«O Παγοπώλης έρχεται» του Ευγένιου Ο’ Νηλ

1912. Μια χούφτα από παρίες κατοικοεδρεύουν στο παρακμιακό μπαρ του Χάρι Χόουπ «Down stage» (δηλαδή «Μπαρ στο τέλος του κόσμου» ή «Ο τελευταίος σταθμός»).

Ένα μπαρ σε μια κακόφημη συνοικία της Νέας Υόρκης, ανάλογη μ’ αυτήν που τριγύριζε στα νιάτα του και ο Ευγένιος Ο’ Νηλ βυθισμένος στην κατάθλιψη και εξαρτημένος από το αλκοόλ. Σ’ αυτήν «την τρύπα της κολάσεως» σέρνονται κυριολεκτικά οι ναυαγισμένοι ήρωες του έργου «Ο Παγοπώλης έρχεται» (1939).

Όλοι τους πρώην αναρχικοί, διαψευσμένοι καλλιτέχνες, τυχοδιώκτες, άπληστοι επαγγελματίες,

τζογαδόροι ή αποτυχημένοι φοιτητές. Άνθρωποι, εν τέλει, ματαιωμένοι που, τώρα, άνεργοι, άφραγκοι και βυθισμένοι στην αδράνεια, βρίσκουν καταφύγιο στο ποτό, αναπολώντας το παρελθόν, ελπίζοντας μάταια σε ένα ευοίωνο μέλλον και συντηρώντας έτσι τη σαρωτική δύναμη των φαντασιώσεών τους. «Στον διάολο η αλήθεια. Μόνο το ψέμα ενός άπιαστου ονείρου μάς κρατάει στη ζωή…» κραυγάζουν, σαρκάζοντας την απελπισία τους.

Και περιμένουν. Περιμένουν τον Παγοπώλη που δεν έρχεται ποτέ. Αντίθετα, ωστόσο, από τον Γκοντό (που γράφτηκε από τον Μπέκετ δέκα χρόνια αργότερα), έρχεται ο Χίκι, ένας πλανόδιος πλασιέ, που, κάθε φορά, τους κερνάει γενναιόδωρα. Μόνο που τώρα τους περιμένει μια έκπληξη, καθώς ο ίδιος έκοψε το αλκοόλ και στόχος του είναι να τους οδηγήσει σε έναν άλλο τρόπο ζωής. Γεγονός που όχι μόνο πέφτει στο κενό, αλλά έχει ολέθριες συνέπειες.

Το αυτοβιογραφικό, βαθιά ψυχαναλυτικό έργο του Ο’ Νηλ συγγενεύει τόσο με το μπεκετικό όσο και με το τσεχωφικό σύμπαν.

Ο Ακύλας Καραζήσης και ο μεταφραστής του Αντώνης Γαλέος διασκεύασαν και έκοψαν προσεκτικά το τεράστιο αρχικό κείμενο, διατηρώντας, όμως, την ουσία του (μια πεντάωρη παράσταση περιορίστηκε στις δύο ώρες. Αν και ίσως θα έπρεπε να κοπεί λίγο περισσότερο). Επιπλέον, μείωσαν τα πρόσωπα, προσέθεσαν κάποιους εμβόλιμους διαλόγους και επέλεξαν γυναίκες να αντικαταστήσουν καίριους ανδρικούς ρόλους. Η δύσκολη, σχεδόν «επικίνδυνη» δουλειά τους είχε εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Η σκηνοθετική επιλογή να χρησιμοποιήσει αφήγηση, μουσική και πρόζα – όλα επαναλαμβανόμενα και ενταγμένα σε μία υπνωτιστική ατμόσφαιρα – δημιούργησε την ιδιαίτερη αίσθηση ενός τέλματος, όπως ακριβώς είναι και οι αδιέξοδες ζωές των ηρώων.

Ωστόσο κάποιοι ηθοποιοί που επέλεξε ο Καραζήσης είναι, ως επί το πλείστον, νέοι άνθρωποι που λόγω βιωματικής απειρίας δεν κατάφεραν να αποδώσουν τη συντριβή αυτών των ανθρώπων.

Αντίθετα ο ίδιος ο σκηνοθέτης σωματοποίησε την απόγνωση του Χάρι Χόουπ και η Έλενα Τοπαλίδου στον ρόλο του Χίκι δημιούργησε μια ιδιαίτερα αινιγματική ατμόσφαιρα. Από τους νεότερους ξεχώρισαν ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος που υποδύθηκε με απελπισία τον πρώην ιδεολόγο Λάρι, ο Γιώργος Κατσής με τον συχνά κωμικό αυθορμητισμό του και ο αφηγητής του έργου Γκάρι Σόλομον, που υπογράφει και τη μουσική της παράστασης.

Τη διανομή συμπλήρωσαν η Ελίνα Ρίζου ως επαναστατημένος γιος που οδηγείται στην αυτοκτονία και η υπερβολικά εξωστρεφής Χαρά – Μάτα Γιαννάκου ως πρώην μέλος της συμμορίας.

Ενδιαφέρουσα η σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη με το καταθλιπτικό μπαρ αλλά και την τεράστια τοιχογραφία που απεικονίζει το αποικιακό παρελθόν της Αμερικής και γειωμένα τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, που έρχονται σε αντιπαράθεση με τον ονειροπόλο κόσμο των ηρώων

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, θρίλερ και «Ο Μπο Φοβάται» με τον Χοακίν Φίνιξ

Πικάσο: Σε δημοπρασία σπάνιο πορτρέτο της μούσας του, αξίας 40 εκατ. δολαρίων (photos)

Αίγυπτος κατά Netflix για τη μαύρη Κλεοπάτρα: «Κατάφωρη ιστορική παρανόηση»