Απόψεις | Δημόσιοι υπάλληλοι και απολύσεις…

Νομίζω ότι το θέμα έχει κουράσει, καθώς εδώ και δύο χρόνια η ίδια κουβέντα. Φταίνε ή δε φταίνε; Καταχράστηκαν άμεσα (μέσω μιζών) ή έμμεσα (αφού δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους) χρήματα του δημοσίου; Να απολυθούν;

Νομίζω πως η αλήθεια, δεν είναι κάπου στη μέση, αλλά είναι απόλυτη.

Η εργασία είναι δικαίωμα. Η δουλειά του πολιτικού, είναι να βρίσκει απασχόληση στους πολίτες της χώρας. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή, το λόγο που κάποιος θα ζητήσει ρουσφέτι. Τελεία.

Η συμπεριφορά όμως, μίας τεράστιας μερίδας δημοσίων υπαλλήλων όλα αυτά τα χρόνια, ήταν από οριακά ανεκτή ως επαίσχυντη. Η 

λαμογιά και η αναξιοκρατία, αντί να αποτελούν σαράκι που τους τρώει την αξιοπρέπεια, αναγάγησαν σε σημαία που κυμάτιζε περήφανα, κάθε φορά που ήταν απρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν ή κάθε φορά που συμμετείχαν σε συζητήσεις με υπαλλήλους του ιδιωτικού.  Εξού και το μένος των δεύτερων, που τόσα χρόνια αντιμετωπίζουν τα μύρια όσα στο εργασιακό τους περιβάλλον, ενώ πλήρωναν για να τρέφονται οι του δημοσίου.

Ανεξάρτητα με το αν η Ελλάδα, πτωχεύσει, ευδοκιμήσει, μείνει στο Ευρώ ή ξαναγυρίσει στη δραχμή, πρέπει να μπει μία τάξη στο χαώδες δημόσιο. Σίγουρα πρέπει να περικοπούν οι θέσεις, σίγουρα πρέπει να γίνουν προσλήψεις εκεί όπου έχεις ανάγκη (βλ. κλάδος υγείας), σίγουρα χρειάζεται αναδιάρθρωση και σίγουρα εδώ και δύο χρόνια έχει γίνει το 1% των βημάτων που απαιτούνται. Δεν γίνονται όμως αυτά, από τη μία μέρα στην άλλη και ειδικά όταν έχεις μία νεκρή αγορά.

Απλά και κατανοητά. Δημιούργησε θέσεις εργασίας και μετά απόλυσε αυτούς που δεν θα έπρεπε να μπουν ποτέ στο Δημόσιο. Με αυτή τη σειρά. Γιατί με την αντίθετη….