Αναζητώντας καταφύγιο…

Η Ελισάβετ Παπαδοπούλου είναι μια συγγραφέας που εκτιμώ ιδιαίτερα. Μ’ αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες» (εκδ. Καστανιώτη) ήπιαμε έναν καφέ και τα είπαμε…

Το θέμα. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το θέμα του βιβλίου είναι η αναζήτηση καταφυγίου, όχι όμως μόνο με την έννοια ενός τόπου, αλλά κυρίως μιας κατάστασης. Τα νεαρά πρόσωπα του βιβλίου προσπαθούν να ξεφύγουν από το πιο οικείο περιβάλλον, που είναι αυτό της οικογένειας.

Το πλαίσιο της ιστορίας είναι η προτελευταία δεκαετία του 20ού

αιώνα. Τότε που βλάστησαν οι σημερινές αντιλήψεις για τον φυλετικό ρατσισμό, τον οπτικό ρατσισμό, τότε που άρχισε να αποενοχοποιείται κάθε μορφή σεξ, ακόμα και το κακοποιητικό, τότε που ο πλούτος αντικατέστησε κάθε άλλη φιλοδοξία.

Οι ήρωες. «Οι περισσότεροι ενήλικες του βιβλίου ανήκουν στη δεκαετία αυτή. Την υπερασπίζονται με τον τρόπο της ζωής τους, την υπερασπίζονται με επιχειρήματα, και κάθε φορά που η ασχήμια τους ζορίζει, τη βγάζουν βόλτα στα ωραία μέρη ώστε να μοιάζει θελκτική. Τα νεότερα σε ηλικία πρόσωπα του βιβλίου έρχονται σε ρήξη με τον κόσμο αυτό όχι γιατί φέρνουν νέες ιδέες, μα γιατί φέρνουν ανάγκες παλιές όσο και ο κόσμος. Η Νεφέλη, ένα πλουσιοκόριτσο, περνάει τη ζωή της με τη μητρική αγάπη σε αναστολή. Για να πάρει πίσω την αγάπη της μητέρας, πρέπει ν’ αποκτήσει τα σωστά κιλά.

Η Λίλα το έχει σκάσει από το σπίτι. Είναι όμορφη. Φοράει ψηλά τακούνια, κοντά φουστάνια, ποζάρει με τον τρόπο που το ζητάει η εποχή της. Αν δεν εκτεθεί μ’ αυτό τον τρόπο, αν δεν προφυλαχτεί μ’ αυτό τον τρόπο, θα είναι απλώς ένα τρομοκρατημένο κορίτσι. Στον κάθε άντρα ψάχνει τον σωτήρα της».

Η κακοποίηση. «Κακοποιούν και οι δυο το σώμα τους, η μία ταΐζοντάς το διαρκώς φαγητό κι άλλη ταΐζοντάς το πρόθυμα με σεξ, από το οποίο απουσιάζει συναισθηματικά, και το υφίσταται σωματικά. Ουσιαστικά και οι δυο ψάχνουν το βλέμμα που θα τις επιλέξει και θα τις επαναφέρει στον κόσμο. Όλο το βιβλίο είναι η πορεία αυτή. Μια πορεία που μας είναι απολύτως οικεία, αφού η πόλη στην οποία περπατούν, οι καταστάσεις και οι άνθρωποι που συναντούν μας είναι λίγο πολύ γνωστά. Λίγο πολύ γνωστά μάς είναι και τα πρόσωπά τους, αναγνωρίζουμε σε αυτά φίλες, γνωστές, περαστικές, επίσης αναγνωρίζουμε μια λύπη που τη βλέπουμε συχνά στις σημερινές νεαρές γυναίκες…»

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, περιπέτεια και ο «Ματωμένος Δεσμός»

Κρίστοφερ Νόλαν: Το επόμενο βήμα μετά τον θρίαμβο του «Oppenheimer» – Η ταινία που σκέφτεται… 15 χρόνια

Chelsea Hotel Portraits: Έκθεση με πορτρέτα ανθρώπων που έζησαν στο θρυλικό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης