Το θρίλερ της διαπλοκής

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Τις δυσκολότερες ώρες τους περνούν οι διαπλεκόμενοι στην Ελλάδα. Βλέπουν να χάνουν το παιχνίδι με τις απειλές προς την κοινωνία και παλαβώνουν. Νοιώθουν μαζί με το πολιτικο-επικοινωνιακό παίγνιο να χάνουν και το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, ζητώντας από τον Αντώνη Σαμαρά να τους σώσει. Μόνον αυτός μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στον πολιτικό επαναπροσδιορισμό του πλαισίου απειλών για τον λαό και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, ώστε να ξαναρχίσει το παιχνίδι πολιτικών-κοινωνίας από μια άλλη βάση: σε ένα άλλο πλαίσιο κυριαρχίας που θα.....
διασκεδάζει την ήττα της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της Ελλάδας.


Η επιστήμη ορίζει το παρατηρούμενο θρίλερ της διαπλοκής, ως απώλεια της ισορροπίας εντός του πλαισίου απειλών, μέσω του οποίου ο πολίτης διαμορφώνει συνείδηση της πραγματικότητας και εκτιμά το συμφέρον του. Αυτό οδηγεί σε σύγχυση και αδυναμία πολιτικών επιλογών, γενική απόρριψη του πολιτικού συστήματος και απαξίωση των φορέων που διαμορφώνουν την λεγόμενη κοινή γνώμη.


Τεχνικά (επιστημονικά) το φαινόμενο έχει αναλυθεί ικανοποιητικά από μαθηματικούς, πολιτικούς επιστήμονες και οικονομολόγους που ερεύνησαν διεξοδικά τις εφαρμογές του «Equilibrium» του John Nash. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το καθεστώς στην Ελλάδα νοιώθει ότι έχει χάσει την δυνατότητα να «εφευρίσκει» το λεγόμενο «optimal threat». Την απειλή δηλαδή που διασφαλίζει ότι ο λαός – ο κάθε πολίτης ατομικά - θα συμμορφωθεί με τις επιλογές των διαπλεκομένων, εσωτερικεύοντας τη δική τους συγκυριακή ανάγκη (επιλογή) ως δική του και έτσι θα υποταχθεί στη τρέχουσα βούλησή τους, η οποία ασφαλώς κατατείνει στη συντήρηση του καθεστώτος που επέβαλαν μετά την μεταπολίτευση. Αν επιτευχθεί αυτό, τότε όπως θαυμάσια απέδειξε μαθηματικά ο Nash και διαπιστώσαμε εμπειρικά όσοι ασχολούμαστε με την στρατηγική στη διεθνή πολιτική «a deal is struck no matter what strategy the other player chooses» .


Με δύο λόγια αν οι διαπλεκόμενοι πετύχουν μέσω της διαμόρφωσης μιας νέες απειλής περί χρεοκοπίας (νέο πλαίσιο) να συγκροτήσουν κοινή γνώμη που θα δεχόταν αξιωματικά ότι μόνον η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπορεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο της χώρας και να αποσοβήσει τον κίνδυνο στάσης πληρωμών, τότε οποιαδήποτε στρατηγική των αντικαθεστωτικών δυνάμεων (έστω και εάν αυτές ήταν ενωμένες) δεν θα πετύχαινε να διαμορφώσει ένα διαφορετικό πλαίσιο «κοινωνικής συμφωνίας», το οποίο σαφώς να υπερασπιζόταν τα λαϊκά συμφέροντα σε αντίθεση με εκείνα των διαπλεκομένων. Η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ- ΝΔ θα μπορούσε να έχει πολλές μορφές. Από τυπική συγκυβέρνηση έως από κοινού στήριξη για τον σχηματισμό μιας «κυβέρνησης εκ προσωπικοτήτων», που θα λειτουργούσε σαν μαξιλάρι για την απορρόφηση των κραδασμών από τις συνέπειες της άτακτης φτωχοποίησης που βιώνουμε οι Έλληνες.
Στα χέρια μιας τέτοιας κυβέρνησης θα μπορούσε να σκάσει η χειροβομβίδα που απασφάλισε το καθεστώς και να εξελιχθούν απρόσκοπτα τα σενάρια που συγκλίνουν στην προσωρ