Το τέλος της κρίσης

Ένα χρόνο μετά την συνομολόγηση του «μνημονίου», γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η επιλογή της δανειακής αυτής σύμβασης υπήρξε προτιμότερη από την - μέχρι τότε εμφανιζόμενη ως αναπόφευκτη - στάση πληρωμών. Πράγματι, είναι αμφίβολο εάν μια χώρα με τόσο αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο όσο η Ελλάδα, θα μπορούσε να.....
επιβιώσει, εφ' όσον είχε αφεθεί στην χρεωκοπία. Η εκποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων θα ήταν αναπόφευκτη. Με αγοραστές αυτούς που «βγάζουν τα λεφτά τους έξω» σήμερα, προπαγανδίζοντας υπέρ της πτώχευσης, με σκοπό να συμβεί, ώστε να αγοράσουν μετά απ' αυτήν. Για «ένα κομμάτι ψωμί». Και την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας, μετά από εξήντα χρόνια, ξανά στο έλεος αυτών των μαυραγοριτών.
Σήμερα, είναι η αλήθεια, η ατζέντα στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Το ερώτημα μπροστά μας είναι πια άλλο: πώς και πότε θα υπερβούμε τις διαπιστωμένες αστοχίες και παρενέργειες του μνημονίου. Και έχουμε κάθε λόγο να επιχειρήσουμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό, πρώτα απ' όλα, για να προασπίσουμε θυσίες και προσπάθειες που καταβλήθηκαν τον χρόνο που πέρασε. Και δεύτερον, γιατί εκτός από την κρίση δανεισμού, χρωστάμε απαντήσεις σε πολλά άλλα μεγάλα προβλήματα. Η επέκταση της απασχόλησης, η οικονομική ανάπτυξη, η κοινωνική συνοχή και η δημοσιονομική σταθεροποίηση (με αυτή την ιεράρχηση) είναι ζητούμενα. Με τα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα, τις δυνάμεις της επιχειρηματικότητας, αλλά και τις αγορές να απαιτούν, επιτακτικά, πειστικές απαντήσεις τώρα! Απαντήσεις που η αναζήτησή τους συνυπολογίζει τις υποχρεώσεις μας, αλλά δεν περιορίζεται στο πλαίσιο των υποχρεώσεων αυτών. Ακριβώς επειδή οι διαστάσεις των θεμάτων είναι, κατά πολύ, ευρύτερες από την όποια δανειακή σύμβαση. Και ασφαλώς αντιληπτές επαρκώς μόνον από εμάς και κανέναν άλλο.
Από ορισμένες πλευρές, υποστηρίζεται ως λύση η «επαναδιαπραγμάτευση» της δανειακής σύμβασης. Παραγνωρίζουν ότι έχουν γίνει ήδη τρεις (επέρχεται ήδη η τέταρτη) «επικαιροποιήσεις». Χωρίς να θεραπεύσουν αρνητικά και παράλογα που μας πονάνε. Όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, δεδομένου ότι ο πυρήνας της σύμβασης είναι μη διαπραγματεύσιμος για την πλευρά των πιστωτών μας: οι πόροι του δανείου κατευθύνονται για την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών μας και την κάλυψη στοιχειωδών λειτουργικών εξόδων του ελληνικού κράτους. Αποκλειστικά και με αυτή την σειρά προτεραιότητας. Όσες «επικαιροποιήσεις» ή επαναδιαπραγματεύσεις και αν γίνονταν λοιπόν, τα ερωτήματα θα παρέμεναν αναπάντητα : «καλά με τον δανεισμό, αλλά με το δημόσιο χρέος τι θα γίνει ; με τις επενδύσεις ; με το μέλλον μας ;» και πάει λέγοντας.
Άλλες δυνάμεις - εντυπωσιακά ετερόκλητες - εισηγούνται την «αναδιάρθρωση». Χωρίς, συνήθως, να μπαίνουν στον κόπο να εξηγούν τι ακριβώς εννοούν. Εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι οτιδήποτε, εναλλακτικό στην σημερινή δυσκολία μας, ακούγεται ευχάριστα. Σε ένα κοινωνικό σώμα, ούτως ή άλλως, εξαντλημένο και καταπτοημένο από την υπερκατανάλωση τηλεοπτικών υποκατάστατων της ενημέρωσης. Οι δυνάμεις αυτές αποφεύγουν να ξεκαθαρίσου