Νεφεληγερέτης ο Δίας… αλλά και κάθε αυταρχικός ηγέτης;

Η δύναμη της κυριαρχίας του Δία στον Όλυμπο, αλλά και σε κάθε ύπαρξη, περιγράφεται με αυτόν τον προσδιορισμό, μεταξύ πολλών άλλων, από τον Όμηρο, που αποδίδει την απόλυτη, μέχρι αυθαιρεσίας, εξουσία στον κορυφαίο του δωδεκαθέου των αρχαίων Ελλήνων.

Χρειάστηκαν περισσότεροι αιώνες για να διαπιστώσουμε ότι ακόμη και το 2024 αυθαίρετοι, αυταρχικοί ηγέτες σε πολλά μήκη και πλάτη του κόσμου επιδιώκουν να συγκεντρώνουν όλα τα σύννεφα του πολέμου, των ένοπλων συγκρούσεων και της καταστροφής όχι μόνο γύρω από τον «θρόνο» της εξουσίας τους, αλλά και σε πολλές περιοχές που πιστεύουν ότι εντάσσουν

Πούτιν και Ερντογάν, στην Ευρώπη και στην περιοχή ΜΕΝΑ, καθώς και στα σημεία πολιτιστικής διασταύρωσης Ελλήνων και Αράβων, που συνδιαμόρφωσαν την Αναγέννηση, τον σύγχρονο ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης, φροντίζουν να συγκεντρώνουν μαύρα σύννεφα διάλυσης του σύγχρονου κόσμου. Οι επιθέσεις τους, πολιτιστικές και ένοπλες, προκαλούν συγκρούσεις λαών και κοινωνιών.

● Ο Πούτιν, για περισσότερο από δύο χρόνια, επιδιώκει να εξαφανίσει τη χριστιανική Ουκρανία.

● Ο Ερντογάν πολώνει τους μουσουλμάνους σε ακρότατες θέσεις, ακόμη και μεταξύ σουνιτών, διατηρώντας τη διαχρονική αντιπαράθεση με τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, υποστηρίζοντας απροκάλυπτα εξτρεμιστές, φονταμενταλιστές, αλλά και τρομοκράτες, που επιδιώκουν την ανατροπή των ηγεσιών στις χώρες του Κόλπου και στη Βόρεια Αφρική.

Ρωσία και Τουρκία, παραβιάζοντας κάθε σύμβαση και διεθνή συμφωνία για σεβασμό στις συνθήκες, που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο συνέβαλαν στην οικοδόμηση ενός σταθερότερου κόσμου, θεωρούν ότι διατηρούν αποκλειστικό δικαίωμα μονομερούς ερμηνείας του Διεθνούς Δικαίου και των υποχρεώσεων που πηγάζουν από αυτό.

Η σοβιετική Ρωσία, αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ισοπέδωσε Τσεχία και Ουγγαρία για παραδειγματισμό και εξασφάλιση απόλυτης υποταγής των δορυφόρων στις επιταγές της Μόσχας.

Πολλά χρόνια αργότερα όλοι οι δορυφόροι απομακρύνονται από το πλανητικό σύστημα του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αναζητώντας τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών τους, τη θεσμική, πολιτική και αναπτυξιακή τους σταθερότητα, στρέφονται προς το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., στην οποία σταδιακά ενσωματώνονται, με τελευταίους στη λίστα αναμονής τους λαούς των δυτικών Βαλκανίων και την Ουκρανία.

Το 1974 η Τουρκία, με σοσιαλιστική διακυβέρνηση και θρησκευτικό προσανατολισμό προς το λαϊκό Ισλάμ, ερμηνεύει μονομερώς και αυθαίρετα «κατ’ εθνική επιλογή» τη διεθνή εντολή της ως εγγυήτρια δύναμη της κυπριακής ανεξαρτησίας. Εισβάλλει στρατιωτικά στην Κύπρο επικαλούμενη ανάγκη αποκατάστασης της Δημοκρατίας που ανέτρεψε η ελληνική στρατιωτική δικτατορία.

Στην Κύπρο εγκαθίστανται 40.000 Τούρκοι στρατιώτες που ασκούν παράνομη εξουσία, επιβάλλεται δημογραφική αλλοίωση του κυπριακού πληθυσμού με εποίκους, εκδιώκονται Κύπριοι από τις εστίες τους, δημιουργούνται πολεμικοί πρόσφυγες και εκτοπισμένοι, που ακόμη δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, στις περιουσίες τους.

Ευρωπαίοι, Άραβες, Ρώσοι και πολίτες τρίτων προς την Ε.Ε. χωρών αγοράζουν από την παράνομη κατοχική δύναμη ό,τι τους προσφέρεται θεωρώντας ότι με το πέρασμα του χρόνου θα επιτύχουν νομιμοποίηση των παρανόμων συναλλαγών τους. Προκλητική η διεθνής ανοχή, μέχρι και σήμερα, σε κάθε τουρκική αυθαιρεσία, καταλυτική και επικίνδυνη για τη σταθερότητα στην περιοχή και στην Ευρώπη.

Η Τουρκία, συνεχίζοντας την εκβιαστική παρερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου, ανακοινώνει δημόσια, ακόμη και σε ευρωπαϊκές συναντήσεις που ασχολούνται με την τουρκική ένταξη και τη διαμόρφωση της ενιαίας αγοράς, ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και θεωρεί πρόκληση πολέμου (casus belli) κάθε νόμιμη πράξη της Ελλάδος για εφαρμογή προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου για τις Θάλασσες (UNCLOS), από το οποίο ωφελείται και η Ε.Ε.

Το 2014 η Ρωσία προσαρτά την Κριμαία με μονομερή ερμηνεία παραβιάζοντας τη Συμφωνία του Ελσίνκι, που αφορά το αμετάβλητο των εξωτερικών συνόρων των κρατών. Εκκωφαντική η αφωνία της διεθνούς κοινότητας στη βίαιη μετατροπή των αποφάσεων σταθερότητας, που και συμβατικά αποδέχθηκε ο κόσμος για να μη φθάσουμε ποτέ ξανά σε παγκόσμια σύγκρουση με επίκληση ζωτικού χώρου (Lebensraum) και εδαφικές διεκδικήσεις.

Χρειάστηκαν μόνο ακόμη λίγα χρόνια για να εισβάλλει στρατιωτικά η Μόσχα στην Ουκρανία επικαλούμενη εδαφική απειλή εξ αιτίας πιθανής ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Τον 21ο αιώνα η μία από τις τρεις υπερδυνάμεις του κόσμου, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, παραβιάζει την εθνική κυριαρχία ασθενέστερου και ομόθρησκου κράτους, μέλους του ΟΗΕ, βιάζοντας κάθε αρχή αποφυγής συγκρούσεων με χρήση όπλων και στρατιωτικής ισχύος.

Η Άγκυρα, με αντίστοιχες κινήσεις, οψίμως συστρατευμένη με τη Μόσχα, εισβάλλει στη Συρία και κατέχει μέρος της επικράτειάς της, συμμαχεί με Μόσχα και Τεχεράνη για συνδιαμόρφωση πολιτικών σε βάρος των συμφερόντων της ευρωατλαντικής στρατηγικής, αλλά και της Δαμασκού του Μπασάρ Αλ Άσαντ, που αγωνίζεται να αποβάλει το ισλαμικό κράτος από τη συριακή επικράτεια.

Φευ, η Άγκυρα συνεχίζει τη στρατιωτική παρουσία της στη δυτική Λιβύη, με δυνάμεις που υποστηρίζουν ακραίες ισλαμικές εκφράσεις στον εμφύλιο της χώρας.

Ταυτοχρόνως πωλεί Bayraktar και τεχνολογία οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, ενώ την ίδια ώρα η Άγκυρα προμηθεύεται S-400 και άλλα συστήματα εξελιγμένων όπλων από τη Μόσχα, από την οποία εξαρτά και την τουρκική ηλεκτρική ενεργειακή επάρκεια με σειρά ρωσικών πυρηνικών εργοστασίων, αν τελικώς λειτουργήσουν οι ρωσικές πυρηνικές μονάδες στο ΝΑΤΟϊκό έδαφος της Τουρκίας.

Τα σύννεφα πυκνά και βαριά πάνω από την Ευρώπη, την ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την περιοχή ΜΕΝΑ. Για όλους μέσα στον γεωστρατηγικό κυκεώνα που προκαλεί η Τουρκία εις βάρος των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ, η Ελλάδα προβάλλει ως ο συνεπέστερος εταίρος και σύμμαχος. Οι ιστορικές στιγμές, που επιτρέπουν αξιοποίηση των γεγονότων για αποκατάσταση της διεθνούς ηρεμίας, δεν χαρακτηρίζονται από μονιμότητα.

Στο βεβαρημένο διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα αποδέχθηκε τον ρόλο που της επιφυλάσσεται από τις γεωστρατηγικές ανάγκες.

● Καλά προετοιμασμένη στον χώρο της διπλωματίας αξιοποίησε τις πρωτοβουλίες και συνεργασίες που διαμορφώθηκαν την τελευταία εικοσαετία.

● Διά της διπλωματίας αποκαταστάθηκαν σταδιακά η αξιοπιστία της χώρας και η οικονομία της.

● Πόροι στράφηκαν προς τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων.

● Κάθε βήμα που απαιτήθηκε για να συνδιαμορφωθούν τα συμφέροντα στηρίχθηκε σε ενδυναμωμένη διπλωματική και αμυντική συνεργασία.

Αδυναμίες και κενά υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ανεξάρτητα από την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της εθνικής πολιτικής. Οι σύγχρονες τεχνικές διαπραγμάτευσης, αλλά και οι τεχνολογικές εξελίξεις στην πολεμική βιομηχανία, πάντοτε θα δημιουργούν κενά άμεσης προσαρμογής, ιδιαίτερα σε κράτη του δικού μας μεγέθους, παρά την κοινωνική ετοιμότητα να δοθεί προτεραιότητα στην αμυντική μας θωράκιση.

Την ταχύτητα των εξελίξεων η Ελλάδα την παρακολουθεί με τρόπο που εξασφαλίζει ρόλο συνδιαμορφωτή και όχι «συρόμενου» συμμάχου. Αντιθέτως η Τουρκία με τις επιλογές της, όσο και αν τις θαυμάζουν κάποιοι στην Αθήνα, αναγκάζεται να επαναδιαπραγματεύεται αδιακόπως, χωρίς να εξασφαλίζει την κατανόηση συμμάχων και εταίρων για τις ανάγκες της, πραγματικές ή και επιδιωκόμενες. Οι αποφάσεις προσαρμογής όλων σε κοινά οπλικά συστήματα δεν αποτελούν κάποια ξεχωριστή ή ιδιαίτερη παραχώρηση προς την Άγκυρα.

Την τελευταία περίοδο διαπιστώνεται μία συνεχής αναβάθμιση της σημασίας της Ελλάδας στον συνολικό γεωστρατηγικό προγραμματισμό της ευρωατλαντικής συνεργασίας, παρά τις διαπιστωμένες αδυναμίες που εμφανίζει η λήψη αποφάσεων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες.

Η Αθήνα μετά το 1990 επέλεξε προσεκτικά τους άξονες της εξωτερικής της πολιτικής χωρίς να παραμερίσει τις εθνικές προτεραιότητες. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και εμφανέστατα. Τα έχουν αντιληφθεί απολύτως όλοι οι κοινοβουλευτικοί σχηματισμοί καθώς επίσης και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται μία δομική συζήτηση παρά τις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις.

Μερικές φορές όμως, με τη συνολική συμπεριφορά μας, δημιουργούμε την εντύπωση, κυρίως στους συνομιλητές μας, ότι δεν τολμούμε να πιστέψουμε τα σημαντικά που πετύχαμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Μας είχαν για… «ξοφλημένους» και πολλοί πρότειναν, όχι με αγάπη ούτε με αλληλεγγύη, να εγκαταλείψουμε την ευρωζώνη. Σήμερα οι κυριότεροι ελληνικοί οικονομικοί, επενδυτικοί και πολιτικοί δείκτες σταθερότητας της χώρας είναι θετικοί. Επενδυτές στρέφονται με εμπιστοσύνη στη δομημένη ελληνική οικονομία, έστω και αν πρέπει να γίνουν ακόμη πάρα πολλά για να διαμορφώσουμε

● την αγροτική παραγωγή στις δυνατότητες και προοπτικές των εσωτερικών και εξωτερικών διατροφικών αναγκών,

● τον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής μας, ξεκινώντας από τον τομέα των τροφίμων και προχωρώντας σε παραγωγές όπως ναυπηγεία, προϊόντα νέων τεχνολογιών, αμυντική βιομηχανία και βεβαίως κάθε ευκαιρία συμμετοχής σε προγράμματα συμπαραγωγής αεροναυπηγικών και διαστημικών συστημάτων,

● προοπτικές συνεκμετάλλευσης πηγών ενέργειας όπως επιτυχώς πράττουν η Κύπρος, η Αίγυπτος, το Ισραήλ, κυρίως όταν αφορούν σε εναλλακτικές πηγές, συνδυάζοντας πράσινες και παραδοσιακές προοπτικές, που αναζητά ο πλανήτης για την περιβαλλοντολογική του προστασία.

Αν δεν αγαπήσουμε τις επιτυχίες μας δεν θα μπορέσουμε να τις υποστηρίξουμε, ούτε και να τις απολαύσουμε, ώστε να αφήνουμε τον παππού μας τον Όμηρο να θαυμάζει τον Δία «νεφελοσυνάκτη» στον Όλυμπο, ενώ εμείς όλοι μαζί συνεργαζόμενοι να εξασφαλίζουμε τον αποτελεσματικό περιορισμό κάθε αυταρχικού ηγέτη, «νεφεληγερέτη» των καταστροφών του 21ου αιώνα.

Διαβάστε επίσης:

Αλλαγή στρατηγικής από τον Ανδρουλάκη

KKE: Υγεία, πανεπιστήμια, εργασιακά οι επόμενοι αγωνιστικοί σταθμοί

Μαγειρεύονται διευθετήσεις στα ελληνοτουρκικά