Τώρα που έσπασε το πράσινο σπυρί....

Του Ν.ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Μπορεί και να μην ήταν γιά κακό του Παναθηναϊκού τα καφριλίκια που έγιναν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Αλλωστε, κάποιος τα σχεδίασε γιά δικούς του λόγους, ανεξάρτητα από το αν του βγήκαν, ή του γύρισαν μπούμερανγκ.
Οπως και νάχει, το σοκ που ένιωσαν οι περισσότεροι απ όσα έγιναν, ήταν μιά καλή αφορμή γιά να σπάσει και το τεράστιο γεμάτο πύον απόστημα, που οι άνθρωποι της ομάδας, αντί να το χτυπήσουν και να το εξαφανίσουν, το άφηναν να μεγαλώνει, και πολλές φορές το…
χάιδευαν κι όλας, πιστεύοντας πως παρά τη σαπίλα που έκρυβε θα ήταν καλό να το συντηρήσουν, ώσπου…
να πάρουν το πρωτάθλημα.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς μπορούσαν να τα προβλέψουν όσοι έβλεπαν την κατάσταση απ έξω: Ο αρρωστημένος οργανισμός δεν άντεξε και την πιό κρίσιμη στιγμή κατέρρευσε. Ετσι, με το που χάθηκε το πρωτάθλημα κι έκλεισε η κάνουλα από την οποία η ομάδα θα μπορούσε να βάλει χέρι στα λεφτά του Champions League την επόμενη χρονιά, άρχισαν να… την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια και με διάφορα προσχήματα όλοι οι υποψήφιοι σωτήρες: Ο Βγενόπουλος που πρόσφερε 1,7 εκατομμύρια ευρώ γιά την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου και γιά να πληρωθούν οι παίκτες, τα ζήτησε όλα πίσω τρείς τέσσερις μέρες μετά το ντέρμπι. Ο Πολέμης, ο Βασιλάκης και όσοι άλλοι σκέφτονταν να δώσουν, έστω και δανεικά, “απέσυραν το ενδιαφέρον τους”. Κι ο… παρκαρισμένος Βαρδινογιάννης, αφού κατάφερε να τους εκθέσει όλους, και να τους δείξει ότι ο μοναδικός που μπορεί να βάζει ζεστά λεφτά στην ομάδα είναι ο ίδιος και η οικογένειά του, συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα, έχοντας σίγουρα σχεδιάσει εδώ και καιρό τις κινήσεις του, καθώς δεν χρειαζόταν και πολύ μυαλό γιά να καταλάβει κάποιος σε ποιά κατάσταση θα οδηγούσαν τον εφετινό Παναθηναϊκό οι μέτοχοί του με τη στάση τους από την αρχή της χρονιάς.
Είναι, πλέον, περισσότερο από φανερό, ότι τη λύση μπορεί να την δώσει μόνο ο Βαρδινογιάννης όταν το θελήσει και με οποιονδήποτε τρόπο γουστάρει. Είναι από τους ελάχιστους Ελληνες λεφτάδες με πραγματική ρευστότητα και ποντάρησε από την ώρα που αποχώρησε στην οικονομική του δύναμη. Βλέποντας, ότι κανένας από τους γύρω του ομοϊδεάτες ανταγωνιστές [και βασικά ο Βγενόπουλος...] δεν είχε τα φράγκα να τον χτυπήσει στα ίσια, άφησε στο… πάρκινγκ ενός δικηγορικού γραφείου τις μετοχές του και ανακοίνωσε ότι όποιος θέλει, μπορεί να τις πάρει με 15 εκατομμύρια ευρώ σίγουρος, ότι κανένας δεν θα τολμούσε να μπεί στην περιπέτεια. Τους άφησε, λοιπόν, να… τάζουν τη σωτηρία του Παναθηναϊκού με τον άλφα, ή τον βήτα τρόπο, με μοναδικό στόχο να τους εκθέσει όταν θα ερχόταν [όπως και ήρθε!] η ώρα να βάλουν τα λεφτά που έτσι κι αλλιώς ήξερε ότι δεν είχαν.
Αξίζει, νομίζω, τον κόπο, με την ευκαιρία της σημερινής ανάλυσης, να ρίξουμε μιά ματιά και στο θέμα του Τσάκα και των Αράβων, που εδώ και μερικούς μήνες όλο έρχονται να αγοράσουν τον Παναθηναϊκό, αλλά βρίσκονται ακόμη… στο δρόμο.
Ελεγα πάντα, ότι γιά να ερμηνεύσουμε τις κινήσεις του Τσάκα, να πρέπει να κοιτάζουμε τον Τζίγγερ. Η οικογένεια