Λαός του θεαθήναι

Στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματο­γράφου, που στις μέρες μας τόσο εκτι­μάται, ο ζωγράφος παρουσιαζόταν σαν μια γραφική, εξαθλιωμένη από την πεί­να καρικατούρα, που προκαλούσε τον οίκτο του «απλού λαού», ο ποιητής σαν ένα παράσιτο αντά­ξιο των εμπαιγμών και του γέλωτα του συρφετού με τα «αγνά λαϊκά» αισθήματα και γενικά η όποια πνευματική δραστηριότητα αποτελούσε αιτία χλεύ­ης… Οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί και οι χορευτές ήταν πρόσωπα που κινούνταν στα όρια της ηθικής παρακμής. Ο καθηγητή...