Πρωτομαγιά και Ευρωεκλογές: Η ανάγκη για νέο γενικευμένο Big-Bang στην ελληνική κοινωνία

138 χρόνια από το ιστορικό Σικάγο:

●Ο πλανήτης ζει μια τεκτονική «μεταβατικότητα»

●Η ΕΕ περνά μια βαθειά και αξεπέραστη κρίση χωρίς έξοδο

●Η ελληνική αστική τάξη χωρίς εθνικό σχέδιο για τη χώρα

●Κόμματα και Συνδικάτα χωρίς όραμα για την κοινωνία

●Κοινωνία σε βαθειά κρίση, χωρίς ελπίδα για το μέλλον

Ι. Ο πλανήτης σε μια τεκτονική «μεταβατικότητα». Η ακυβέρνητη παγκοσμιοποίηση

Εκατόν τριάντα οκτώ (138) χρόνια μετά το αιματοβαμμένο Σικάγο, που γέννησε ελπίδες για μια νέα και πιο δίκαιη

Το βασικό διαφοροποιό της στοιχείο δεν είναι μόνο το οριστικό και διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα τής οικονομικής ελίτ με την κοινωνία, αλλά κυρίως η καθολική γνωστική-τεχνολογική-παραγωγική ιδιοποίηση της φύσης από το κεφάλαιο, ακόμη και αυτής τής συνειδησιακής και πνευματικής συγκρότησης του Ανθρώπινου Όντος.

Οι διεθνείς θεσμοί παγκόσμιας συνεργασίας και συνεννόησης, που ξεπήδησαν από τις στάχτες τού πολέμου και γέμισαν ελπίδες τους λαούς, αποδεικνύονται ανίσχυροι, παντελώς αδύναμοι να ανακόψουν ή να επαναρυθμίσουν τις σχέσεις τής πολιτικής εξουσίας με την οικονομική και, συν τω χρόνω της τεχνολογικής επανάστασης, αποδεικνύονται θεραπενίδες τής οικονομικής εξουσίας. Με διάφορα μέσα προωθούν το δίκαιο τού ισχυρότερου που συνήθως ταυτίζεται με τις ανάγκες τής εταιρικής διακυβέρνησης, την υπερσυσσώρευση πλούτου, την παγκόσμια ολιγαρχία, ακόμη και στις περιπτώσεις που το δίκαιο τού ασθενέστερου είναι εξώφθαλμο.

Μέσα σ’αυτές τις συνθήκες τής απέκδυσης της διεθνούς κοινωνίας από τα προτάγματα του ανθρωπιστικού πολιτισμού, τις κατακτήσεις τού Διεθνούς Δικαίου και της αστικής δημοκρατίας ατομικής ιδιοκτησίας, αναδύονται, ωσάν φαντάσματα του παρελθόντος, οι εικόνες των μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων, καθώς και η βαριά ατμόσφαιρα ενός νέου και παντελώς αδικαιολόγητου Ψυχρού Πολέμου για την κατάληψη (εκ μέρους των επικυρίαρχων) νέου «ζωτικού χώρου» και για την απόσβεση κάθε διαφορετικής έκφρασης, κάθε εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης των λαών και οργάνωσης της κοινωνίας. Στην ατμόσφαιρα αυτή, διαρκώς αδρανοποιούνται ή αποσβέννονται τα επιτεύγματα των διαχρονικών αγώνων των λαών και οι κατακτήσεις τού λεγόμενου «συνταγματικού πολιτισμού».

Βασικά γνωρίσματα αυτής τής ρευστής εποχής που διανύουμε είναι:

1)Η ολοένα και απομειούμενη ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση των Κοινοβουλίων, των πολιτικών κομμάτων, των κοινωνικών οργανώσεων, των καθιδρυμάτων της γνώσης, της επιστήμης, του πολιτισμού.

2)Η πρωτοφανής υποβάθμιση της θεμελιακής αρχής κάθε κρατικής οντότητας τής διάκρισης των εξουσιών και της Δημοκρατικής Πολιτικής Λειτουργίας τής αλληλοπεριχώρησης, του σεβασμού των διαδικασιών τού ουσιαστικού ελέγχου, της περιοδικής λογοδοσίας των οργάνων κάθε εξουσίας.

Η λεγόμενη «μετα-δημοκρατία» δεν αφορά στην εμβάθυνση και περαιτέρω ουσιαστικοποίηση της αστικής δημοκρατίας, όπως σκοπίμως υποστηρίζεται από τα διάφορα εγχώρια και ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας. Απλώς, με τους ορολογικούς ευφημισμούς, αποκρύπτεται η απίσχναση των αρμών τής Δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, μέσω της μεταβίβασης κρίσιμων δημοσίων λειτουργιών στις πολυπληθείς και κατ’ευφημισμό λεγόμενες «Ανεξάρτητες» Αρχές. Αυτές, κατά τις επιταγές τής ΕΕ, διαχέουν τη δημοκρατική εξουσία στα διάφορα lobbies διευρύνοντας το πεδίο δράσης και επιρροής των μεγάλων (πάσης φύσεως) οικονομικών συμφερόντων. Δηλαδή, κατ’ουσίαν, αφαιρούν εξουσίες από τον δημοκρατικώς δρώντα λαό. Τα αιρετικά κόμματα ή πρόσωπα που επαγγέλλονται διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, της οικονομίας και των θεσμών, είναι απόβλητα.

3)Η Διανόηση, πλήρως ενσωματωμένη στους κυρίαρχους μηχανισμούς (κυρίως οικονομικούς), αποκόπτεται διαρκώς και περισσότερο από τις ανάγκες τής κοινωνίας, την οποία έπαυσε να υπηρετεί προ πολλού. Οι λίγες εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον καταιγιστικό κανόνα.

4)Οι κοινωνίες, για πρώτη φορά στην ιστορία τής νεωτερικότητας, βρίσκονται χωρίς «υπόδειγμα», χωρίς «σημαία», χωρίς προσανατολισμό, χωρίς ελπίδα. Είναι κατακερματισμένες σε μοναχικές ατομικότητες, οι οποίες υπόκεινται σε διαρκώς εναλλασσόμενες επιρροές και δράσεις, αποκομμένες από ένα σταθερό ιδεατό σύστημα αξιών που συνενώνει την κοινωνία επί τω αυτώ.

5)Οι περιοδικές εκλογές κατάντησαν στοιχείο τυπικής νομιμοποίησης των εκπροσώπων τής ολιγαρχικής οικονομικής τάξης, τα προτάγματα της οποίας για την εταιρική διακυβέρνηση (κυρίως μέσω των ενδημούντων στις Βρυξέλλες και τις άλλες έδρες των κοινοτικών οργάνων lobbies) υλοποιούν με απόλυτη πειθαρχία, υπό το άγρυπνο βλέμμα των μεγάλων διεθνών οικονομικών συσπειρώσεων και των «φρουρών» τού συστήματος, των οίκων αξιολόγησης της παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων.

Έτσι η λεγόμενη «δημοκρατική» διαδικασία του «κυρίαρχου» λαού μέσω των εκλογικών αναμετρήσεων, μεταξύ μόνο φαινομενικά και λεκτικά διαφοροποιημένων κομματικών προγραμμάτων, αποτελούν ουσιαστικά φενάκη, με σκοπό την παραπλάνηση των μαζών.

Η εταιρική διακυβέρνηση, που εκπορεύεται από τα όργανα της ΕΕ, δεν επιτρέπεται να αμφισβητείται. Δεν παρέχεταιι χώρος έστω και για σκέψεις ή προτάσεις πιθανής εναλλακτικής οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας… Τα «αιρετικά» πρόσωπα ή κόμματα γίνονται «αποδιοπομπαίοι τράγοι» από τα κοινοτικά όργανα και πειθαναγκάζονται σε απόλυτη πειθαρχία υπό την απειλή ή την κατάγνωση ποικίλλων κυρώσεων (κυρίως οικονομικών) στις χώρες τους. Δηλαδή η λεγόμενη Ευρωπαϊκή «Ένωση» τείνει να μετατραπεί σε έναν οικονομικός και κοινωνικός μεγαχώρος όπου ισχύει μόνον το σύστημα τής εταιρικής διακυβέρνησης του διεθνοποιημένου κεφαλαίου.

Γι’αυτό και οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν, συν τω χρόνω, παραιτηθεί από τη διεκδίκηση μιας άλλης μοίρας. Οι πολίτες δεν προσέρχονται καν στις κάλπες των τυπικών και ανώδυνων για το σύστημα εκλογών. Τα ευρωπαϊκά κράτη (μηδέ των ισχυρότερων εξαιρουμένων) έχουν βυθιστεί σε ένα τέλμα πολιτισμικής-ιδεολογικής, κοινωνικής και οικονομικής παρακμής, ιδίως μετά το βίαιο κύμα τού ραγδαίου επανεξοπλισμού όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ακόμη και αυτών που αιματοκύλησαν μέσα σε λίγες δεκαετίες δύο φορές την Ευρώπη και ολόκληρη την Ανθρωπότητα.

6)Η «μεγάλη πολιτική πλατφόρμα» τής σημερινής μεθύστερης νεωτερικότητας είναι η ιδιωτικοποίηση παντού, η διαρπαγή τού πλούτου των κοινωνιών (κυρίως των μικρών κρατών) μέσω της στρατηγικής των γενικευμένων ή επιμέρους Μνημονίων… Η επιβολή δηλαδή προγραμμάτων σε όλους όσοι θεωρούνται ότι …παρεκκλίνουν από την οικονομική ορθοδοξία. Κι αυτά επιβάλλονται από άτυπα και χωρίς καν τήρηση πρακτικών όργανα, όπως το Eurogroup, δηλαδή υπεράνω και αντίθετα της συνταγματικής τάξης.

Το χαρακτηριστικότερο ευρωπαϊκό παράδειγμα είναι η Ελλάδα, η δημογραφικώς και πλουτοπαραγωγικώς αφανιζόμενη χώρα μας, όπου τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» διαγκωνίζονται για τα δευτερεύοντα και θεωρούν αυτονόητο εθνικό …καθήκον την υλοποίηση όλων των μνημονιακών προβλέψεων, κυρίως αυτών του γ’ γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου (ν. 4336/2015), που όμως ψήφισαν και τα τρία μνημονιακά κόμματα το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015. Δεν έχουν αντιληφθεί ή προσπερνούν συνειδητά ότι, σε λίγες δεκαετίες και στην πλήρη εφαρμογή του, η χώρα θα μείνει χωρίς τον υπαρκτικό της σκελετό, χωρίς τον θεμελιακό υλικό και άυλο πλούτο της και ότι, βοηθούσης και της ραγδαίας μείωσης του πληθυσμού, θα έχει μεταβληθεί σε πρότυπο κράτους-«παρία» («rogue»), ένα είδος φαντάσματος τού κάποτε οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού.

Άκουσε κάποιος μέχρι σήμερα στις κομματικές τοποθετήσεις και αναλύσεις των υποψήφιων ευρωβουλευτών κάποιον σαφή προβληματισμό για την κατάσταση στην ΕΕ;

Ειπώθηκε τίποτε σοβαρό :

-για τον ραγδαίο επανεξοπλισμό όλων των κρατών, ακόμη και αυτών που αιματοκύλησαν πρωτίστως την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους;

-για τη δράση των δεκάδων χιλιάδων ενδημούντων στις Βρυξέλλες και τις άλλες έδρες των κοινοτικών οργάνων ομάδων συμφερόντων (lobbies), που με τα think tanks τους καταρτίζουν εγκυκλίους, οδηγίες, κανονισμούς και που τα κοινοτικά όργανα ακολούθως επιβάλλουν σε όλα τα κράτη;

-για τις προτιμησιακές Συμφωνίες τής υπερεθνικής ευρωπαϊκής ελίτ με τις διάφορες χώρες τού πλανήτη, που εισάγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και χωρίς προδιαγραφές, συνεπιφέροντας την καταστροφή τής εγχώριας παραγωγής;

-για τη γενικευμένη ευρωπαϊκή εκστρατεία κατά τής Ρωσίας η οποία υπερασπίζεται την ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση των ομοεθνών της, σύμφωνα με τις Συμφωνίες του 2014, που και η ΕΕ προώθησε, με προεξάρχουσα την κυρία Μέρκελ; Εξάλλου, ο προσφάτως εκλιπών Χένρι Κίσινγκερ (πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ), όπως και άλλοι μεγάλοι διανοούμενοι και διπλωμάτες σε ΗΠΑ και ΕΕ, επέμεναν να γίνουν σεβαστές οι Συμφωνίες του 2014.

-για τη γενικευμένη και καθημερινή παραβίαση των ανωτέρω Συμφωνιών από τους ουκρανούς, στους οποίους πρωτοστατούν οι νεοναζί, αφού προηγουμένως ανέτρεψαν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας τους με πραξικοπήματα;

Διατυπώθηκε έστω και μία νύξη, έστω και μία λέξη, από τους πολιτικούς εκπροσώπους και τους «celebrities» των ευρωψηφοδελτίων για τον πολιτισμικό διαχωρισμό τής Ευρώπης και τον αποκλεισμό όλων των διαχρονικών, ρωσικής προέλευσης, πολιτιστικών αγαθών-προϊόντων-εκδόσεων-εκδηλώσεων που είναι αναπόσπαστο μέρος τής ευρωπαϊκής πολιτισμικής κουλτούρας;

Ειπώθηκε έστω και μία πρόταση για τη διάσπαση τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που αποτελεί τη «μητέρα-τροφό» τής Ορθοδοξίας των βόρειων γειτόνων μας; Γιατί είναι γνωστό σε όλους ότι το πρώτο συγκροτημένο ρωσικό κράτος, «Η Ηγεμονία τού Κιέβου» (988 μ.Χ), εντός του οποίου γεννήθηκε το ρωσικό έθνος και παραλαμβάνοντας το ορθόδοξο δόγμα και τον ελληνικό πολιτισμό από το Βυζάντιο, είναι υπαρκτικό συστατικό και της σύγχρονης Ρωσίας, αλλά και τής ευρωπαϊκής χριστιανικής κουλτούρας.

Μέσα σ’αυτήν την κουλτούρα επιβίωσαν, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, οι ελληνόφωνοι και ρωσόφωνοι ομοεθνείς μας, οι Έλληνες τής Κριμαίας, που αποδεκατίζονταν (και πριν και μετά από τις Συμφωνίες του 2014) από τους ουκρανούς νεοναζί, οι οποίοι καταστρέφουν τα πολιτισμικά και θρησκευτικά τους καθιδρύματα. Η καταστροφή αυτή γίνεται ολοκληρωτική μετά την υπαγορευμένη διάσπαση της Ορθόδοξης Ουκρανικής Εκκλησίας και τον αφανισμό των πολιτισμικών και θρησκευτικών καθιδρυμάτων όσων παραμένουν πιστοί στο Πατριαρχείο τής Μόσχας.

Απόρησε κανείς για τη στάση τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, που έσπευσε να επικυρώσει πανηγυρικά και να «καλύψει» δογματικά αυτή τη διάσπαση, θέτοντας υπό διωγμό τούς παραδοσιακούς ορθόδοξους που διακονούν την πίστη τους χωρίς τις πολιτικές σκοπιμότητες των ισχυρών τής γης;

Ποιός διάλογος έχει αναπτυχθεί μεταξύ των θρησκευομένων πολιτευτών αλλά και των θρησκευτικών θεσμών για τη σύληση των ναών τους, των θρησκευτικών προσκυνημάτων, ακόμη και των τάφων των αγίων τους;

Εν τέλει, προβληματίστηκε κάποιος υποψήφιος ευρωβουλευτής των κομμάτων εξουσίας για την εκστρατεία εξόντωσης των ομοεθνών μας ακόμη και με ελληνικά όπλα, αφού η χώρα μας αναδείχθηκε πρώτη μεταξύ των προθυμότερων στην αποστολή οπλικών συστημάτων στον Ζελένσκι, με την προβολή ανιστόρητων και ανεπέρειστων επιχειρημάτων;

Ειπώθηκε κάτι για τις διαρκώς και αυξανόμενες δυσκολίες στις εκδόσεις διαβατηρίων και στην αποστολή διδακτικού προσωπικού, βιβλίων και λοιπών βοηθημάτων προς την διωκόμενη ελληνική μειονότητα η οποία δεν παύει να υψώνει την ελληνική σημαία και να επικαλείται το εθνικό της φρόνημα;

Γιατί, ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές τής Ιστορίας, ακόμη και στις πιο ανταγωνιστικές ημέρες τού Ψυχρού Πολέμου, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να ταχθεί εμπράκτως στο πλευρό αυτών που αφανίζουν (μεταξύ των άλλων) και τους διαχρονικούς ομοεθνείς μας της Κριμαίας που τεκμηριώνουν την εθνική μας ιστορία και υπόσταση, την πολιτισμική μας παράδοση, την οικουμενική μας πολιτισμική επιδραστικότητα.

Φτάσαμε στο σημείο να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την απαγόρευση εισόδου στη Γερμανία και την ΕΕ του παγκοσμίου φήμης μαέστρου Θεόδωρου Κουρεντζή που οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουν τοποθετήσει Διευθυντή μιας μεγάλης τους ορχήστρας, με την αιτιολογία ήταν ότι δεν υπέγραψε δήλωση καταδίκης του Προέδρου Πούτιν.

ΙΙ. Η ΕΕ με τα μεγάλα συμφέροντα εναντίον των λαών της

Έτσι ο ραγδαίος και τεχνητός επανεξοπλισμός σε μιαν αμήχανη Ευρώπη είναι ένα νέο εφαλτήριο για την περαιτέρω συσσώρευση πλούτου στις πολεμικές βιομηχανίες και την αντίστοιχη αφαίρεση των σχετικών κονδυλίων από το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου που διαρκώς συρρικνώνεται. Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή οικογένεια», ως πεμπτουσία τής παραπλάνησης και της υποκρισίας, αναδεικνύεται και από δύο πρόσφατα περιστατικά που πέρασαν απαρατήρητα από τη δημόσια συζήτηση:

1ον)Προσφάτως παρουσιάστηκε το βιβλίο του Τσαρλς Νταλάρα, Προέδρου του Partners Group και πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) με τίτλο «Euro shock: How the world’s largest debt restructuring in history helped save Greece and preserve the eurozone» και ο ίδιος συμμετείχε στο 9ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών (10-13/4/2024), όπου ανέφερε τις διαφωνίες που είχε με το ΔΝΤ και το Eurogroup σχετικά με το χρέος τής Ελλάδας και την επιβολή Μνημονίων. Μάλιστα, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Τα Νέα» (17-2-2024), ομολογεί ότι «Πλήρωσε (εννοεί «Η Ελλάδα») ένα τεράστιο τίμημα για τα λάθη της, ενώ θα έπρεπε το βάρος να μοιραστεί σε όλη την ευρωζώνη».

Ακούστηκε έστω και μία φράση αναπαραγωγής αυτής της -μισής έστω- αλήθειας στη δημόσια συζήτηση ώστε να σχηματιστεί ολοκληρωμένη εικόνα περί της ελληνικής κρίσης που οδήγησε -μεταξύ των άλλων- και στην απαλλοτρίωση του διαχρονικού υλικού και άυλου πλούτου τής πατρίδας, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει έθνος-κράτος την σύγχρονη εποχή;

2ον) Η Γερμανία, που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους Ισραηλινούς ομήρους της Χαμάς αλλά δεν αρθρώνει ούτε μία λέξη για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων, κυρίως των παιδιών, εξοργίζει ακόμα και τα ευρωπαϊκά όργανα επειδή παραβιάζει το θέμα-ταμπού τής ελεύθερης κυκλοφορίας αγαθών και υπηρεσιών. Έφτασε να επιβάλλει δασμούς (άκουσον-άκουσον!) ακόμη και στη συγγενική της Αυστρία στα εισαγόμενα ενεργειακά προϊόντα (που δεν παράγονται ασφαλώς στην Αυστρία), προκειμένου να εξοικονομήσει πόρους για την προμήθειά τους στις διεθνείς αγορές λόγω της σταδιακής απώλειας τού φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου. Ακούστηκε έστω και μία φράση για την παραβίαση αυτού τού ιερού καθιδρυτικού τής Κοινής Αγοράς κανόνα, από κάποιον υποψήφιο ευρωβουλευτή;

Διατυπώθηκε έστω και μία απορία για τον αποκλεισμό ενός διεθνούς ομιλητή, εν προκειμένω του Γιάνη Βαρουφάκη, από το Συνέδριο ενός νόμιμα λειτουργούντος κόμματος στη Γερμανία, επειδή τόλμησε με μιαν αντικειμενική, ομολογουμένως, φράση να καταδικάσει και την κράτηση των ομήρων και την κακομεταχείρισή τους από την Χαμάς, αλλά ταυτόχρονα και τα ασύμμετρα αντίποινα κυρίως εναντίον των παιδιών Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό; Μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι αυτός ο αυτονόητος και αντικειμενικός λόγος να επισύρει την απαγόρευση εισόδου στο γερμανικό έδαφος για να συμμετάσχει σε ένα επίσημο Συνέδριο ευρωπαϊκού και γερμανικού κόμματος;

Αναρωτήθηκε κάποιος σε ποιόν αιώνα θέλει, με έναν ασυγχώρητο ιστορικό αταβισμό, να μας οδηγήσει η πολυκομματική γερμανική κυβέρνηση, της οποίας ηγούνται οι σοσιαλδημοκράτες;

Δυστυχώς, πλην των άφωνων, ανελλήνιστων και αστοιχείωτων celebrities, ακόμα και τα πολιτικά στελέχη που μετέχουν στα ευρωψηφοδέλτια δεν αρθρώνουν λέξη γι’αυτόν τον ευρωπαϊκό κατήφορο!!

IΙΙ. Η διαρκής τραγωδία τής Κύπρου και η Ουκρανία

Όσον αφορά την αθέμιτη ανάμειξη τής Κύπρου και τη σύγκρισή της με την «αμυνόμενη» Ουκρανία, πρόκειται περί μεγάλου εθνικού ολισθήματος. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει καμιά ιστορική αναλογία τού πολέμου στην Ουκρανία με την Κύπρο, αλλά και επειδή είναι προφανές ότι η ΕΕ υποστηρίζει ουσιαστικά τη δημιουργία τού ανεξάρτητου Κυπριακού Κράτους, με τη συνδρομή και της «Γηραιάς Αλβιώνας» που έχει κρίσιμη στρατιωτική βάση στο νησί. Σημειωτέον ότι η ενταξη της Κύπρου στην ΕΕ, που προβάλλεται ακόμη ως …μέγα επίτευγμα της ελληνικής διπλωματίας, μόνο δυσκολίες και νέα αδιέξοδα προσέφερε στο μαρτυρικό νησί.

ΙV. Εταιρική διακυβέρνηση και ιδιοποίηση του πλούτου των λαών

Σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, η δρομολογημένη πολιτική τής εταιρικής διακυβέρνησης και της ιδιοποίησης του πλούτου των λαών από το υπερεθνικό κεφάλαιο, κυρίως το νομαδικό, δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες για την επιβίωση τής χώρας μας.

Με την πλήρη εκδίπλωση του γ’ Μνημονίου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που ψήφισε όμως όλο το λεγόμενο ευρωπαϊκό πολιτικό τόξο, τα αποτελέσματα θα είναι:

1) Η αύξηση της ανεργίας λόγω του αφανισμού των πολλών μικρομεσαίων και εργαζομένων πέριξ των δημοσίων αγαθών και δημοσίων επιχειρήσεων. Οι δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς των κρατών των δανειστών που τις αναλαμβάνουν, φέρνουν μαζί το δικό τους σύμπλεγμα οικονομικών συμφερόντων, που εκδιώκει τους εγχώριους φορείς τής παραγωγικής διαδικασίας. Αυτό, με τη σειρά του, αυξάνει την ανεργία που βεβαίως μεγεθύνεται τόσο με την ψηφιοποίηση των υπηρεσιών όσο και με την ολοένα και μαζικότερη χρήση των νέων τεχνολογιών σε όλους τους τομείς τής οικονομίας.

Τα κατά καιρούς εμφανιζόμενα ποσοστά μείωσης τής ανεργίας (άλλα από τη ΔΥΠΑ, άλλα από την ΕΛΣΤΑΤ) δεν αφορούν στη μόνιμη, σταθερή και πλήρη μισθωτή εργασία, με μισθούς ικανούς να καλύψουν το κόστος τής ζωής, αλλά σε περιστασιακές, ευέλικτες, ελαστικές μορφές εργασίας που δεν αμείβονται ικανοποιητικά και συγκροτούν την τάξη των «φτωχών εργαζομένων» («working poors»).

2) Η περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος του ελληνικού και του παγκόσμιου πληθυσμού με συνακόλουθα φαινόμενα τη μόνιμη φτώχεια, την υψηλή δομική ανεργία, την αποξένωση-παραίτηση των νέων από το κοινωνικό γίγνεσθαι, τον «θεσμικό ρατσισμό».

3) Η επιτάχυνση τής ΑΠΟνομιμοποίησης όλων των θεσμών που στηρίζουν τη Δημοκρατία και την Πολιτική Λειτουργία και συνακόλουθα

4) Η πλήρης ανυποληψία των θεσμών, λόγω εμφανούς και ραγδαίας «επαγγελματοποίησης» όλων όσων εμπλέκονται στη διαδικασία πλήρωσής τους.

5) Η μετακύληση του κόστους τού λυμφατικού κράτους και των δομών του στην κοινωνία καθώς και των οικονομικών συνεπειών τής αναπότρεπτης γήρανσης του πληθυσμού, με την περικοπή των δημοσίων δαπανών και την περαιτέρω υποβάθμιση του Κοινωνικού Κράτους.

V. «Πειθαρχικός» νεοφιλελευθερισμός παντού. Το τέλος τής πολιτικής δημοκρατίας

Οι εθνικές κυβερνήσεις, σ’αυτή τη νέα μεταβατική περίοδο, θα εφαρμόζουν πιστά τον πειθαρχικό νεοφιλελευθερισμό.

Πρωταθλήτρια σ’αυτή τη νέα μετάλλαξη του κόσμου είναι η ΕΕ και η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή. Ήδη προωθεί ένα νέο συνταγματισμό, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η τιθάσευση, ή ακόμη και η εξ ολοκλήρου στέρηση, των δημοσίων λειτουργιών και δικαιωμάτων, μαζί με ένα σύστημα εκπειθάρχησης και αυστηρής τιμωρίας (ή ακόμη και απαγόρευσης) τής όποιας κοινωνικότητας αναπτύσσεται και τείνει να αμφισβητήσει τη συνταγματική οικονομική απολυταρχία.

Γιατί είναι γνωστό προ πολλού ότι το πρώτο κρίσιμο βήμα έχει ήδη γίνει αφού οι λαοί «αποδέχτηκαν» το σύστημα της εταιρικής διακυβέρνησης και τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά κείμενα απαγορεύουν πλέον την εναλλακτική οικονομική και κοινωνική οργάνωση των κρατών. Αυτό θα είναι και το τέλος τής Πολιτικής Δημοκρατίας, όπως αναπτύχθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι σήμερα.

Η πλήρης κατίσχυση της παγκόσμιας τεχνογραφειοκρατικής ελίτ, σε συνεργασία με την τέταρτη εξουσία (ΜΜΕ) και την πέμπτη (χρηματιστηριακές αγορές, οίκοι αξιολόγησης, μεγάλα παγκόσμια funds), θα βάλει την ταφόπλακα στη Δημοκρατία και στην ανεξάρτητη Πολιτική Λειτουργία.

Oι τρεις μεγάλες παγκόσμιες χρηματο-οικονομικές/επενδυτικές συσπειρώσεις Vanguard, Black Rock και Street Global Advisor δημιουργούν δεδομένα, συγκεντρώνουν πόρους και επενδυτές από όλες τις πηγές και τους κλάδους τής οικονομίας και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά (μεταξύ των άλλων) και των λεγόμενων «οίκων αξιολόγησης». Οι «οίκοι» αυτοί, μικροί ή μεγάλοι, βαθμολογούν τις χώρες και τις υποκείμενες χρηματοοικονομικές ενώσεις ανάλογα με τη δεκτικότητα που επιδεικνύουν να υποτάσσονται στις οικονομικές τους (και όχι μόνο) ντιρεκτίβες. Έτσι και οι λαοί, εκόντες-άκοντες, συμπράττουν στη δημιουργία συνθηκών περαιτέρω συσσώρευσης πλούτου για τους μετόχους αυτών των funds.

Εξάλλου, η περιοδική έκφραση των λαών θα θεωρηθεί περιττή για τη λειτουργία και την αναπαραγωγή τού συστήματος, όπως περιττός και επιζήμιος για την Ευρώπη θεωρείται πλέον ο σταδιακός αφοπλισμός των ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως αυτών που προξένησαν τους Παγκόσμιους Πολέμους. Δηλαδή ανατρέπεται παντελώς η κεντρική ιδέα στην οποία οικοδομήθηκε αρχικά η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα» που μετεξελίχθηκε στη σημερινή ΕΕ.

Αυτή είναι κοινωνική δυστοπία και δυστυχώς φαίνεται ότι είναι η μόνη νομοτέλεια που προοιωνίζονται οι σημερινές συνθήκες στην Ευρώπη!

VI. «Μετακοινωνική» εποχή και γενικευμένη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών

Έτσι η μετα-κοινωνική εποχή τής καθολικής ιδιωτικοποίησης των δημοσίων αγαθών, της γενικευμένης απίσχνασης (έως κατάργησης) του Κοινωνικού Κράτους, της πλήρους επαγγελματοποίησης της δημόσιας πολιτικής και κοινωνικής εκπροσώπησης, της περιθωριοποίησης του μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, της μαζικής ανεξέλεγκτης μετανάστευσης των λαών λόγω φτώχειας, έλλειψης νερού, εκτάκτων και ακραίων φυσικών φαινομένων, τής επικράτησης των εργασιακών μοντέλων της «gig-economy», δηλαδή της γενικευμένης περιστασιακής απασχόλησης, θα οδηγήσει σε πληθυσμούς, αποκομμένους από τους δεσμούς τού κοινού συμφέροντος, μακριά από τα πολιτιστικά αγαθά, την κοινότητα της πίστης κ.λπ., όπου θα κυριαρχεί η επισφάλεια-ανασφάλεια, η ευαλωτότητα, η ευθραυστότητα, η γενικευμένη αβεβαιότητα. Ακολούθως ένα μεγάλο μέρος τού παγκόσμιου πληθυσμού θα οδηγηθεί σε περιστασιακή υπο-απασχόληση.

VII. Η Ελλάδα, αποικία χρέους, καταδικασμένη στη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού και του real estate

Η Ελλάδα, ως αποικία χρέους, φαίνεται πλέον ότι είναι καταδικασμένη από τους δανειστές στη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού και στο real estate, χωρίς καμία δυναμική σε άλλους κλάδους τής οικονομικής δραστηριότητας, αφού και οι μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών μεγάλες επιχειρηματικές συμπράξεις επεκτείνονται ή μεταφέρονται σε άλλες αγορές.

Η χώρα, χωρίς σοβαρές δημόσιες-κρατικές δομές, δεν μπορεί να μπει σε ρότα ανάπτυξης, όπως διδάσκουν όλες οι πάσης φύσεως και ιδεολογίας οικονομικές σχολές σκέψης. Γι’αυτό αγκομαχά να πιάσει τα τελευταία σκαλοπάτια τής επενδυτικής βαθμίδας, πολύ περισσότερο που ο σοβαρότερος από τους τρεις οίκους αξιολόγησης μάς κατέταξε πάλι προ ημερών στα «σκουπίδια» με αρνητικές δυστυχώς προοπτικές, παρά την τήρηση στο ακέραιο όλων των δογμάτων τής νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Είμαστε η μόνη χώρα που παραδίδει, συν τω χρόνω, όλες τις υποδομές στις κρατικές ή/και ιδιωτικές επιχειρηματικές οντότητες των δανειστών, σύμφωνα με τον άτυπο-εσωτερικό καταμερισμό των «λάφυρων» μεταξύ τους, χωρίς να έχει λόγο σε τίποτε, πολύ περισσότερο που τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την οικονομική ανάπτυξη και την κατανομή των επενδύσεων και των κονδυλίων έχουν οι δανειστές, το υπερΤαμείο και ο ESM. Όταν βλέπουν έστω και μια μικρή παρέκκλιση στη χρηματοδότηση από το λεγόμενο «πακέτο Ανάπτυξης» υπέρ των ελληνικών εταιριών, αντιδρούν με πρωτοφανή βιαιότητα.

Αυτά τα φαινόμενα μαζί με τη ραγδαία καταστροφή τής πρωτογενούς παραγωγής δεν μπορεί παρά να οδηγούν, στην καλύτερη περίπτωση, σε χαμηλά ποσοστά ονομαστικής ανάπτυξης, που δεν διαχέεται στο κοινωνικό σύνολο. Σ’αυτό το νέο ΕλΝτοράντο ιδιωτικοποιήσεων, το κόστος συντήρησης του κράτους και όποιων στοιχειωδών υποδομών θα το σηκώνουν οι πολίτες ενώ ο πλούτος θα φεύγει στους ξένους που διοικούν και κατέχουν τα δημόσια αγαθά.

Η κρίση επομένως δεν είναι μόνο της απαξιωμένης πολιτικής ηγεσίας, αλλά της ίδιας της ελληνικής-εθνικής οικονομικής ελίτ που δεν απέκτησε ποτέ εθνική αστική τάξη και που τώρα συμμάχησε πλήρως στην πολιτική αλλοτρίωσης των δανειστών προκειμένου να επωφεληθεί από τα νέα δεδομένα. Αρκείται στη συνεργασία με μεγάλους ξένους ομίλους για τη διακίνηση τμημάτων τής δημόσιας περιουσίας στους υποδεικνυόμενους από τους δανειστές διεθνείς ή κρατικούς επενδυτές, διεκπεραιώνοντας ένα υπηρετικό-συμπληρωματικό ρόλο στην εδραίωση της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ.

VΙΙΙ. Η διάρρηξη των σχέσεων με τους γειτονικούς και τους φίλιους λαούς

Κι όλα αυτά ενώ η σχέση μας με τους γείτονες δεν ήταν ποτέ σε χειρότερη θέση.

Η Αλβανία αυτονομείται, ακυρώνει Συμφωνίες, ενισχύεται και προσφεύγει στη Χάγη για τα αυτονόητα, με την παρότρυνση της Τουρκίας.

Η Τουρκία εκφράζει τις πιο σκληρές θέσεις της ακόμη και μέσα από την ανιστόρητη και ανεδαφική Διακήρυξη των Αθηνών. Παραμονές τής περιττής και επιζήμιας επίσκεψης του πρωθυπουργού, θεσπίζει ως πρωτεύον ανάγνωσμα πατριδογνωσίας στα σχολικά της εγχειρίδια το δόγμα τής «μεγάλης πατρίδας» ώστε να εμπεδοθεί στη συνείδηση των νέων και όλης της τουρκικής κοινωνίας ότι δήθεν μεγάλο μέρος του Αιγαίου τούς ανήκει.

Η Σερβία εγκαλεί την Ελλάδα για την ανιστόρητη και προκλητική της στάση απέναντί της για το Κόσοβο, που αποτελεί τη μήτρα του χριστιανικού σερβικού έθνους. Δυστυχώς, παρά την αντίθετη προεκλογική διακήρυξη της ΝΔ, φαίνεται ότι η κυβέρνηση εμμένει στην ευρωπαϊκή-γερμανική πολιτική περί κατακερματισμού των Βαλκανίων που θέλει να αποκόψει παντελώς το Κόσοβο από το σύγχρονο σερβικό κράτος, όπως συμβαίνει και με τη ρωσόφωνη Κριμαία.

Τα Σκόπια συνεχίζουν την προκλητική αλυτρωτική τους στάση μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών που έγινε σύμφωνα με το παραπάνω γερμανικό σχέδιο. Η σκοπιανή συμπεριφορά αναμένεται να επιδεινωθεί με την εκλογή των εθνικιστών που θα πάρουν πίσω και όποιες επιφανειακές συμβιβαστικές ορολογίες περιλαμβάνονται στη Συμφωνία.

Το «ξανθό γένος» ήδη μάς θεωρεί την πιο εχθρική της χώρα στην περιοχή, μια χώρα που αρνείται την ιστορία της, τις εκλεκτικές συγγένειες των ομοδόξων χριστιανών, μια χώρα ετερόνομη, ένα ενεργούμενο στα χέρια των εχθρών της. Η Εκκλησία τής Μόσχας, επ’ευκαιρία τής ψήφισης του γάμου των ομοφυλόφιλων, διακήρυξε ήδη ότι η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία, υπακούοντας σε δυτικές ντιρεκτίβες που εκθεμελιώνουν τα δόγματα τής Ορθόδοξης χριστιανικής πίστης.

Ο μονομερής προσανατολισμός μας σε ΗΠΑ-Γερμανία-Ισραήλ χαλαρώνει τους παραδοσιακούς μας δεσμούς με τα αραβικά έθνη.

ΙX. Πολιτικά κόμματα-κοινωνικές οργανώσεις, χωρίς πρόταση και όραμα για τον λαό μας. Αδύνατο ένα νέο ξεκίνημα!

Τα πολιτικά κόμματα αδυνατούν να διατυπώσουν ένα σχέδιο για τη χώρα που βαδίζει στο κενό. Δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της στιγμής και το επερχόμενο σημείο μηδέν.

Οι κοινωνικές οργανώσεις βρίσκονται χωρίς συνοχή και αμοιβαία υπόληψη, χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις εξόδου, χωρίς δομικά συνέδρια αυτοκριτικής, προβληματισμού και επανεκκίνησης μετά την ήττα τής περασμένης δεκαετίας.

Έτσι η νεολαία γίνεται άθυρμα των αγοραίων ανέμων, των βλαβερών συνηθειών τού διαδικτύου, της πλήρους ατομοκεντρικής θεώρησης της ζωής, η οποία διαχέεται παντού ως διήκουσα αιτία των πάντων. Οι νέοι σήμερα δεν θεώνται, να αναφέρουν, πολύ περισσότερο να μιμούνται, την εξέγερση όλου του φοιτητικού κόσμου της Αμερικής, ακόμη και των πιο συντηρητικών-κεφαλαιουχικών πανεπιστημίων των ΗΠΑ, που απαιτούν τον τερματισμό τής γενοκτονίας των Παλαιστινίων και τη δημιουργία επιτέλους ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, κατά τη Συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής Camp David (2000).

Δεν υπάρχει σημαία, λάβαρο, κεντρική ιδέα και επιδίωξη όπως είχαν οι προηγούμενες γενιές. Έτσι η μεγάλη παραβατικότητα των αγχωμένων εφήβων
-ακόμη και μικρών παιδιών του Δημοτικού Σχολείου- για την καθημερινή επιβίωση, έχει γενικευτεί και δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο. Όταν κάτι παίρνει διαστάσεις γενικότητας και μονιμότητας, σημαίνει ότι και οι θεσμοί τής οικογένειας, της εκπαίδευσης, της διδασκαλίας, τής μεταλαμπάδευσης των αξιών, της Εκκλησίας, των καθιδρυμάτων τού πολιτισμού…, είναι σε παρακμή.

Οι παραδοσιακές συλλογικότητες, που διαμόρφωναν συνείδηση, ήθος, σεβασμό, κοινωνικότητα και αλληλεγγύη, δεν φαίνεται να επανέρχονται στο επόμενο ορατό διάστημα. Οδεύουμε σε πλήρη απαξίωση όλων των παραδοσιακών δομών δημιουργίας συνείδησης και κοινωνικότητας, μέσα στους οποίους βλάσταινε και αναπτυσσόταν το αίσθημα του «συν-ανήκειν».

Ο ατομοκεντρισμός των δικαιωμάτων και οι θεσμικές υπερβολές καταστρέφουν την έννοια της Κοινωνίας, το αίσθημα της ενότητας, αυτά τα ίδια τα ατομικά δικαιώματα που δεν μπορούν να ασκηθούν έξω από αυτήν.

Η αμήχανη Πολιτεία και οι λοιποί φορείς θα επεμβαίνουν απλώς κατασταλτικά μη μπορώντας να ανταποκριθούν, έστω και στοιχειωδώς, στη συχνότητα και την ταχύτητα των βίαιων φαινομένων.

Έτσι, σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, οι Ευρωεκλογές όπως και οι Εθνικές εκλογές, είναι εσωτερική υπόθεση του παρηκμασμένου πολιτικού προσωπικού που, χωρίς μεγάλη και άτυπη οικονομική βοήθεια από το εταιρικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν μπορεί να διεκπεραιώσει ούτε τον προπαγανδιστικό του ρόλο.

Το πολιτικό σύστημα δεν δίνει μάχη για την κοινωνία, τη νεολαία, τη χώρα, αλλά για την εταιρική διακυβέρνηση τής διαβρωμένης ΕΕ, για την επαγγελματική επιβίωση των ομοτέχνων και για την κοινωνική καταξίωση των μελών του όπως αυτό την εννοεί και την επιδιώκει. Και μαζί με το πολιτικό προσωπικό, μεγάλο τμήμα τής Διανόησης, των Πανεπιστημίων, των πνευματικών θεσμών…, αποπνέουν μια πρωτοφανή απαξίωση, ανυποληψία, κρίση παρακμή.

Οι σκεπτόμενοι Έλληνες δεν αναμένουν τίποτε από αυτούς τους θεσμούς! Και όμως αυτή η αναγκαία επίγνωση, η σωστή κατανόηση της δύσκολης συγκυρίας, πρέπει να γίνει πρωτίστως από τη νεολαία, τον ευαίσθητο δείκτη προσανατολισμού των κοινωνιών, όπως γινόταν πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία.

Τα επερχόμενα είναι πλησίον και μια γενικευμένη και αρρωστημένη ηρεμία επιχωριάζει, όπου ο καθένας προτάσσει την επιβίωσή του, το συμφέρον του, την αναπαραγωγή του, τις ιδιοτελείς του βλέψεις. Ο καθρέφτης τής πολυπληθούς συνάντησης των Δελφών με τα ίδια πρόσωπα που χρεοκόπησαν τη χώρα, να επαίρονται ότι δήθεν την …έσωσαν, μόνο θλίψη μπορεί να προξενήσει. Αυτοί που έδωσαν τα θεόκτιστα δημόσια αγαθά, εγκαταστάσεις και περιουσιακά στοιχεία τού λαού και του έθνους στους ξένους ανταγωνιστές και «έστειλαν τον λογαριασμό» στον λαό που πληρώνει φόρους και ΕΝΦΙΑ και χρηματοδοτεί μέσω της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ) σχεδόν εξ ολοκλήρου το ΕΣΥ, πρυτανεύουν και πάλι ως …πνευματική και κοινωνική ελίτ.

Κοντολογίς, αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον ούτε στο εθνικό, ούτε στο οικονομικό, ούτε στο κοινωνικό επίπεδο. Διαρκώς θα απαξιώνεται και θα υποχωρεί στους δείκτες, όχι απλώς κινδυνεύοντας από μια νέα οικονομική περιπέτεια, αλλά από έναν οριστικό εθνικό, κοινωνικό και πληθυσμιακό αφανισμό.

Γι’ αυτό χρειάζεται ένα νέο γενικευμένο Big-Bang στην πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, το κοινωνικό γίγνεσθαι. Γι’αυτά έπρεπε να συζητάμε στη δύσκολη συγκυρία!

Όποια ευχή, επετειακή ανάμνηση, εθιμικός πανηγυρισμός των μεγάλων στιγμών τού Εργατικού Κινήματος στη χώρα μας, όπως η Εργατική Πρωτομαγιά, απορροφώνται από την κατεπείγουσα αναγκαιότητα να τονίσουμε το έκτακτο των στιγμών, την κρισιμότητα των περιστάσεων που ζει η πολύπαθη ιστορική μας χώρα… Μήπως επιτέλους αχνοφέξει στον ορίζοντα ένα φως αυτοσυνειδησίας, ιστορικής αυτοκατάφασης και ελπίδας.

*Γράφουν ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος (Καθηγητής ΕΚΠΑ-Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ) και ο Δημήτρης Π. Μητρόπουλος (Νομικός)

Διαβάστε επίσης:

Άλλη μία παραπομπή της Ελλάδας για καθυστερήσεις πληρωμών στην Υγεία

Τι προλαβαίνουν να αλλάξουν Κασσελάκης και Ανδρουλάκης;

Εβδομάδες… παθών για τις ευρωεκλογές