Ζήσε.

Τον τελευταίο καιρό, έχουν πέσει στα χέρια μου πολλά και καλά κλισέ. Ξέρετε, από αυτά που αποδίδονται σε ψιλοστάνταρ διάσημους και πολλές φορές παρερμηνεύονται/παραφράζονται, για να κολλήσουν ακόμα πιο εύκολα στη ζωή του καθενός. Συνειδητοποίησα δηλαδή, πως μερικές φορές, είναι τόσο πιασάρικο το κλισέ, που προσδιορίζουμε τις καταστάσεις και τα δεδομένα της ζωής μας, ώστε να μπορέσουμε να νιώσουμε ότι μας εκφράζει.

Το τελευταίο άρθρο μου, πριν τις διακοπές, στόχευα να ήταν κάτι κοινότυπο με θέμα «Πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην Ελλάδα». Ένα άρθρο που θα κινούταν γύρω από  τις κλασικές

εικόνες που έχουν στιγματίσει τις διακοπές όλων μας. Λιμάνι, αρμύρα που μεταφέρει ο (σχεδόν πάντα) δυνατός άνεμος την αναχώρηση του πλοίου. Παραλία με γονείς. Μπάλα με τον πατέρα και ο μεζές από το ούζο του, που σου παραχωρούσε για να συνοδεύσεις την πορτοκαλάδα σου και να νομίζεις ότι «τα πίνεις» μαζί του.

Εικόνες από τις καλοκαιρινές γνωριμίες, τις παρέες, τα μεθύσια, τις παραλίες και όλα αυτά, που κάνουν random ξένους που πιθανόν να συναντήσεις στο ίντερνετ ή στο εξωτερικό, να δηλώνουν πως «οι 10ημερες διακοπές στα νησιά της Ελλάδας, ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου¨. Ακόμα και στην εποχή της χρεοκοπίας, αυτής που βιώνουμε και αυτής που έρχεται τον Σεπτέμβριο, στην εποχή όπου τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς από το άγχος για ένα κωλοπτυχίο, όπου οι δουλειές πάνε από το κακό στο χειρότερο και όπου η απαισιοδοξία έχει αντικαταστήσει την ελληνική «ωχαδερφοσύνη», οι διακοπές στα ελληνικά νησιά είναι ένα φάρμακο. Με το μυαλό να διώχνει πεισματικά οποιαδήποτε προσπάθεια του υποσυνείδητου, να σου υπενθυμίσει ότι ζεις ένα placebo ξεγνοιασιάς.

Και ξυπνάς το πρωί. Και βλέπεις πρόσωπα ανήσυχα, αμήχανα, βουβά. Ένας συνομήλικος μας, από σήμερα το πρωί, δεν θα είναι ποια μαζί μας. Δεν τον γνώριζες καλά. Κρύβεσαι πίσω από κλισέ τύπου «η ζωή είναι άδικη», «η ζωή παίζει παιχνίδια», «η ζωή το ένα, η ζωή το άλλο», «παίρνει πάντα τους καλύτερους» κτλ.  Όσο βραδιάζει συνειδητοποιείς, ότι ενώ δεν τον γνώριζες, τον ήξερες.

Είχε τους ίδιους φόβους για το μέλλον, ζούσε στην ίδια κατάσταση με σένα, είχε πάθη, είχε αδυναμίες, είχε καλές και κακές στιγμές. Θα μπορούσε να ήταν ο κολλητός σου, ο συμμαθητής σου, ο εχθρός σου. Θα μπορούσε να ήσουν εσύ.

Το άρθρο δεν θα ολοκληρωθεί με κάποιο ηθικό δίδαγμα, κάποιο κλισέ. Το… show, έτσι και αλλιώς θα συνεχιστεί. Σε λίγες μέρες (για εμάς που δεν τον ξέραμε), σε λίγους μήνες (για αυτούς που τον ξέρανε καλύτερα) η ζωή θα ξαναβρεί τον δρόμο της. Για την οικογένειά του, σίγουρα τα πράγματα θα είναι πολύ, πολύ πιο δύσκολα.

Από τη σημερινή μέρα, ένα πράγμα μόνο, εύχομαι να μπορέσω να συγκρατήσω. Αυτή την μυστηριώδη φωνή μέσα μου, που μου φωνάζει «Πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά. Ζήσε. Ζήσε για σένα, για αυτούς που φύγαν νωρίς, για αυτούς που (τελικά) δεν γεννήθηκαν και για αυτούς που θα αφήσεις μετά από εσένα. Μη φοβάσαι και ζήσε.»

Καλό καλοκαίρι σε όλους.