«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία»

Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο αριθμός των νεκρών από το πολύνεκρο ναυάγιο ξεριζωμένων ανοιχτά της Πύλου έφτανε τους 78. Είναι, όμως, βέβαιο ότι ο αριθμός αυτός είναι πολλαπλάσιος.

Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι στην αλήθεια δεν θα μάθουμε ποτέ τον πραγματικό αριθμό, κυρίως για τα γυναικόπαιδα που ήταν στοιβαγμένα στο αμπάρι του σάπιου αλιευτικού σκάφους.

Όμως, το πολύνεκρο ναυάγιο δεν είναι ένα «δυστύχημα», όπως πολλοί λένε. Είναι έγκλημα, μέρος του συνεχιζόμενου εγκλήματος που συνεχίζεται τα τελευταία χρόνια στις θάλασσες της Μεσογείου και του Αιγαίου με τους χιλιάδες

νεκρούς και αγνοούμενους ξεριζωμένους. Ας θυμηθούμε μόνο τα πιο πρόσφατα ανάλογα ναυάγια σε Πάρο, Φολέγανδρο, Κύθηρα, Μύκονο και ο μακρύς κατάλογος συνεχίζεται…

Το έγκλημα αυτό, όπως και κάθε έγκλημα, έχει αιτίες και ενόχους, που πρέπει να τιμωρηθούν.

Οι αιτίες γεννιούνται από την ίδια μήτρα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι οι κάθε είδους ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ο πόλεμος, η υποδαύλιση εμφύλιων συρράξεων, τα αυταρχικά καθεστώτα, η καταλήστευση λαών και χωρών, η καταστροφή του περιβάλλοντος. Όλα στο βωμό των κερδών λίγων επιχειρηματικών ομίλων, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, το μοίρασμα σφαιρών επιρροής. Όλα αυτά που προκαλούν τα τεράστια κύματα των εκατομμύρια ξεριζωμένων.

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Χθες, μάλιστα, δόθηκε στη δημοσιότητα η τελευταία έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, στην οποία καταγράφεται ότι ο αριθμός των ξεριζωμένων έφτασε στο ρεκόρ των 110 εκ. Ανάμεσα στα άλλα, σημειώνεται: «Η αύξηση που σημειώθηκε πέρυσι οφείλεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και στις αναθεωρημένες εκτιμήσεις για τους Αφγανούς πρόσφυγες. Επιπρόσθετες συρράξεις, ιδίως στο Σουδάν, έχουν πλέον ανεβάσει τον συνολικό αριθμό … το 52% όλων των προσφύγων και άλλων ανθρώπων που χρήζουν διεθνούς προστασίας προέρχονταν από μόλις τρεις χώρες: την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας (6,5 εκ.), την Ουκρανία (5,7 εκ.) και το Αφγανιστάν (5,7 εκ.).»

Καμιά αμφιβολία, επομένως, δεν καταλείπεται για τις πραγματικές αιτίες του ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους. Το αμείλικτο ερώτημα παραμένει: Ποιος κρατά τον χάρακα και ποιος τραβά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δικαίωμα του ασύλου και την «παράνομη μετανάστευση», για μία απελπισμένη μάνα που αποφασίζει να επιβιβαστεί στη βάρκα του τρόμου μαζί με το παιδί της, ακόμα και με κίνδυνο ζωής;

Όμως, στις αιτίες του πολύνεκρου ναυαγίου, ανήκει ταυτόχρονα και η άγρια πολιτική καταστολής σε βάρος των κατατρεγμένων ανθρώπων, που διαμορφώνεται και εφαρμόζεται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις. Αυτό είναι το έδαφος για τη γιγάντωση της δράσης των κυκλωμάτων διακινητών, την ανεύρεση ακόμα πιο επικίνδυνων διαδρομών και την αύξηση της ταρίφας. Στα δίχτυα τους σπρώχνονται οι ξεριζωμένοι για να αποφύγουν τις περιπολίες της Frontex, τους ορατούς και αόρατους φράχτες, τις επαναπροωθήσεις και τις απελάσεις ακόμα και σε τρίτες άσχετες χώρες, τις συλλήψεις, την κατ’ όνομα πρόσβαση σε αίτηση ασύλου, τον εγκλωβισμό σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλα αυτά που περιγράφονται στον Κανονισμό του Δουβλίνου, στην Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, στις οδηγίες για τις λεγόμενες ασφαλείς τρίτες χώρες. Όλα αυτά που εντείνονται και προωθούνται με το νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο.

Αντίστοιχα, οι ένοχοι για το έγκλημα είναι όλοι όσοι υπηρετούν αυτή την πολιτική. Είναι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά που συμμετέχουν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, έχουν σπείρει αμερικανο-νατοϊκές βάσεις σε όλη την χώρα και την έχουν μετατρέψει σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο. Είναι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά που διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα παζάρια εντός της ΕΕ για την διαμόρφωση της άδικης πολιτικής σε βάρος των ξεριζωμένων και την υλοποιούν.

Αυτές τις ώρες της οργής και της θλίψης, λοιπόν, οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουμε το δικό μας καθήκον, από τη σκοπιά των δικών μας ταξικών συμφερόντων, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Γιατί τα δικά μας δάκρυα για τους αδικοχαμένους, που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, δεν είναι κροκοδείλια. Πρέπει να δυναμώσουμε τη φωνή μας. Να βροντοφωνάξουμε ότι δεν ανεχόμαστε άλλο να συνεχίζεται αυτό το έγκλημα. Να βάλουμε στο στόχαστρο της πάλης μας τις πραγματικές αιτίες και τους ενόχους.

Και μπροστά στις εκλογές, με την κόκκινη ψήφο στο ΚΚΕ να στείλουμε μήνυμα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο και στην άδικη πολιτική σε βάρος των ξεριζωμένων.

*Η Κατερίνα Γεράκη, είναι υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ στην Α’ Αθήνας και υπεύθυνη της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες

**Ο τίτλος είναι από το ποίημα της γεννημένης στην Κένυα Ουαρσάν Σαϊρ

Διαβάστε επίσης:

Η γεωργική έρευνα ως θεμέλιο ανάπτυξης της χώρας

Ηγεμονία και πειρασμοί για τον Μητσοτάκη

Ζητείται αντιπολίτευση!