Η ηθική απενοχοποίηση του τραμπουκισμού και τα αποτελέσματά της

Οι εικόνες του λιντσαρίσματος του Γιώργου Νταλάρα στην προχθεσινή του συναυλία αλληλεγγύης στο Ίλιον προκαλεί σοκ, αποτροπιασμό και βαθιά θλίψη. Ο χλευασμός, οι ύβρεις, τα γιαούρτια και οι καρέκλες που εκσφενδονίζονταν εναντίον του αποτελούν την χειρότερη και ταπεινωτικότερη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης. Αποτελούν την ένδειξη περιφρόνησης στο πρόσωπό

του και άρα στο έργο του. Εν προκειμένω, οι απαράδεκτου και καταδικαστέου τραμπουκισμού προσχεδιασμένες αντιδράσεις του ακροατηρίου, σηματοδοτούν την αποκαθήλωση του πιο γνωστού συμβόλου της νεοελληνικής επίπλαστης ευημερίας.

Ο Νταλάρας, κινούμενος για χρόνια μεταξύ του εμπορικού και του ποιοτικού, του λαϊκού αλλά και του πιο εκλεπτυσμένου, έχοντας τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα και παντού, άγγιξε τις μάζες που γέμιζαν ασφυκτικά τα κέντρα όπου τραγουδούσε, με την περηφάνια πως ξόδευαν τα χρήματά τους σε κάτι ανώτερο μεν αξιακά από τα μπουζούκια ταυτόχρονα δε ικανό να επιφέρει εφάμιλλη ψυχική τέρψη και ανάταση. Ήταν τα χρόνια των παχιών αγελάδων που -δυστυχώς- παρήλθαν -πολύ φοβάμαι- ανεπιστρεπτί. Και τώρα αποδοκιμάζουμε με αυτήν την απεχθή, μηδενιστική και θρασύδειλη βία του άμυαλου και αμετροεπούς όχλου το σύμβολό τους.

Τα προχθεσινά ευτράπελα είναι ο αντικατοπτρισμός ενός παρελθόντος τόσο επιφανειακού όσο και βαθέος υλισμού δίχως κάθε ίχνος συνοδευτικής εξισορροπιστικής ηθικής γαρνιτούρας, που θα μπορούσε να βελτιώσει το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα. Καμιά κοινωνικοοικονομική κατάσταση-όσο άθλια κι αν είναι- δεν μπορεί να δικαιολογήσει συμπεριφορές βάρβαρων και αρχαϊκών ενστίκτων κανιβαλισμού και πρωτόγονης απαίτησης ανθρωποθυσιών, αν αυτές δεν έχουν γίνει αντικείμενο πολυετούς εσκεμμένης ανοχής και υποστήριξης. Έτσι επετεύχθη η νομιμοποίηση στο συλλογικό ασυνείδητο του δικαιώματος της υποχρεωτικής ικανοποίησης των παρορμήσεων σε συνδυασμό φυσικά με την απαραίτητη καταδίκη οποιουδήποτε ανασταλτικού Υπερεγώ. Έτσι καλλιεργήθηκε το δικαίωμα οποιουδήποτε να προβαίνει σε οποιαδήποτε πράξη, όσο βίαια και αποκρουστική κι αν είναι αυτή, για να μετατραπεί σύντομα η προοδευτική ελευθεριότητα σε οπισθοδρομικό εκφασισμό. Ήταν τότε που ανεχόμασταν το να περιφέρεται αιμόφυρτος ο Κωστής Χατζηδάκης στην Πανεπιστημίου, τότε που δικαιολογούσαμε τις επιθέσεις στον ηλικιωμένο Απόστολο Κακλαμάνη επειδή τόλμησε να περάσει από μια αντιμνημονιακή πορεία, τότε που κατανοήσαμε τον λιθοβολισμό του κ. Πεταλωτή στο Περιστέρι, τον εκσφενδονισμό του γιαουρτιού στον Αλέκο Αλαβάνο στον Άγιο Παντελεήμονα, τότε που θεωρήσαμε ως λογικό επακόλουθο των όσων συμβαίνουν τις ύβρεις και τις λοιδορίες έναντι στον Θεόδωρο Πάγκαλο, τότε που ενθουσιαστήκαμε για το ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν μπορούσε να προσεγγίσει το αμφιθέατρο όπου ορκιζόταν η κόρη του λόγω κάποιων φοιτητών που θέλουν να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους στα Πανεπιστήμια της χώρας, τώρα που συγχαίρουμε τα 16χρονα και τους καθηγητές τους που μουντζώνουν και καθυβρίζουν την πολιτική ηγεσία του τόπου.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν παραδείγματα άλλ