Απόψεις | Η ΔΗΜΑΡ και η αναγκαιότητα της συνεργασία της Αριστεράς‏

Θα το θυμούνται οι φανατικοί μου αναγνώστες, πως πριν από περίπου ένα χρόνο, καλύπτοντας ατύπως για το site μας το πρώτο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, είχα κάνει λόγο για ενθουσιασμό, ελπίδα αλλά και για τους πολλούς κινδύνους ιδεολογικής παρεκτροπής που ενέχονταν στο νέο εγχείρημα. Θυμάμαι κι εγώ πολύ καλά τις απόψεις που είχαν εκφραστεί. Απόψεις και ιδέες πολυποίκιλες, πηγάζουσες από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους ,πολλές φορές αντικρουόμενες , πάντοτε όμως ισάριθμα κατανεμημένες και πάνω απ’ όλα πάντοτε εστιασμένες στα πλαίσια της

ευρείας Κεντροαριστεράς. Η Δημοκρατική Αριστερά ξεπρόβαλε ως ένα κόμμα που θα εξέφραζε την αριστερή κοινωνική ευαισθησία σε συνδυασμό με την περισσότερο κεντρογενή τάση για πρόοδο, εξωστρέφεια και εκσυγχρονιστικό μεταρρυθμισμό. Θα προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στον αποδεδειγμένα ανεπιτυχώς εφαρμοσμένο φιλελευθερισμό και τον ανέξοδο ακροαριστερό αρνητισμό που μοιραία αδυνατεί να εμπνεύσει. Ισορρόπησε λοιπόν; Κατά τη γνώμη μου μάλλον δεν ισορρόπησε. Έτσι κι αλλιώς το σχοινί της συγκεκριμένης πολιτικής θέσης είναι φύσει λεπτό, αλλά πολύ φοβάμαι πως το κόμμα έχει αρχίσει αργά αλλά σταθερά να γέρνει προς θέσεις που αν μη τι άλλο το απομακρύνουν από τον δημοκρατικό σοσιαλισμό που υπόσχεται στους ψηφοφόρους του. Δεν είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ούτε και οι σημιτικοί μεταρρυθμιστές Λοχαγοί που με κάνουν να εκφράζω αυτές τις θέσεις. Και φυσικά δεν είναι ο Φώτης Κουβέλης που ματαίως προσπαθεί να τηρήσει ίσες αποστάσεις από τα δύο κόμματα εξουσίας, να κάνει λόγο για κυβερνώσα Αριστερά και να επαναφέρει το κόμμα του στον ίσιο δρόμο. Αυτό που με ενοχλεί και συνάμα με πληγώνει είναι πως η ΔΗΜΑΡ δείχνει πλέον να διέπεται από μια συντηρητική, στα όρια του οπορτουνισμού, ιδεολογική και ρητορική μονομέρεια. Σαν ο λόγος των αριστερών της στελεχών να βγήκε ξαφνικά από το κάδρο παραγκωνισμένος από αυτόν των προβεβλημένων καριεριστών που επιθυμούν την συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση αδιευκρίνιστα προοδευτική. Λυπάμαι που το λέω, μα πολλά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο για ένα αντικειμενικό και αριστερό σχηματισμό: να παραδεχτούν πως το ΠΑΣΟΚ υπήρξε πολύ πιο δεξιό, πολύ πιο φιλελεύθερο, εν τέλει πολύ πιο επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα από την διακυβέρνηση της Ν.Δ. υπό τον Κώστα Καραμανλή. Όμως, ακόμα κι αν ο λόγος του προέδρου με αποζημιώνει κάνοντάς με να ελπίζω –και να στηρίζω- ακόμα αυτή την προσπάθεια –ελλείψει και σοβαρότερων εναλλακτικών-, δεν θα μπορούσα να μην καταλογίσω στον κ. Κουβέλη την απουσία αντανακλαστικών για την ανάσχεση φαινομένων διγλωσσίας και αντιφάσεων που- κακά τα ψέματα- δημιούργησαν το πανταχόθεν επικρινόμενο νεφελώδες προφίλ της ΔΗΜΑΡ. Γιατί όλοι μας μπορούμε να κατανοήσουμε την ύπαρξη κάποιων ενδοπαραταξιακών διαφωνιών, όταν όμως αυτές αγγίζουν θέμα υπεράσπισης του μνημονίου ως αναγκαίου κακού, θαρρώ πως η κοινή λογική επιτάσσει την επίσημη αποδοκιμασία ανάλογων δηλώσεων αλλά και την δημόσια διαλεύκανση των κύριων ιδεολογικών γραμμών που διέπουν την παράτ