Βήματα λογικών συλλογισμών… ή μήπως άλματα;

Με αφορμή τον Coelho…

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πάθεις»!
Κάπως έτσι δεν το είπε το είπε ο Coelho; Έ, και λοιπόν; Επειδή το είπε ο Coelho τί έγινε; Ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο Coelho; Μα, φυσικά, κάποιος που έχει καταφέρει και τον διαβάζουν πολλοί. Και ακριβώς αυτό είναι που δίνει ισχύ σε ό,τι λέει ή, καλύτερα, σε ό,τι γράφει και γίνονται οι φράσεις του κλισέ. Άσε που φουσκώνει και τον τραπεζικό του λογαριασμό…
Γεγονός: Τον διαβάζουν πολλοί. (Εκτός κι αν αγοράζει μόνος του τα βιβλία του.)
Ερώτημα: Τον διαβάζουν πολλοί γιατί αυτά που γράφει έχουν ισχύ ή αυτά που γράφει έχουν ισχύ ακριβώς επειδή τον διαβάζουν πολλοί;
Απάντηση: (γρήγορη) Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα. Αλλά δε με νοιάζει και για την ώρα δέχομαι ότι....
έτσι έχουν τα πράγματα, όπως τα λέει, δηλαδή, ο Coelho.
Λοιπόν, τί θέλω πολύ να μου συμβεί, ώστε, τελικά, όλες οι δυνάμεις να συνεργήσουν για να το καταφέρω; Και πρέπει να θέλω ένα πράγμα μόνο, το ίδιο σε κάθε χρονική στιγμή; Από πού προκύπτει αυτή η αξιολόγηση των επιθυμιών, η ιεράρχηση των «θέλω» μου; Δεν είναι, άραγε, δυνατόν να θέλω πολύ πολλά; ή έστω δύο; Θα πρέπει οπωσδήποτε να δώσω λύση στο δίλλημα ή στο τρίλλημα ή… στο ν-λλημα; (Η ιστορία με το τζίνι και τις τρεις ευχές σας είναι γνωστή;)
Δεν έχω πρωτογενή γνώση της διατύπωσης του Coelho, και γι΄ αυτό δεν μπορώ να απαντήσω. Κάπου εδώ, όμως, αρχίζουν τα βήματα της λογικής διεργασίας: υιοθετώ ότι όπως και να το διατυπώνει εννοεί το εξής: όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι ­–περισσότερο από όλα τα άλλα που μπορεί να θέλεις εκείνη τη συγκεκριμένη ή άλλη χρονική στιγμή­– όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις. Και λέω υιοθετώ και όχι υποθέτω γιατί κάτω από τη βάσανο της λογικής κάθε άλλη ερμηνεία εύκολα κατατάσσεται στην κατηγορία των α-νόητων.
Εξηγούμαι: Σαφώς και είναι δυνατόν να θέλει κανείς διάφορα πράγματα την ίδια στιγμή. Άπειρες οι επιθυμίες. Όπως είναι άπειρες και οι χρονικές στιγμές. Πράγμα που κάνει ακόμα «πιο άπειρες» τις πιθανές επιθυμίες… Για να είναι «αληθής» και όχι «ψευδής» η ρήση του Coelho θα έπρεπε όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος να συνεργούσαν στην ικανοποίηση όλων των «θέλω», όλων των υποκειμένων του σύμπαντος που «θέλουν»! Εύκολα, όμως, όπου και να κοιτάξει κανείς στο σύμπαν, του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου, θα διαπιστώσει τουλάχιστον ένα ανικανοποίητο «θέλω» σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή…
Επειδή, όμως, σκοπός μας εδώ δεν είναι να αποδείξουμε α-νόητο τον Coelho και δεχτήκαμε, αξιωματικά, ότι τα πράγματα έχουν έτσι όπως μας τα λέει, φτάνουμε αβίαστα(;) στο εξής συμπέρασμα:
Για να μας κάνει τη χάρη το σύμπαν, θα πρέπει οι επιθυμίες μας να έχουν ποσότητα και ποιότητα, να έχουν ένταση και να είναι ιεραρχημένες. Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα «θέλω» όχι απλά μεγάλο αλλά μεγαλύτερο από κάθε άλλο· τότε το σύμπαν «συνωμοτεί για να τα καταφέρουμε».
(Με άλλα λόγια στη δική μας ιστορία το τζίνι δίνει τη δυνατότητα όχι τριών, αλλά μίας και μοναδικής ευχής.)