμαι σίγουρος, μια γνώμη καταθέτω), ότι αν βάζαμε στην σχολική διδασκαλία και την ιστορία των Ελλήνων που μετανάστευσαν στο εξωτερικό και με ηρωικές προσπάθειες νίκησαν τον οικονομικό πόλεμο κι έσωσαν την οικονομία στην Ελλάδα, δουλεύοντας μέσα στις φάμπρικες υπό άθλιες συνθήκες, θα είχαμε γλυτώσει πολλά από την σημερινή κατάρρευση της οικονομίας μας, κι οι τωρινές γενιές θα είχαν ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας και μεγάλης εργατικότητας, που θα τους έδινε τα πνευματικά εφόδια να νικήσουν την ραθυμία της καφετέριας και την χλεύη που μαστίζει την ελληνική κοινωνία για την σχέση του ανθρώπου με την μουτζούρα, το φτυάρι και το σφυρί. Αν τιμούσαμε αυτή την ηρωική εργατική τάξη στα βιβλία της ιστορίας μας, κι όχι απλοϊκά να δίνουμε κάποιες πληροφορίες για την γενι