Απόψεις | Καμ(μ)ένοι και αγανακτισμένοι

Σχεδόν ένα χρόνο μετά τις πρωτοφανείς συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα είναι η ώρα να γίνει μια αποτίμηση του «κινήματος των αγανακτισμένων». Καταρχήν, καθώς ουδείς απόλυτα αντικειμενικός, να πω ότι εν τη γένεσή του ήμουν υπέρμαχος της συγκεκριμένης κίνησης και παρόλο που είχα κάποιους ενδοιασμούς σημείωνα χαρακτηριστικά ότι οποιαδήποτε κινητοποίηση και πολιτικοποίηση του κόσμου δεν μπορεί παρά να έχει θετικό πρόσημο καθώς και ότι κάθε νοήμων άνθρωπος πρέπει να μετέχει προσπαθώντας να μην αφήσει να κυριαρχήσει

Τη συνέχεια της ιστορίας όλοι λίγο – πολύ τη γνωρίζουμε. Αυτό που μαθαίνουμε όμως τώρα είναι οι παρενέργειες της ιστορίας.

Λέξεις και συνθήματα όπως δωσίλογοι, εθνοπροδότες, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, Γουδή και εικόνες με κρεμάλες και αγκυλωτούς σταυρούς στη σημαία της EE έγιναν καθημερινότητα και το κακό μνημόνιο (ουστ) στοχοποιηθήκε ως συνέχεια της προσπάθειας των καπιταλιστών της νέας τάξης (!) να εξολοθρέψει τον περιούσιο λαό του Κυρίου.

Αναμενόμενο από τους μεν – αλλά απαράδεκτο για την αριστερά. Η ανοχή, και σε πολλές περιπτώσεις η σύμπραξη που προσέφερε η αριστερά στους ακροδεξιούς ήταν αρκετή για να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των πολλών τις πολιτικές τους αναλύσεις.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές μπλεχτήκαν με τα ηλιθιογόνα αέρια και τους Νεφελιμ και η βαθιά πολιτική επιλογή του Παπανδρέου για προσφυγή στο ΔΝΤ αιτιολογήθηκε ως μια λαμογιά του αδερφού του.

Η απόλυτη τρικυμία εν κρανίω, που κακά τα ψέματα χαρακτηρίζει πολύ μεγάλο πλήθος συμπολιτών μας. Χαρακτηριστικό της τρικυμίας η δημοφιλία του Π. Καμμένου στους ψηφοφόρους του Σύριζα που ανακοινώθηκε σε πρόσφατη δημοσκόπηση.

Από την άλλη πλευρά η επιλογή του ΠΑΣΟΚ για την συμμέτοχη του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση προσέφερε μια ακόμη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ανακηρύσσοντας σε υπουργούς «εθνικής σωτήριας» πρώην τσεκουροφόρους, χριστιανόπληκτους, αρχαιολάτρεις.

Τέλος, η απενοχοποίηση της βίας ως πολιτική πρακτική είναι ένα ακόμη πεδίο που η (ακρα;) αριστερά ένωσε τη φωνή της και τη δράση της (π.χ. στις παρελάσεις ή τα διόδια) με την ακροδεξιά. Ξαφνικά οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής έγιναν αγωνιστές που χαιρετίζουν από κοινού με το ΚΚΕ τον αγώνα των απεργών της Χαλυβουργικής.

Η ανάμιξη και σύμπλευση αριστεράς και δεξιάς κάτω από την απλοποιημένη λογική: όχι στο μνημόνιο, όχι στη χούντα της ΕΕ, είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να διαπράξει σήμερα η αριστερά. Και για να το προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα, οποιαδήποτε απλούστευση από τη πλευρά της αριστεράς είναι ολέθριο λάθος.

Το όχι στο μνημόνιο από μόνο του δεν λέει ούτε και προσφέρει τίποτα. Πρέπει να συνοδεύεται από ολοκληρωμένη πρόταση, είτε αυτή είναι ο εθνικός απομονωτισμός του ΚΚΕ και της ακροδεξιάς, είτε τα συγκεκριμένα ισοδύναμα μέτρα σοσιαλιστικής και ευρωπαϊκής κατεύθυνσης που προτείνει η Δημοκρατική Αριστερά.

Ισοδύναμα μέτρα όπως η φορολόγηση των τραπεζών