Υπάρχει εναλλακτική στο PSI

Στα πλαίσια της αναζήτησης αξιόπιστης και εφαρμόσιμης λύσης για τη βιωσιμότητα και οριστική επίλυση του Ελληνικού δημοσίου χρέους (Greek Sovereign Debt) που κατέχουν οι ομολογιούχοι (ύψους 205 δις Ευρώ περίπου – εκ των οποίων τα 50 δις Ευρώ είναι στην κατοχή της ΕΚΤ), έχω εκφράσει την άποψη ότι το PSI+ (απόφαση 26/10/2011) είναι μία «προβληματική» επιλογή που δεν δίνει οριστική λύση παρά το φαινομενικά σημαντικό «εθελοντικό κούρεμα» (~50%). Αντιθέτως, αναδεικνύει άλλα θέματα (λ.χ. υψηλό ύψος επιτοκίου των....
νέων «κουρεμένων» ομολόγων που θα εκδοθούν σε αντικατάσταση των παλαιών, εφαρμοστέο δίκαιο κ.ο.κ.) ενώ, παράλληλα, μεταθέτει το πρόβλημα σε απώτερο χρόνο (αφού στην ουσία απαιτεί άμεσες εκταμιεύσεις από την Ελλάδα, οδηγεί σε οριστικό στράγγισμα την αγορά και δεν δίνει τις απαραίτητες «ανάσες» για επανάκαμψη της οικονομίας). Στην ουσία, το PSI+ βασίζεται στην δογματική εμμονή ορισμένων (κυρίως των Γερμανών) για να «τιμωρηθεί» (και όχι να «παραδειγματιστεί») ο ιδιωτικός τομέας (δηλ. τράπεζες και funds) που με «απροσεξία» αγόρασαν Ελληνικό δημόσιο χρέος. Γεγονός που με τη σειρά του τροφοδοτεί νέα σενάρια περί επαναξιολόγησης του αξιόχρεου και της πιστοληπτικής ικανότητας όλων των Ευρωπαϊκών οικονομιών (ακόμα και αυτών που δεδομένα θεωρούσαμε εύρωστες, λ.χ. Γαλλία, Γερμανία) με απρόβλεπτες συνέπειες.

Τουναντίον, ανέκαθεν υποστήριζα και υποστηρίζω ότι μόνο με δραστικές λύσεις (τύπου Μεγάλου Αλεξάνδρου) που να είναι αποδεκτές από την αγορά (όσον αφορά στο χρέος – αφού ούτως ή άλλως αυτή το κατέχει) και να ωφελούν το σύνολο της κοινωνίας μπορεί να υπάρξει σημαντική πιθανότητα επιτυχίας. Και το PSI+ δεν είναι μία τέτοια λύση – παρά τη διαφαινόμενη όψιμη αποδοχή του, η οποία πιθανολογείται ότι προέρχεται κυρίως από τη μη ύπαρξη άλλης εναλλακτικής στο «τραπέζι» και από αφόρητες πιέσεις – αφού δεν απαλείφει τις «γκρίζες ζώνες» όσον αφορά στη δυνατότητα αποπληρωμής, γεγονός που θα συνεχίζει να αμφισβητείται από την αγορά (σσ. ήδη το ΔΝΤ και η Γερμανία μιλάνε για «κούρεμα» 75% αντί για 50% και άρα εντείνουν την αμφιβολία περί ικανότητας αποπληρωμής ακόμη και του «κουρεμένου» χρέους μας).

Στο σημείο που έχουμε φτάσει βέβαια, πέρα από τα όποια «πολιτικά» δεδομένα, θεωρώ ότι πρέπει να εξεταστεί άμεσα άλλη εναλλακτική λύση ισοδύναμου κόστους αλλά με σαφώς καλύτερα αποτελέσματα.

Πιστεύω δηλαδή ότι, η καλύτερη λύση είναι η επαναγορά του δημοσίου χρέους με όρους αγοράς (δηλ. στο περί το 35% της αξίας του) από το EFSF και η «συνταξιοδότησή» του (δηλ. η προσωρινή απόσυρσή του από κάθε διαπραγμάτευση) για μία 10ετία. Παρόμοιες προτάσεις έχουν υποβληθεί στο παρελθόν στη δημόσια συζήτηση (ορισμένες και αρκετά πριν από την εισαγωγή του PSI). Όμως, την προσέγγιση αυτή στη λεπτομέρειά της έχει αναλύσει και παρουσιάσει με τα πλέον πρόσφατα δεδομένα ο κ. Ανδρέας Κούτρας, έμπειρο στέλεχος της ITC Markets από το Λονδίνο, και χαίρει της αποδοχής της συντριπτικής πλειοψηφίας στελεχών της αγοράς.

Συνοψίζοντας, τα πλεονεκτήματα