Μη βαράτε την επίσημη… εξαπατημένη‏

Ναι, είναι μεγάλη ζημιά ο αποκλεισμός από την αγγλική Ολυμπιάδα. Ναι, θα βλέπουμε τις ανταγωνίστριες μπασκετικές δυνάμεις να διασταυρώνουν τα «ξίφη» τους στο τουρνουά και θα ξενερώνουμε. Ναι, ήταν η πρώτη ήττα από αφρικανική ομάδα και πονάει. Ναι, ήταν φάουλ στο τελευταίο σουτ-μακρινό τρίποντο του Σπανούλη που δε δόθηκε. Ναι, τα έκανε, όντως, «θάλασσα» ο Ηλίας Ζούρος, παρά τις δεδομένες ικανότητες του. Αλλά, να κάνουμε και λίγο κράτει· εθνική μπάσκετ – γνωστή και ως επίσημη αγαπημένη – είναι αυτή, θα αναγεννηθεί και θα μας ξανατρελάνει!

Θυμάμαι παλιά, πιτσιρικάς με μια μπάλα στις

γειτονιές και τα ανοιχτά γήπεδα της Νέας Σμύρνης, που τον Ηλία Ζούρο, ως προπονητή του εφηβικού του Πανιωνίου, τον φώναζαν «μικρό δικτάτωρ», κι όχι τυχαία. Με τα χρόνια, κι όσο το επίπεδο των ομάδων που αναλάμβανε ανέβαινε, προσαρμόστηκε κι αυτός, αλλά «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι»! Αυτό αποδείχτηκε και από συγκεκριμένους αποκλεισμούς παιχτών και σε αυτό το προ-ολυμπιακό τουρνουά – «λέγε με και Ίαν Βουγιούκα» -, ενώ φάνηκε και από τη χρήση στο παρκέ σε περιορισμένη διάρκεια παιχτών που υπό άλλες συνθήκες θα έβγαιναν αλλαγή μόνο όταν το ζητούσαν για να πάρουν μισή ανάσα – «φώναζέ με Αντώνη Φώτση»!

Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι ο κόουτς της Εθνικής δεν έχει υψηλές δυνατότητες και ενδιαφέρουσα φιλοσοφία για το άθλημα. Το στυλ μπάσκετ που προσπάθησε ως τώρα να εμφυσήσει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα το αποδεικνύει. Αυτό, μεταξύ άλλων, φαίνεται κι από το πόσο πιο εύκολα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς την ομάδα, όχι μόνο στις νίκες, αλλά κι όταν δεν επιτυγχάνει το στόχο. Έστω κι αν ορθά υποστηρίζει ο Καϊμακόγλου ότι το μίγμα αναγκαστικά χρειάζεται περισσότερη άμυνα, στο άμεσο μέλλον θα αποδειχθεί θετικό ότι η εθνική άρχισε να απομακρύνεται από μια λογική ακραιφνούς μπασκετικού «κατενάτσιο», ανάλογου της παλιότερων εποχών ποδοσφαιρικής Εθνικής Ιταλίας. Αρκεί να εξαχθούν τα ορθά συμπέρασμα, μακριά από φανατισμούς και σπασμωδικές κινήσεις από τους υπευθύνους για λήψη αποφάσεων εν θερμώ.

Φυσικά, ο κ. Ζούρος, που το μεγαλύτερο ίσως από τα ατοπήματά του τελικά να υπήρξε το ότι εστίασε τις εξηγήσεις του για την αποτυχία στην πράγματι μη φιλική διαιτησία για την Εθνική, δεν είναι εύκολο να συνεχίσει στο γαλανόλευκο πάγκο. Θα ήταν λάθος, όμως, η επιλογή που θα γίνει να μην είναι τέτοια που να δίνει ελπίδες αξιοποίησης της θετικής παρακαταθήκης που αφήνει, πέρα από τα λάθη.

Η «επίσημη αγαπημένη» λίγο εξαπατήθηκε από τη διαιτησία, περισσότερο από τον εαυτό της και για καιρό, μέχρι τουλάχιστον την επόμενη καλή στιγμή της, θα ζήσει ως… «επίσημη εξαπατημένη»! Η νέα γενιά, όμως, των παιχτών που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ, με τους πρωταθλητές Ευρώπης Παπανικολάου, Καλάθη, Πρίντεζη, Μάντζαρη και τους λίγο μεγαλύτερους αλλά εξίσου επιτυχημένους Καϊμακόγλου, Βουγιούκα, όπως και την ακόμα νεότερη γενιά που ακολουθεί, αφήνει βάσιμες ελπίδες, αρκεί να συνοδεύονται από ανάλογη κινητροδοτική αισιοδοξία από όλους μας, ότι η Εθνική μπάσκετ πολύ σύντομα π