Βουλευτές: Δεν ψάχνουμε για φθηνούς, ψάχνουμε για καλούς

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Συγγνώμη, αλλά δεν ψάχνουμε για φθηνούς. Ψάχνουμε για καλούς. Γιατί, όπως έλεγε και η (Πόντια) γιαγιά μου, «το φτηνό το κρέας το τρώει ο σκύλος».

Το λέω γιατί τελευταία – και υπό την πίεση της Πλατείας - ακούμε διάφορες προτάσεις σχετικά με το πώς θα ανακτήσουν την αξιοπιστία τους οι πολιτικοί.

Και το πάνε πάλι στους μισθούς και στα....
προνόμια.

Επί του προκειμένου (αφού σημειώσω πως όποιος αισθάνεται ότι πληρώνεται τζάμπα πάει σπίτι του, ώστε να μην επιβαρύνει ούτε κατ’ ελάχιστον τους φορολογούμενους και χειμαζόμενους Έλληνες), θεωρώ πως όλη αυτή η προσπάθεια εξιλέωσης, αποσκοπεί αποκλειστικά στην διάσωση του πολιτικού συστήματος.

Η «Επιχείρηση Εξιλέωση» είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση για να συνοψιστεί στην περικοπή ενός ποσού της τάξης των 800 περίπου ευρώ τον μήνα. Διότι το χρέος – το οποίο δημιούργησαν και ανέχθηκαν και για το οποίο αισθάνονται κάποιοι ότι πρέπει να εξιλεωθούν - είναι 360 δις ευρώ.

Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν μας τους υπολογισμούς του πρώην υφυπουργού Οικονομικών Πέτρου Δούκα, τότε στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης πρέπει να προσθέσουμε άλλα 40 δις ευρώ που είναι οι εγγυήσεις του κράτους προς τις ΔΕΚΟ (τις οποίες πάντα κανάκευαν όσοι σήμερα θέλουν να εξιλεωθούν), άλλα 250 δις ευρώ τα χρέη που δημιουργήθηκαν για να στηριχθούν τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλα 250 δις ευρώ που είναι το ιδιωτικό χρέος της χώρας.

Φθάνουμε έτσι αισίως στα 900 δις ευρώ!

Αν κάποιοι θέλουν να εξιλεωθούν θα χρειαστεί να… ξηλωθούν πολύ περισσότερο – να δώσουν οικογενειακές περιουσίες και τιμαλφή.

Οπότε, ας αφήσουμε κατά μέρος τα πυροτεχνήματα. Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Το ασυμβίβαστο

Η αρχή έγινε με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, όταν ψηφίστηκε το επαγγελματικό ασυμβίβαστο για τους βουλευτές. Υποχρεώθηκαν τότε όλοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο Λυκουρέζος και ο Ασκητής που έφυγαν από τη Βουλή) να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους, να αποκοπούν από αυτό και να μπουν βαθιά στη λογική του επαγγελματία πολιτικού.

Το επιχείρημα ήταν πως ο βουλευτής, για να κάνει καλά τη δουλειά του, για να αφοσιωθεί στη λαϊκή εκπροσώπηση, για να ανταπεξέρχεται στα καθήκοντά του, πρέπει να είναι απερίσπαστος, να μην διασπάται η προσοχή του από την βασική αποστολή του που είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Θα περίμενε κανείς, με βάση την παραπάνω σκέψη, να βελτιωθεί η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού – και επομένως και η ζωή μας.

Συνέβη το ακριβώς αντίθετο: Όσοι είχαν ήδη προ πολλού εγκαταλείψει το επάγγελμά τους (αν ποτέ είχαν κάποιο) για το ευκολότερο και χωρίς ευθύνες επάγγελμα του πολιτικού, συνέχισαν να περνούν την ώρα τους παριστάνοντας ότι κυβερνούν και μοιράζοντας υποσχέσεις. Μάζευαν ψήφους για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Και όσοι εγκατέλειψαν μετά την συνταγματική αλλαγή το επάγγελμά τους έγιναν χειρότ