Ο Πέτρος Λαγούτης στο topontiki.gr: Οι «Παγιδευμένοι» μιλούν για αξίες προφανείς όχι όμως δεδομένες

Ο Ανδρέας Παπαδάκης του αποτελεί την κεντρομόλο δύναμη της δύναμης κρούσης στη σειρά «Παγιδευμένοι» (σκηνοθεσία Γιάννη Λαπατά) του ΑΝΤ1 ο δεύτερος κύκλος της οποίας είναι σε εξέλιξη.

Ο Πέτρος Λαγούτης, μίλησε στο topontiki.gr όχι μόνον για τον ήρωα του στη δημοφιλή σειρά του ΑΝΤ1 αλλά και για τον Παντελή Σκλαβή, τον άλλον χαρακτήρα, επίσης αστυνομικού, της σειράς «Έτερος εγώ» (σκηνοθεσία Σωτήρης Τσαφούλιας) της Cosmote

TV, για την Τέχνη του ηθοποιού και τα νέα καθήκοντα του, αυτά του καλλιτεχνικού διευθυντή στο θέατρο «Αθηνά», στο οποίο για δεύτερη χρονιά συν-σκηνοθετεί με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, το σύγχρονο δεικτικό κοινωνικό έργο «Τέλειοι ξένοι»- μεταφορά του ομότιτλου κινηματογραφικού έργου στη θεατρική συνθήκη- μια ανατομία των διαπροσωπικών σχέσεων, όπως αυτές επηρεάζονται και διαμορφώνονται από την επικοινωνία μέσω κινητών τηλεφώνων.

Πόση απόσταση υπάρχει μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, όπως παρουσιάζεται στη σειρά η αστυνομική πλοκή;

Δεν είμαι γνώστης της αστυνομικής πραγματικότητας. Κάνουμε μυθοπλασία και πάντα στη μυθοπλασία ασχολούμαστε με τις ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων που κυκλοφορούν «εκεί έξω».

Είμαστε εξιδανικευμένες περιπτώσεις χαρακτήρων. Και ο δικός μου και της δικηγόρου και των δύο εισαγγελέων.

Η δουλειά της Τέχνης του ηθοποιού δεν είναι να καταπιάνεται με την καθημερινότητα αλλά με τα στοιχεία εκείνα την πραγματικότητας που έχουν να πουν κάτι διαφορετικό.

Ποια είναι αυτά τα στοιχεία;

Στους «Παγιδευμένους» «μιλούμε» για αξίες. Το Καλό, την πίστη, την ηθική. Είτε με τη θετική είτε με την αρνητική διάσταση τους. Τα στοιχεία εκείνα που σηματοδοτούν μια διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων τα οποία δίνουν το κάτι παραπάνω σε ένα έργο, όποιο κι αν είναι αυτό.

Τι θα κάνει ο Ανδρέας με το νέο διοικητή του και τον επαγγελματικό εκφοβισμό που δέχεται;

Είναι εύκολα διαχειρίσιμη κατάσταση. Διότι ο ήρωας μου είναι φίλος με δύο εισαγγελείς. Ο πατέρας του ενός είναι φίλος με τον πατέρα του Αντρέα.

Ο ήρωας μου είναι τόσο καθαρός ώστε δεν θα δειλιάσει, δεν θα κάνει δεύτερες, υστερόβουλες, σκέψεις. Πάει με την αλήθεια του και τις γνήσιες φιλίες του και έτσι αντιμετωπίζει τα πάντα. Είναι άνθρωπος που αγαπά τη δουλειά του. Που θέλει το καλό των ανθρώπων και τη διαλεύκανση των υποθέσεων που καταπιάνεται.

Πώς έχετε χειριστεί παρόμοια συνθήκη στο δικό σας χώρο εργασίας;

Επειδή αισθάνομαι ότι είμαι πολύ καθαρός στις συναλλαγές μου και επειδή ζούμε σε εποχές κατά τις οποίες οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι στις ξεκάθαρες τοποθετήσεις, επιστρατεύω την αλήθεια. Όλα στο φώς. Παγώνουν τον δολοπλόκο, τον συκοφάντη, τον ιντριγκαδόρο.

Είναι το πρώτο στοιχείο που θέτω σε λειτουργία για να αντεπεξέλθω. Επίσης κινούμαι με άξονα το συναίσθημα. Αλλά πλέον στην ηλικία που βρίσκομαι καταφέρνω και το ελέγχω και το πειθαρχώ και οδηγούμαι σε λύσεις τις οποίες δεν μετανιώνω. Δεν έχω την παρόρμηση ώστε να χάνω το δίκιο μου.

Πόσο «παγιδευμένος» αισθάνεται ο ήρωας σας και πως ενεργεί;

Νομίζω ότι η τετράδα αυτών των ανθρώπων διαρκώς είναι παγιδευμένοι. Διότι αντιμετωπίζουν καταστάσεις δύσκολες, όχι πρακτικά, αλλά συναισθηματικά επειδή εμπλέκονται δικοί τους άνθρωποι.

Ο Ανδρέας είναι εκείνος ο οποίος έχει τον υψηλότερο δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης στην ομάδα. Είναι η «καρδιά» της υπόθεσης. Ακολουθεί το ένστικτό του. Ακολουθεί την φωνή της ψυχής του.

Ο αστυνομικός ως ρόλος τι διαφορές έχει στους «Παγιδευμένους» και στο «Έτερος εγώ»;

Όταν μού πρότειναν τους «Παγιδευμένους» και τον ρόλο του αστυνόμου η πρώτη έγνοια μου ήταν πώς ο Ανδρέας Παπαδάκης και ο Παντελής Σκλαβής του «Έτερος εγώ» να είναι διαφορετικοί.

Τα καταφέρατε και πώς;

Ευτυχώς από γραφής υπάρχουν πράγματα στον Παπαδάκη που ήταν διαφορετικά. Ο Ανδρέας είναι άνθρωπος πιο «ανοιχτός», με περισσότερο χιούμορ και πιο ελεύθερο συναίσθημα. Προσπάθησα να «φωτίσω» αυτές τις πλευρές.

Σε κάθε έργο ο θεατής κάτι έχει να «πάρει», όπως λέγεται. Ο ηθοποιός από το «Τέλειοι ξένοι» τι παίρνει;

Θα σας απαντήσω κάπως γραμμικά. Είναι εντυπωσιακό αυτό που εισπράττουμε από το κοινό και επίσης είναι εντυπωσιακό πως αντιδρά σε συγκεκριμένα σημεία του έργου. Οι ανατροπές είναι τέτοιες που βάζουν και τον ηθοποιό σε διαδικασία να ξανασκεφτεί όσα «ψαχούλεψε» στις πρόβες. Και αυτά τα επιστρέφουμε στον θεατή ακόμα πιο ψαγμένα και μεστά.

Όσο το κάνουμε αυτό πάνω στη σκηνή όλη η παράσταση βελτιώνεται, οι ρόλοι γίνονται ακόμα πιο ανθρώπινοι με αποτέλεσμα σιγά- σιγά σε αυτό το έργο να μοιάζουμε όλο και περισσότερο με μια παρέα σε ένα σπίτι για να περάσει μαζί το Σαββατόβραδο. Και τελικά οι σχέσεις των οκτώ ανθρώπων πάνω στο έργο παίρνουν σάρκα και οστά και οι καταστάσεις που ζούμε μέσα σε αυτό να μας αφορούν όλο και περισσότερο, ακόμα κι εμάς τους ίδιους.

Είναι αυτή η μαγική αλληλεπίδραση στο θέατρο μεταξύ κοινού και ηθοποιών που πάει και τις δύο πλευρές ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπάνω.

Επειδή το «Τέλειοι ξένοι» είναι ένα έργο πολύ σύγχρονο με θεματολογία που αφορά όλους μας, αυτή η αλληλεπίδραση γίνεται πιο εύκολα ορατή.

Αρκεί το θέατρο να λειτουργεί ως καθρέφτης καταστάσεων είτε κοινωνικών είτε πολιτικών;

Το θέατρο όπως κάθε μορφή Τέχνης είναι εκεί για να δώσει το έναυσμα για μια νέα σκέψη, συζήτηση. Αλλά νομίζω ότι ειδικά στις μέρες μας δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο, αν το άτομο που παρακολουθεί το όποιο δρώμενο, ο δέκτης, δεν επιθυμεί, από μόνο του να πάει τη σκέψη του λίγο πιο πέρα. Να την εξελίξει.

Η επιτυχία ενός έργου πέρα από το προφανές πως αλλιώς αποτιμάται;

Είναι τελείως προσωπικό, υποκειμένικό αυτό. Για κάποιον ό,τι συζητιέται. Για εμένα επιτυχία του συγκεκριμένου έργου είναι- αλλά και για οποιοδήποτε άλλο- να καταφέρει όχι απλώς να περάσει δύο ώρες ευχάριστα ο θεατής αλλά στην διάρκεια της παράστασης να του εισάγει το «μικρόβιο» να σκεφτεί λίγο παραπάνω τη ζωή του και με ποιους θέλει να είναι μαζί.

Η ανάληψη καθηκόντων καλλιτεχνικού διευθυντή σε θεατρικό οργανισμό τι σημαίνει;

Υπάρχει η μία διάσταση, η πρακτική: ευθύνες, διάβασμα πολύ, προτάσεις, διαμόρφωση δραματολογίου, κοστολόγιο. Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά η ποία έχει να κάνει με το όραμα που καλείται να έχει κάποιος ή να το βρεί.

Όραμά μου είναι το «Αθηνά» να αποκτήσει ταυτότητα. Οι άνθρωποι που θα εργάζονται σε αυτό να «μιλούν» την ίδια γλώσσα όχι μόνον θεατρικά αλλά και ως προσωπικότητες ώστε οι θεατές παρακολουθώντας τις δουλειές μας να μην αμφισβητήσουν ότι αυτό που τους παρουσιάσαμε «κρύβει» κόπο, προσπάθεια και όχι ευκολίες της εποχής και πιασιάρικα πράγματα ή πρόσωπα.

Φυσικά ζητούμενο είναι η επιτυχία αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε η λέξη αυτή και στην Ελλάδα να μπορεί να «συμβαδίζει» με την ποιοτική επιτυχία.

Τι χρειάζεται;

Συνδυασμό καλλιτεχνικό και εμπορικού πνεύματος μαζί.

Προηγουμένως είπατε για πιασιάρικα πρόσωπα. Είναι η τάση της εποχής για θεατρικές παραγωγές με τηλεοπτικούς όρους;

Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από αυτό εντελώς. Ο επιχειρηματίας θέλει και την εμπορική επιτυχία. Το θέατρο να γεμίζει στις περισσότερες- αν όχι όλες- των παραστάσεων και θα φιλτράρει τις επιλογές- προτάσεις που θα γίνουν.

Άρα ο καλλιτεχνικός διευθυντής πρέπει να επιχειρήματα ότι το πράγματα μπορεί να λειτουργήσει και αλλιώς.

Δεν έχω πρόβλημα να αξιοποιήσω ηθοποιό που έκανε το «μπαμ» στην τηλεόραση ακριβώς διότι καλός και όχι επειδή είναι ευειδής. Δεν έχω πρόβλημα να προτείνω ηθοποιό άγνωστο στα τηλεοπτικά δρώμενα και δεν έχω πρόβλημα να δώσω ρόλο σε κάποιον που δεν είναι καν ηθοποιός, αρκεί να μπορεί να αφουγκραστεί και να μιλήσει τη «γλώσσα» που χρειάζεται κάθε έργο.

Θεωρώ πρόβλημα της εποχής τους λόγους για τους οποίους δουλεύουν ορισμένοι. Αν για παράδειγμα γίνεται για εξυπηρέτηση, ικανοποίηση του «εγώ».

Αν συμβαίνει αυτό και δεν μπορεί να δεχθεί ότι το θέατρο είναι πληθυντικό, όπως έχει πει η Μάγια Λυμπεροπούλου, η δασκάλα μου. Το θέατρο θέλει ομάδες ανθρώπων, συνεργασίες που να κάνουν τη διαφορά.

Τι κινδύνους ενέχει;

Ένας κίνδυνος είναι να αποσπάσει μεγάλο μέρος και ενέργεια από το «κομμάτι» του ηθοποιού και να μείνω στάσιμος ως καλλιτέχνης. Άλλος κίνδυνος είναι, προκειμένου να πετύχω τους στόχους του θεάτρου, να βάζω παραπάνω νερό στο κρασί μου για επιλογές έργων και ρόλων. Αλλά ίσως ο μεγαλύτερος είναι να επαναπαυθώ και να στρογγυλοκαθίσω στην καρέκλα του καλλιτεχνικού διευθυντή. Το λέω για να το ξορκίζω.

Ηθοποιία, σκηνοθεσία, καλλιτεχνική διεύθυνση, παραστάσεις, γυρίσματα. Πώς διαχειρίζεστε την πολυδιάσπαση μέσα από την πολυπραγμοσύνη;

Η μεγάλη διαφορά στο θέατρο είναι ότι για πρώτη φορά σκηνοθέτησα κιόλας. Είναι κάτι που αντιμετωπίζεται. Δεν ασχολούμαι με τον ρόλο μου μόνον αλλά και με όλο το σύμπαν που θέλω, μαζί με τον Γιώργο (σ.σ. Πυρπασόπουλο) να δημιουργηθεί. Από μία άποψη η ανάλυση ίσως να οδηγήσει σε μια πιο ολοκληρωμένη σύνθεση.

Το υπόλοιπο νομίζω πως είναι στη «μαύρη» μοίρα του Έλληνα ηθοποιού. Δεν νομίζω δηλαδή πως σε άλλη χώρα του δυτικού κόσμου καταξιωμένοι ηθοποιοί να κάνουν τόσες δουλειές ταυτόχρονα. Αυτή η πολυπραγμοσύνη δεν παλεύεται. Στόχος μου είναι σιγά- σιγά να αφαιρώ και όχι να προσθέτω.

Info

«Παγιδευμένοι» (ΑΝΤ1, 22.30, κάθε Δευτέρα, Τρίτη) σενάριο: Σωτήρια Ψευτούδη, σκηνοθεσία: Γιάννης Λαπατάς. Παιζουν: Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ, Παύλος Ορκόπουλος, Σταύρος Τσουμάνης, Στέφανος Κυριακίδης, Πέτρος Λαγούτης, Κίμων Κουρής, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου κ.ά.

«Τέλειοι ξένοι» (θέατρο Αθηνά, Δεριγνύ 10, τηλ 2108237330), του Παολο Τζενοβέζε σε μετάφραση αποδοση Ελεονώρας Μελέτη, σκηνοθεσία Πέτρος Λαγούτης- Γιώργος Πυρπασόπουλος. Παιζουν οι: Μυρτώ Αλικάκη, Πέτρος Λαγούτης, Δημήτρης Λιόλιος, Σοφία Μανωλάκου, Κατερίνα Μισιχρόνη, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Γιώργος Χρανιώτης και η μικρή Έλενα Δελακούρα.

Διαβάστε επίσης:

Eurovision 2024: Κι άλλες αντιδράσεις για τη συμμετοχή του Ισραήλ – «Μη πολιτικό γεγονός», επιμένει η EBU

Το Top 10 τηλεθέασης της Τρίτης έχει «είδηση» αλλά δεν είναι η πρωτιά

ACTION 24: Ο ακαδημαϊκός Κώστας Συνολάκης στο «EQ» για τα ακραία φυσικά φαινόμενα και τις λύσεις που προτείνει