Απόψεις | Με ποιο πολίτευμα χτίστηκε ο Παρθενώνας;

Ο τίτλος στο άρθρο μπήκε μετά την απόρριψη του «Η πόρνη με τους νταβατζήδες και τα χάπατα». Έχω βαρεθεί τα πάντα. Έχω βαρεθεί να ακούω για την ενδοξότατη Ελλάδα, για τη λαμπρή ιστορία, για τις διάνοιες που έχει και χάνονται στο εξωτερικό και πάει λέγοντας. Αλήθεια, ποια είναι η σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με το «λίκνο του πολιτισμού» και τη «γενέτειρα της δημοκρατίας»;

Δε με ενδιαφέρει στο ελάχιστο να γίνει και αυτό το πόνημα ένα αρχαιολατρικό άρθρο. Απλά επειδή ούτε η wikipedia με βοηθάει, με ποιο πολίτευμα δημιουργήθηκε ο Παρθενώνας και ποια η σχέση εκείνου του πολιτεύματος με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα;

Θα χτιζόταν ποτέ Παρθενώνας αν:

Ζητούνταν από την αντιπολίτευση του Περικλή η αποχώρηση από την Συμμαχία της Δήλου και εκείνος ακολουθούσε το αίτημα;Ο Περικλής έτρωγε πέτρες και γιαούρτια κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του και κατέληγε κλεισμένος, απομονωμένος και τρομοκρατημένος;Στην «Εκκλησία του Δήμου» η πλειοψηφία των παρευρισκομένων έλεγαν απλά «όχι σε όλα» μόνο και μόνο επειδή δε ήθελαν να πάρει τη δόξα η «φράξια» των Περικλή, Ικτίνου, Καλλικράτη και Φειδία;Το έργο άλλαζε προμηθευτές ανάλογα με το ποιος είναι φίλος του εκάστοτε επικεφαλής;Αντιπολιτευτικοί μισθοφόροι συνδικαλιστές οργάνωναν συνεχώς απεργίες;Έκλεινε το λιμάνι του Πειραιά κάθε λίγο και λιγάκι από προνομιούχους δημοσίους υπαλλήλους;Ο λαός σνόμπαρε την παιδεία με την ευρύτερη έννοιά της (σχολεία, θέατρα, μουσική) όπως τώρα και η εκπαίδευση των νέων ελεγχόταν και οριζόταν αποκλειστικά από το κράτος;Υπήρχε εκτεταμένη γραφειοκρατία;Τα δομικά υλικά ήταν σε χειρότερη ποιότητα από την πρέπουσα λόγω υπερβολικής φορολογίας στους προμηθευτές τους;

Θα μου πείτε, η Αθήνα της εποχής ήταν η Αθήνα του ιμπεριαλισμού και της υπερβολής (δεκτό) και πως φυσικά η σημερινή Ελλάδα (όπως και το πρόσφατο παρελθόν μας έχει διδάξει) μόνο ικανή δεν είναι να υποστηρίξει δημόσια έργα (τα οποία και προφανώς δεν είναι και τρόπος εξόδου από την κρίση), αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο θεσμικό. Είναι πρόβλημα αντίληψης, φιλοσοφίας, τρόπου ζωής και πάνω από όλα παιδείας. Έχουμε τη χώρα που μας αξίζει και την κρίση που μας αξίζει. Και η άρνηση χωρίς εναλλακτική ρεαλιστική πρόταση δεν είναι πολιτική στάση.

Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο.

Μαχάτμα Γκάντι