Η τραγωδία στα Τέμπη και τα αδιανόητα «μαθήματα πένθους»

Όποιος έχει περάσει τη διαδικασία του πένθους για κάποιον αγαπημένο του, ξέρει: Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για να σταματήσει ο πόνος, να κλείσουν οι πληγές, να ξαναρχίσει να γυρίζει η Γη όπως πριν.

Για τον καθένα το πένθος είναι μια απόλυτα προσωπική διαδικασία, που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος που θα τον οδηγήσει.

Άλλος «παγώνει» εσωτερικά, άλλος καταρρέει σωματικά και ψυχολογικά, άλλος βρίσκει άμυνες όπου μπορεί, άλλος βάφει τα μαλλιά του μπλε και επαναστατεί απέναντι στα πάντα.

Γιατί αυτό τον κάνει να νιώθει κάπως καλύτερα.

Γιατί

Και πάνω απ΄όλα, γιατί είναι δικαίωμά του.

Αναφαίρετο δικαίωμά του.

Να πενθήσει όσο και όπως θέλει.

Εκτός κι αν είναι συγγενής θύματος της τραγωδίας των Τεμπών.

Εκεί, όχι, δε δικαιούται να πενθήσει, όπως θέλει. Εκεί οφείλει να «υπακούσει» σε κάθε υπουργό, μητροπολίτη, δικαστικό και δε συμμαζευόμαστε, που έχει το θράσος να πει σε έναν τσακισμένο άνθρωπο ότι οφείλει να σκάσει, να μη νιώθει, να μη θυμάται, να μην καταλαβαίνει, διότι διαταράσσεται η κανονικότητα του συστήματος.

Εκεί ο συγγενής του θύματος της ασύλληπτης τραγωδίας είναι υποχρεωμένος να ακούει τον Κώστα Καραμανλή να λέει ότι έχει μιλήσει με πολλούς κι ο πόνος τους είναι βουβός. Γιατί, ας πούμε, αν δεν είναι βουβός δε θεωρείται πένθος.

Κι ακόμη χειρότερα, αν δεν είναι βουβός, μαζεύει περισσότερες από 800.000 υπογραφές που ζητούν τη δικαίωση των θυμάτων.

Βουβός πρέπει να είναι ο πόνος και κατά τον Μητροπολίτη Λάρισας, Ιερώνυμο, που βγήκε να πει στους συγγενείς των θυμάτων ότι « έναν κεκοιμημένο τον τιμάς πολύ με τη σιωπή και την προσευχή, δεν τον τιμάς με τον θόρυβο».

Γιατί ως μητροπολίτης δεν έχει ακούσει προφανώς ποτέ «θόρυβο» από συγγενείς κατά τη διάρκεια μιας κηδείας,

Δεν έχει δει μάνες να ουρλιάζουν από τον πόνο, συζύγους να μοιρολογούν πάνω στον τάφο, αδέλφια να καταρρέουν μέσα στις εκκλησίες.

Αλλά αυτοί δεν ήταν συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.

Είπαμε, ειδικά αυτοί, δε δικαιούνται να θρηνήσουν δημόσια.

Ενοχλούν και τις δικαστικές αρχές, γιατί ο δημόσιος θρήνος ρίχνει τον προβολέα πάνω τους, και, όπως είπε στη Μαρία Καρυστιανού η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου «τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας.»

Και μένουν αυτοί οι άνθρωποι με τον πόνο και με κάποιους, ευτυχώς μόνο κάποιους, να τους κουνάνε κι από πάνω το δάχτυλο γιατί τολμούν να πενθούν με «θόρυβο».

Ας γίνει αντιληπτό σε όλους: Θα πενθήσουν όπως θέλουν. Και όσο πιο «φωναχτά» το κάνουν, ίσως να πληθαίνουν και οι πιθανότητές τους για δικαίωση.

Οι υπόλοιποι ας κουνάνε το δάχτυλο στον καθρέφτη κι ας φτύνουν στον κόρφο τους μην τύχει και βρεθούν στη θέση των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.

Κι ας σταματήσουν επιτέλους να τους κάνουν μαθήματα πένθους.

Διαβάστε επίσης:

«Ώδινεν όρος (συνέδριο) και έτεκεν μύν (παράταση ελπίδων…)»

Δυο χρόνια Σλάβα Ουκραΐνι!

Κι όμως, υπάρχουν κόμματα που… αυτοκτονούν, όπως φανερώνει η πρόταση για εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ στις 31 Μαρτίου