Ζούμε την "Χρυσή Ευκαιρία" για την εξέλιξη μας. Ας την αδράξουμε.

Κατά καιρούς απ’ αυτό εδώ το βήμα καυτηρίασα τους πολιτικούς που οδηγούν τις τύχες αυτής της χώρας καθώς και την πολιτική απαξίωσης που εφαρμόζουν σε κάθε επίπεδο.
Ήθελα στο σημερινό άρθρο να δώσω μια νότα αισιοδοξίας αλλά όταν το διάβασα σκέφτηκα πως δεν...
είναι αρκετό να μιλάς προβάλλοντας ωραιοποιημένες εικόνες απ’ το άμεσο μέλλον. Οι λόγοι είναι προφανείς. Ακόμη κι αν τα αίτια του κακού απαλειφότανε εν μια νυκτί αν τα αίτια του κακού αφήνανε αυτή τη γη και φεύγανε τι θα άλλαζε όταν εμείς παραμείνουμε ίδιοι; Γιατί το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουμε εμείς και θα το θέσω εντελώς απλά με ένα παράδειγμα.
Έχεις μια επιχείρηση και διαπιστώνεις ότι οι υπάλληλοι σου σε κλέβουν παρά το γεγονός ότι τους αμείβεις πλουσιοπάροχα. Έρχονται κάποιοι και στο μαρτυράνε επειδή εσύ λόγω φόρτου άλλων ασχολιών(γλέντια, φαγοπότι, ταξίδια κλπ) δεν είχες την ευκαιρία να το αντιληφθείς. Εσύ τότε τι έκανες; Πήγες στην σύζυγο, στο καφενείο, σε φίλους και παραπονέθηκες σχεδόν οργισμένος ότι σε κλέβουν. Εσύ τότε τι έκανες; Συνέχισες να είσαι απασχολημένος με τον εαυτό σου πνιγμένος μέσα σε διάφορες δουλειές όπως ξανά γλέντια και φαγοπότι, ταξίδια κλπ. Οι άνθρωποι που σε είχανε ενημερώσει σου είπανε πως το πλιάτσικο συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, η επιχείρηση κοντεύει να διαλυθεί. Εσύ τότε τι έκανες; Πήγες πάλι στη σύζυγο, στο καφενείο, στους φίλους και με μεγαλύτερο παράπονο και περισσότερο θυμό παραπονέθηκες πως οι άχρηστοι υπάλληλοι σου , αυτοί οι αχάριστοι και αγνώμονες κοντεύουν να διαλύσουν το μαγαζί σου. Και μετά τι έκανες; Φώναξες κάποιους φίλους πήγατε έξω απ’ το μαγαζί πραγματικά «αγανακτισμένοι» και φωνάζατε « έξω οι κλέφτες». Και μετά; Αν ναι ξέχασα μετά ήρθαν οι ίδιοι υπάλληλοι που φορέσανε τα ρούχα τους αλλιώς και συ ηρέμησες.
Θυμάσαι λίγα χρόνια πριν τότε που οι υπάλληλοι σου διαφεντεύανε μόνοι τους στο μαγαζί που ήσουν; Είμαι σίγουρος ότι θυμάσαι αλλά καλού κακού να το ξαναδούμε. Ήσουν μες την καλή χαρά κι αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Άπλωνες τα πιάτα στην ταβέρνα χωρίς πραγματικά να θέλεις να φας όλον αυτόν τον περίδρομο. Ήθελες να δείξεις ότι είσαι έξω καρδιά ότι είσαι χουβαρντάς στους συγγενείς και φίλους, αλλά μέχρις εκεί. Γύρω σου και τότε υπήρχαν άνθρωποι που πεινούσαν που είχαν κατρακυλήσει στα χαμηλά αλλά το απλωμένο χέρι τους δεν μπόρεσε ποτέ να αγγίξει το απόμακρο δικό σου. Και τώρα πολλοί από εμάς αντί να ανασύρουμε εκείνους απ’ την κατάντια τους πλησιάζουμε ολοένα στην δική τους θέση. Αυτοί είναι ακόμη εκεί και δεν χαίρονται για το πάθημα μας, επειδή πιστέψανε ότι όσο εμείς είμαστε δυνατοί υπάρχει ελπίδα να βγούνε κι αυτοί απ’ τη μιζέρια τους. Αλλά το απλωμένο τους χέρι έμεινε μετέωρο παγωμένο απ’ την έλλειψη αγάπης. Περισσότερο αγάπης παρά πλούτου. Αγάπης ανέξοδης που ποτέ τόσα χρόνια δεν περίσσεψε.
Όταν όμως η κραιπάλη κι η απληστία χορτάσει δίνουν τη θέση τους στο μαστίγιο της ζωής που σηκώνεται αμείλικτο και σχίζει τις σάρκες για να θυμίσει πως όλα εδώ πληρώνονται, για να ταπεινώσει ματαιόδοξες ψυχές που πα