Το τίμημα που πληρώνουμε με την παράλογη εμμονή μας στο ευρώ.

Ένα Σχόλιο του Δρ. Aναστάσιου Ρέτζιου

Φίλοι και συμπατριώτες,

Η καθοδική πορεία της χώρας μας εχει επιταχυνθεί. Η κρίση ρευστότητας στις αρχές του 2010 κατέληξε, εξ αιτίας των ενεργειών της ανίκανης Ελληνικής κυβέρνησης και των διαταγών της Τρόικας σε κρίση χρέους. Η Ελλάδα έχει ήδη πτωχεύσει. Έχει πτωχεύσει όχι μόνο από οικονομική άποψη, αλλά και απο άποψη ιδεών, πολιτικής κατεύθυνσης, ακόμη και κατανόησης της αλήθειας. Καθώς η χώρα βυθίζεται ανεπανόρθωτα στην πτώχευση, καθώς η ιατρική περίθαλψη καταντάει «τριτοκοσμική», καθώς η παιδεία έχει ξεχαστεί, οι Έλληνες παραμένουν γαντζωμένοι στην αιτία όλου αυτoύ του....
κακού: στο Eυρώ. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το 72 με 78% του πληθυσμού θέλει απελπισμένα να παραμείνει στο ευρώ, ακομη και όταν είναι αντίθετο προς τις πολιτικές που ακουλουθεί η κυβέρνηση. Πολλοί παράγοντες συτελούν σ’αυτό, όπως οι αμφιβολίες και τα κόμπλεξ σχετικά με το κατά πόσο είμαστε Ευρωπαίοι και τα συνεχή καταστροφολογικά σενάρια για το τι θα γίνει αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Ωστόσο είναι να απορεί κανείς με την πλήρη άρνηση της λογικής.

Λογικά, τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα. Η Ελλάδα δε μπορεί να ασκεί νομισματική πολιτική μέσα στη Ευρωζώνη. Δεν μπορεί να υποτιμήσει, δεν μπορεί να εκτυπώσει το χρήμα της, και η κεντρική της τράπεζα δε μπορεί να χρηματοδοτεί τα ελλείματα της χώρας. Εφ’ όσον λοιπόν κανένας δε δανείζει στην Ελλάδα στο κοντινό μέλλον, ο μόνος δανειστής είναι η «τρόικα». Οι απαιτήσεις της «τρόικας» ήταν πολύ σαφείς, αν και απεχθείς. Η παρούσα Ελληνική κυβέρνηση τις υπάκουσε ως τον μόνο τρόπο παραμονής στην Ευρωζώνη. Επομένως, η λογική καθορίζει πως η παραμονή στο Ευρώ προϋποθέτει αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής και τους όρους της «τρόικας». Η λογική λέει επίσης πως, παρά τις διαμαρτυρίες, οι Έλληνες μαζικά υποστηρίζουν την παρούσα κατάσταση.

Η κατάσταση σταδιακά θα χειροτερέψει κατά πολύ. Αναμένεται πως το Μάρτιο οι μισθοί θα μειωθούν απότομα, εγκλωβίζοντας ένα τεράστιο αριθμό Ελλήνων στη φτώχια και την εξαθλίωση. Η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός και πολλοί άλλοι τομείς δραστηριότητας θα φθίνουν τελειωτικά. Η ικανότητα της χώρας να αντιμετωπίζει τις Τουρκικές και άλλες ξένες προκλήσεις θα μειωθεί με γεωμετρική πρόοδο. Μέσα σε δύο χρόνια το δημόσιο θα χρειαστεί να απολύσει 150,000 υπαλλήλους. Οι περισσότεροι Έλληνες υποθέτουν πως οι «δημόσιοι υπάλληλοι» είναι κάτι σκοτεινοί μισθωτοί σε σκοτεινά γραφεία υπουργείων, αλλά η πλειοψηφία αποτελείται από στρατιωτικούς, δασκάλους, δικαστές, καθηγητές, αστυνομικούς, γιατρούς και νοσοκόμους. Σύντομα θα εμφανιστούν τεράστια κενά στη στελέχωση των σχολείων (δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων), στη στελέχωση των ενόπλων δυνάμεων, στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία και στις κλινικές. Η υποδομή θα διαβρωθεί, τα μουσεία θα λεηλατηθούν, οι δρόμοι δε θα επιδιορθώνονται. Ακόμα και η πείνα θα γίνει πραγματικότητα.

Το εθνικό χρέος, που ανερχόταν στο 107% του ακαθάριστου εγχώριου πρ