Βγαίνει νόημα από τις δημοσκοπήσεις;

Δεν συμφωνώ με όσους αρνούνται να λάβουν σοβαρά υπόψη τις δημοσκοπήσεις. Απεναντίας, τις παρατηρώ με μεγάλη προσοχή, όχι όμως προκειμένου να αντιληφθώ ποιες είναι οι προτιμήσεις του κοινού στη δεδομένη στιγμή, αλλά προς ποια κατεύθυνση θέλουν να το στείλουν οι εκλογομάγειροι.
Λέγεται, ότι όταν ζούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν χρειάζονταν οι δημοσκοπήσεις, διότι η σταρ είχε από ένστικτο την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ποιος θα....
είναι ο κερδισμένος των εκλογών και τον ακολουθούσε. Γνώριζαν επομένως πολλοί, που παρατηρούσαν τις κομματικές μετακινήσεις της, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών.
Αυτή είναι η εύθυμη πλευρά της υπόθεσης. Οι δημοσκοπήσεις όμως, θεωρώ ότι πράγματι επιτελούν σημαντικό ρόλο στην έκφραση της εκλογικής προτίμησης των ψηφοφόρων. Αυτήν την φορά δε, ο ρόλος τους είναι χαρακτηριστικός, διότι παρουσιάζεται μέσω αυτών μια εικόνα που μόνον οι υπερήλικες γνώρισαν (από το 1950).
Κατ’ αρχάς επαναλήφθηκε το ίδιο παιχνίδι με τον κ. Τσίπρα, τον οποίον είχαν εκτινάξει στα ύψη, μόλις πρωτοεμφανίσθηκε. Τώρα υπήρχε ο κ. Κουβέλης. Και οι δύο, σε λίγο διάστημα, προσγειώθηκαν σε λογικά επίπεδα. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με τους Οικολόγους-Πράσινους, όταν έβλεπαν υψηλά ποσοστά, με αναμφισβήτητη την είσοδο στη Βουλή. Δεν επαληθεύθηκαν.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν και αυτό με τον κ. Δημαρά στις τελευταίες Περιφερειακές εκλογές. Σε όλες τις δημοσκοπικές έρευνες ο κ. Δημαράς όχι μόνο θα εκλεγόταν για τον β΄ γύρο, αλλά μερικές δημοσκοπήσεις του έδιναν προβάδισμα και στον α΄ γύρο. Ο κ. Δημαράς έμεινε τρίτος και με διαφορά από τον δεύτερο.
Γιατί οι δημοσκοπήσεις δεν διέβλεψαν την πραγματική εικόνα; Οι εξηγήσεις είναι δύο. Η επίσημη υποστηρίζει ότι οι καταγραφές αποδίδουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος κατά τη στιγμή που διεξάγονται. Που σημαίνει ότι, την επόμενη ημέρα, η έλευση κάποιου γεγονότος ανατρέπει τα δεδομένα και κατ’ επέκταση τις προτιμήσεις.
Αυτό όμως, δεν λαμβάνεται υπόψη από το εκλογικό σώμα, και κατά κανόνα θεωρεί ότι το δημοσκοπικό αποτέλεσμα προβλέπει τι θα συμβεί μετά από δύο μήνες, όταν γίνουν οι εκλογές. Και εδώ έρχονται άλλοι που υποστηρίζουν, ότι επειδή αυτό συμβαίνει, είναι εύκολο μέσω των δημοσκοπήσεων να κατευθυνθούν οι ψηφοφόροι προς τα εκεί που επιθυμούν τα εξωθεσμικά κέντρα.
Μου δημιουργείται η εντύπωση -χωρίς να έχω στοιχεία να το αποδείξω- ότι διεξάγεται σήμερα ένα περίεργο παιχνίδι, που δεν πέτυχε το 2009. Να φέρουν δηλαδή τα δύο κόμματα εξουσίας σε ίση μοίρα, με ελάχιστη διαφορά, και χωρίς να αποκτήσει κάποιο αυτοδυναμία, ώστε να υποχρεωθούν να συγκυβερνήσουν, ώστε να χρεωθούν και τα δύο την μνημονιακή πολιτική, και να κοιμούνται ήσυχοι οι δανειστές μας ότι δεν θα υπάρξουν απρόοπτα. (Γιατί απέτυχε το 2009, εξέφρασα την γνώμη μου σε παλαιότερο άρθρο).
Κάτω, λοιπόν, από τα δύο κόμματα εξουσίας, τον ρόλο του ρυθμιστή του επιθυμητού για τους δανειστές αποτελέσματος, παίζουν τα «μικρά» κόμματα, τα οποία θα ανεβοκατεβαίνουν τα ποσοστά τους μέχρι τις εκλογές, έτσι ώστε να επ