ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

(Για τους οκνηρούς αυτό είναι το συμπέρασμα: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ, ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ, ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ αυτοί είναι οι κύριοι άξονες που θα μας βγάλουν από την κρίση.)

Και τώρα που οι μάσκες πέσανε; Και τώρα που....
ξέρουμε ότι όλο το πολιτικό μας σύστημα δεν έκανε καλά τη δουλειά του; Τώρα τι κάνουμε; Πώς θα ξεφύγουμε από αυτή τη μέγγενη που πνίγει μία ολόκληρη χώρα; Υπάρχει λύση; Θα είναι επώδυνη; Καταλάβαμε ότι ο βασιλιάς είναι κάτι παραπάνω από γυμνός. Ποιος θα μας οδηγήσει; Αφού όλοι αποδειχτήκαν ανεπαρκείς, για να χρησιμοποιήσουμε την πιο ανώδυνη φράση.

Λύση υπάρχει. Πάντοτε υπάρχουν λύσεις. Οι εναλλακτικές είναι πάντα εναλλακτικές με την έννοια ότι πάντοτε υπάρχει παραπάνω από ένας δρόμος. Εκείνο που διαφοροποιεί την ενεργοποίηση ή όχι των εναλλακτικών είναι η γνήσια συνειδητοποίηση αυτών που μας συμβαίνουν. Πολύ περισσότερο δε, είναι η ενεργής συμμετοχή. Το πρόβλημα είναι πολυεπίπεδο και διαπερνά κάθε έκφανση του βίου μας. Είναι πρόβλημα πολιτικό, είναι πρόβλημα κοινωνικό, είναι πρόβλημα ψυχολογίας και τελευταία είναι πρόβλημα οικονομικό.

Α. Κατανοώντας τα δεδομένα

Το πρόβλημα που βιώνει αυτή η χώρα δεν είναι κατά κύριο λόγο οικονομικό. Η οικονομία είναι ο χώρος όπου πρώτα εκφράστηκαν τα αίτια αυτής της βιαίας κρίσης. Είναι το σύμπτωμα, όχι η αρρώστια. Εξάλλου ακούγοντας ο καθένας για οικονομία θεωρεί ότι από εκεί πίσω υπάρχει μία επιστήμη αντικειμενική, που μπορεί να μετρά και που μπορεί να προτείνει λογιστικά. Λάθος. Η οικονομία είναι κοινωνική επιστήμη. Είναι δηλαδή μία επιστήμη των σχέσεων που μελετούν τα οικονομικά δεδομένα προκειμένου να συνειδητοποιηθεί ο συσχετισμός των δυνάμεων σε μία δεδομένη ιστορική στιγμή. Τα νούμερα που ακούτε δεν είναι οικονομική θεωρία. Είναι λογιστικά. Είναι τεχνική. Άρα βγάλτε από το μυαλό σας την πρώτη διανοητική παγίδα που σας στήσανε. Οι τεχνικές δεν προτείνουν, το πολύ πολύ να αποτελούν ένα από τα μεθοδολογικά εργαλεία μέτρησης, και μάλιστα το λιγότερο αξιόπιστο.
Τι μας δείχνουν αυτά τα νούμερα; Κάτι πολύ απλό. Την βίαιη αλλαγή του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων. Δηλαδή αναδιανομή του πλούτου από τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα, τον εργαζόμενο και τον μικροεπιχειρηματία, προς τους ισχυρούς, τους πλούσιους και τους μεταπράτες. Μας δείχνει και κάτι άλλο, ότι αυτή η κίνηση χρηματικού κεφαλαίου από τις τσέπες των πολλών προς τις τσέπες των λίγων δεν έγινε προκειμένου να αναπτυχθεί η παραγωγή. Δεν έγινε αυτή η κίνηση κεφαλαίου για να ενισχυθεί ο εγχώριος παραγωγικός μηχανισμός αλλά το αντίθετο, έγινε για να αποδυναμωθεί. Αν αποδυναμωθεί η παραγωγική βάση τότε χάνεται η σχετική κοινωνική δύναμη των από κάτω. Δεν μπορούν να διαπραγματευθούν. Ακολουθούν ως πρόβατα. Άρα πρώτη λύση είναι αυτή που θα οδηγήσει σε μία αντίστροφη κίνηση του κεφαλαίου από τους από πάνω προς τα κάτω, προς αυτούς που μέχρι τώρα συνι