Κριτική ταινίας | Οι Άθικτοι

Επιστρέφοντας μετά από πραγματικά πολύ καιρό, στην κατηγορία «Κινηματογράφος», επιχειρώ να δώσω κριτική για την γαλλική ταινία «Οι Άθικτοι» που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Η συγκεκριμένη ταινία, έπεσε στα χέρια μου ως «η απόδειξη ότι το γαλλικό σινεμά δεν πέθανε». Βέβαια αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, η περίπτωση ο γαλλικός κινηματογράφος, να συνεχίσει το ίδιο εντυπωσιακά την πορεία που χάραξαν σκηνοθέτες όπως ο Renoir, o Godard και ο Truffeaut είναι απίθανο. Για την ακρίβεια, ακριβώς το ίδιο απίθανο, με το να πεθάνει…

Στην

ταινία μας τώρα. Οι Άθικτοι, δεν με εντυπωσίασαν. Είναι μία ταινία που ο μέσος θεατής θα εκτιμήσει (ακόμα και θα αγαπήσει θα έλεγα), δεν την κατατάσσω όμως με τίποτα στα λεγόμενα αριστουργήματα.

Το story απλό, από αληθινή ιστορία. Το soundtrack έξυπνο, στην αρχή με εντυπωσίασε, μετά με άφησε αδιάφορο. Οι ερμηνείες πολύ δυνατές, ειδικά ο Omar Sy σε πρώτη ταινία με πρωταγωνιστικό ρόλο που συζητήθηκε (είχε παίξει και στην τελευταία του Jeunet, σε μικρότερο ρόλο) εντυπωσιάζει.

Κατ΄εμέ, οι ενστάσεις μου (για να χαρακτηρίσω την ταινία αριστούργημα) έγκεινται στο γεγονός, πως  δεν μπόρεσε να αποφύγει κλισέ. Όταν χρειάστηκε σε δύο σκηνές, να δοθεί το κάτι παραπάνω (σε αυτήν της απομάκρυνσής του Driss, μετά την είσοδο του αδερφού και στην τελευταία), το «συναίσθημα της εικόνας», δεν κατάφερε να ξεπεράσει το «συναίσθημα της είδησης».

Παρόλα αυτά. Η ταινία αποτελεί μεγάλο blockbuster στην Ευρώπη. Έχει κερδίσει την 3η θέση στο Γαλλικό Box Office όλων των εποχών, πλησιάζοντας τα 19 εκατομμύρια εισιτήρια, μέσα σε 12 μόλις εβδομάδες προβολής. Είναι σίγουρα, μία πάρα πολύ ωραία ταινία και είναι εγγυημένο πως αξίζει κάθε cent των χρημάτων που θα δώσετε για να τη δείτε στον κινηματογράφο. Τρυφερή, με αίσθηση του χιούμορ και προσεγμένη.

Αλλά μέχρι εκεί. Μία πάρα πολύ ωραία ταινία από τη Γαλλία.