Τα πολλά πρόσωπα της αλληλεγγύης

ΕΛΛAΔΑΈντυπη Έκδοση

Δεν έχει σύνορα. Μιλάει όλες τις γλώσσες και δεν κατατάσσει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα και τα θρησκευτικά τους «πιστεύω». Η αλληλεγγύη έχει πολλά πρόσωπα. Τη λένε Μίκη, Κώστα, Φοίβη, Κατερίνα, Θανάση. Έχει εκατοντάδες ονόματα. Οργανώνεται στις γειτονιές, τις συνελεύσεις, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλαπλασιάζεται και «απαντά» έμπρακτα στην ανοργανωσιά του κράτους και στην Ευρώπη των φραχτών και των κλειστών συνόρων. Η Μίκη Λιαβέρη είναι καθηγήτρια αγγλικών σε ΕΠΑΛ. Έγινε μέλος της ομάδας «Πλέκουμε Αλληλεγγύη για τους Πρόσφυγες» όταν πληροφορήθηκε την ιδέα της Ρένας Ακριτίδου από το ραδιόφωνο και θεώρησε πως είναι μια τρυφερή και γλυκιά δραστηριότητα στην οποία μπορούσε να συμμετέχει ακόμη κι από το σπίτι της. Από εκείνο το πρώτο ραντεβού στου Ψυρρή, στο οποίο όλοι κι όλοι δεν ξεπερνούσαν τα έξι άτομα, κατέληξε να γίνει μέλος «μιας μεγάλης, αγαπημένης παρέας που πλέκει διαρκώς – σκούφους, κάλτσες και κασκόλ – για να ζεστάνει τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών». Μόνοι τους Έχοντας τις βελόνες εύκαιρες ανά πάσα στιγμή, η κ. Λιαβέρη παραδίδει μαθήματα πλεξίματος σε μαθήτριά της που αγόρασε βελόνες γιατί ήθελε να βοηθήσει, στα διαλείμματα. Οι μαθητές της έχουν μαγειρέψει μαζί με τον «Άλλο Άνθρωπο» Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο και έχουν συγκεντρώσει νήματα για πλέξιμο, παιχνίδια για παιδιά, φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. «Είναι μια ασταμάτητη ροή πραγμάτων. Ένα κουβάρι αλληλεγγύης...» λέει και συμπληρώνει με υπερηφάνεια ότι οι μαθητές της πηγαίνουν πλέον από μόνοι τους να βοηθήσουν στα μαγειρέματα της Κοινωνικής Κουζίνας. «Τελικά αρκεί να ζητήσεις κάτι, αρκεί να το πεις. Είναι τόσα τα ανοιχτά αυτιά τριγύρω, ώστε δεν μπορείς να φανταστείς πόση βοήθεια μπορεί να πάρεις» εξηγεί στο «Ποντίκι» τονίζοντας ότι «οι άνθρωποι που έχουν δυσκολευτεί περισσότερο στη ζωή τους είναι τελικά εκείνοι που δίνουν περισσότερο». Η ίδια γνωρίζει καλά τι θα πει αλληλεγγύη. Την έχει πλέξει, την έχει πλάσει (αυτές τις μέρες φτιάχνουν και κουλουράκια), την έχει μαγειρέψει, την έχει διδάξει. Άρχισε να βοηθά μαγειρεύοντας για τον «Άλλο Άνθρωπο», την Κοινωνική Κουζίνα που αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο «Ευρωπαίος Πολίτης του 2015» σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πολιτικές λιτότητας, και έκανε μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας σε παιδιά που δεν μπορούν να βοηθηθούν από τους γονείς τους λόγω έλλειψης γνώσεων και χρημάτων στο «Σπίτι του Άλλου Ανθρώπου». Εμπνευστής αυτής της μεγάλης αγκαλιάς, που δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους, είναι ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος. Η ιστορία του είναι γνωστή: από μεγαλοστέλεχος εταιρείας βρέθηκε άνεργος να προσπαθεί μάταια να βρει δουλειά. Η εικόνα δύο παιδιών που τσακώνονταν πάνω από έναν κάδο σκουπιδιών για ένα σάπιο μήλο τον ευαισθητοποίησε. Τα 10 τοστ με τα οποία ξεκίνησε έδωσαν τη θέση τους στα γνωστά καζάνια που έχουν μαγειρέψει περισσότερες από 1.000.000 μερίδες φαγητού. Πέντε χρόνια δηλώνει ότι δεν θα άλλαζε τίποτα και, θέλοντας να κινητοποιήσει και άλλους ανθρώπους να αναλάβουν δράση, επισημαίνει πως «οι ιδέες δεν θέλουν συζητήσεις, ούτε περιμένουν χορηγούς. Οι ιδέες υλοποιούνται». Μετά τη Μυτιλήνη, και μαζί με τα υπόλοιπα μαγειρέματα, τα τσουκάλια του «Άλλου Ανθρώπου» μαγειρεύουν καθημερινά 4.000 μερίδες για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που βρίσκονται στον Πειραιά. Αν του ζητήσεις να ξεχωρίσει τα πρόσωπα που... κάθισαν στο τραπέζι του τα τελευταία πέντε χρόνια, δυσκολεύεται. «Τι να σας πω; Για έναν Πακιστανό που συνάντησα μεσάνυχτα στη Λεωνίδου, ο οποίος μου έδωσε 20 ευρώ γιατί έτρωγε έναν χρόνο μαζί μας μέχρι να ορθοποδήσει και να βρει δουλειά; Να σας πω για τον συνταξιούχο που μου έδωσε το μισό από το ένα καρβέλι ψωμί που είχε αγοράσει; Ή για τους τοξικομανείς που άδειασαν τις τσέπες τους από τα πεντάλεπτα για να αγοράσουμε φαγητό αφήνοντας τη δόση τους;» λέει στο «Π». Ότι μπορούν Συνελεύσεις, συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, σύλλογοι, άνθρωποι μεμονωμένοι, παρέες βοηθούν όσους δεν έχουν πια τίποτε άλλο πέρα από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αψηφώντας τα φασιστικά παραληρήματα μίσους και προσφέροντας απλόχερα ό,τι μπορούν. Σε αυτούς ανήκει η Φοίβη Σπέη, εργοθεραπεύτρια - ψυχολόγος, η οποία τον περασμένο Σεπτέμβριο επισκέφτηκε μαζί με πέντε φίλους της το γήπεδο του Τάε Κβον Ντο, όπου είχαν βρει προσωρινή στέγη οι πρώτοι πρόσφυγες και μετανάστες, για να... ζωγραφίσουν και πάλι τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών. «Γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί ήταν καλυμμένοι από διατροφή και πιστεύοντας ότι και η ψυχή χρειάζεται τροφή, σκεφτήκαμε να ασχοληθούμε με τα παιδιά. Πήραμε χαρτιά, μαρκαδόρους και τα καλέσαμε να έρθουν για να ζωγραφίσουμε. Καθίσαμε μαζί μισή μέρα και φτιάξαμε ένα δένδρο με παιδικά αποτυπώματα από παλάμες, περιστέρια και καρδιές» περιγράφει. Ήταν προσφυγόπουλα, ηλικίας από 2 έως 14 ετών, από τη Συρία και το Αφγανιστάν, «είχαν μεγάλη ανάγκη από γέλιο, παιχνίδι, χαρά. Ήθελαν να νιώσουν ότι τα αποδεχόμαστε. Τις επόμενες δύο ημέρες ξαναπήγαμε. Βοηθήσαμε στη διανομή του φαγητού και σε ό,τι άλλο χρειάστηκε. Ο αριθμός προσφύγων και μεταναστών είχε τριπλασιαστεί» συμπληρώνει. Η ίδια παρέα πέρασε και από το Ελληνικό για να μεταφέρει ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης που είχαν συγκεντρώσει άλλοι φίλοι και γνωστοί. Την Κυριακή θα είναι στο Σύνταγμα, ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου, για να λάβουν μέρος στη συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης που διοργανώνει το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Για την ιστορία, το Δίκτυο και όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν παράσχει βοήθεια σε αστέγους, σε άπορες οικογένειες, σε μετανάστες, αντίθετα με εκείνους που λένε: «Καλά, Έλληνες δεν υπάρχουν να βοηθήσετε;».πρόσφυγεςΚοινωνική ΚουζίνααλληλεγγύηIssue: 1906Issue date: 03-03-2016Has video: