Το Ισλάμ και οι άλλοι (Μέρος Τέταρτο)

Ο ελληνικός κόσμος με την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατική (σύμφωνα με τη σύγχρονη ορολογία) εξάπλωση του Ισλάμ δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα, καθώς συρρικνώθηκε πληθυσμιακά και εδαφικά.

Παραδόξως, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, οι ιμπεριαλιστικές επεκτάσεις αλλά και η αποικιοκρατία έχουν… δυτική αποκλειστικότητα!

Η αραβική επέκταση

Οι πρώτοι Άραβες μουσουλμάνοι ήρθαν σε επαφή με τον ελληνικό κόσμο από τη βυζαντινή εποχή. Έτσι, αρχικά στην πρώτη περίοδο της επέκτασης του Ισλάμ

οι Έλληνες συνυπήρξαν με τους Άραβες στα εδάφη που κατακτήθηκαν.

Είναι γνωστή και παραδεδεγμένη η επιρροή της βυζαντινής τέχνης στην αντίστοιχη αραβική, όπως και στην αρχιτεκτονική ή στα επαγγέλματα που απαιτούσαν τεχνική κατάρτιση. Όπως είπαμε ήδη και στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του Προφήτη οι μαχητές τού Ισλάμ ξεχύθηκαν με ακαταμάχητη ορμή στον Ιερό Πόλεμο.

Μάλιστα, με την πρώτη έξοδό τους από την αραβική χερσόνησο συνεπλάκησαν με τον βυζαντινό στρατό, τον οποίο και συνέτριψαν στη μάχη του Γιαρμούκ (636 μ.Χ.). Σταδιακά, τα ανατολικά σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συρρικνώνονταν ώς τις παρυφές της Μικράς Ασίας. Ωστόσο, ο ισλαμοαραβικός επεκτατισμός κορυφώθηκε στο πέρασμα από τον 7ο στον 8ο αιώνα.

Η επέλαση των Αράβων δημιούργησε νέα γεωγραφικά δεδομένα. Έτσι, τα νέα σύνορα μεταξύ Αράβων και Βυζαντινών παγιώθηκαν στην οροσειρά του Ταύρου. Ταυτόχρονα, κατέλαβαν την Κύπρο, τη Ρόδο, την Κω, τη Χίο και πολιόρκησαν δύο φορές την Κωνσταντινούπολη (674-678 και 717-718).

Τότε οι Βυζαντινοί απέκρουσαν και τις δύο φορές τους Άραβες χάρη στα απόρθητα τείχη της Βασιλεύουσας και τη χρήση του υγρού πυρός. Η αραβική επιθετικότητα στη θάλασσα έφτασε στο απόγειό της τον 9ο αι. με την κατάκτηση της Κρήτης και της Σικελίας.

Η αραβική επέκταση στις ακτές της Μεσογείου προκάλεσε την εδαφική συρρίκνωση και την ερήμωση πολλών περιοχών της αυτοκρατορίας, αλλά και του κυρίαρχου ελληνικού κόσμου.

Το τουρκικό Ισλάμ

Ωστόσο, ο Ελληνισμός δέχτηκε και στον Μεσαίωνα βαρύτατα πλήγματα από τους Σελτζούκους και τους Οθωμανούς. Αναφέρει ο Βυζαντινός λόγιος του 14ου αιώνα Δημήτρης Κυδώνης: «Μας πήραν όλα τα εδάφη που είχαμε και καλλιεργούσαμε από τον Ελλήσποντο και προς Ανατολάς έως τα βουνά της Αρμενίας.

Κατέστρεψαν εκ θεμελίων τις πόλεις, λεηλάτησαν τα ιερά, άνοιξαν τους τάφους και γέμισαν τα πάντα με αίματα και νεκρούς». Το βυζαντινό κράτος που ανασυστήθηκε από τον Μιχαήλ Η’ γνώρισε, κυρίως χάρη στην ευφυή διπλωματία του αυτοκράτορα, μια τελευταία αναλαμπή που διήρκεσε ώς τα μέσα του 14ου αιώνα.

Οι Οθωμανοί ήταν μια τουρκική φυλή, διαφορετική από τους Σελτζούκους. Οργανώθηκαν αρχικά από τον σουλτάνο (ηγεμόνα) Οθμάν ή Οσμάν, στον οποίο οφείλουν και το όνομά τους. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάργηση των Βυζαντινών ακριτών μετά το 1261 και αξιοποίησαν τον ισλαμικό θεσμό των Γαζήδων (δηλ. των φανατικών μαχητών του Ισλάμ), για να αποκλείσουν και να εξαναγκάσουν – έπειτα από μακρόχρονη πολιορκία – τις ελληνικές πόλεις σε παράδοση.

Έτσι, κατέκτησαν βαθμιαία όλη τη Μ. Ασία. Να σημειώσουμε εδώ ότι για να καλύψουν τις ανάγκες του στρατεύματός τους, στρατολογούσαν τα παιδιά των χριστιανικών πληθυσμών συγκροτώντας έτσι το επίλεκτο τάγμα των Γενίτσαρων.

Η κυριαρχία των Οθωμανών

Η τακτική τους αυτή έμεινε στην Ιστορία ως «παιδομάζωμα». Οι Οθωμανοί το 1354 πέρασαν με τη σειρά τους στην Ευρώπη κατακτώντας την Καλλίπολη. Κατόπιν προχώρησαν προς τη Βαλκανική χερσόνησο. Οι λαοί της Βαλκανικής δεν μπορούσαν να προβάλλουν αντίσταση απέναντι στον υπέρτερο οθωμανικό στρατό και το 1389, στη μάχη του Κοσσυφοπεδίου, οι Σέρβοι νικήθηκαν και αναγνώρισαν την οθωμανική επικυριαρχία.

Στις αρχές του 15ου αιώνα, οι Μογγόλοι πέρασαν στη Μικρά Ασία δημιουργώντας έτσι μια βαθιά κρίση στο οθωμανικό κράτος και χαρίζοντας μιαν ανάσα ζωής στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Στο μεταξύ, στον κυρίως ελλαδικό χώρο, στις 29 Μαΐου 1430, έπειτα από δραματική πολιορκία, η Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών, οι οποίοι αιχμαλώτισαν όλους τους κατοίκους που κατάφεραν να διαφύγουν τη σφαγή. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους τα Ιωάννινα παραδόθηκαν στους κατακτητές.

Έναν αιώνα πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες Ιωάννης Ε’ (1369-71), Μανουήλ Β’ (1399-1402) και Ιωάννης Η’ ταξίδεψαν για βοήθεια στη Δύση. Ο Ιωάννης Η’, μάλιστα, ανανέωσε στη σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας την «ένωση», δηλαδή την υποταγή της Ορθόδοξης στη Ρωμαϊκή Εκκλησία (1438-39), που είχε πρώτος αποδεχτεί ο Μιχαήλ Η’ στη Σύνοδο της Λυών (1274). Η υποχώρηση αυτή, που δεν έγινε δεκτή από τον λαό, αποδείχτηκε μάταιη, καθώς το Βυζάντιο έμεινε απροστάτευτο στα κατακτητικά σχέδια των Οθωμανών.

Η κυριαρχία των Οθωμανών στους ύστερους μεσαιωνικούς χρόνους ολοκληρώνεται αρχικά με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και την παράδοση της Τραπεζούντας το 1461. Ύστερα από τετρακόσια χρόνια τουρκο-ισλαμικής κυριαρχίας, ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε από τις ανατολικές του κοιτίδες και η Ελλάδα ως σύγχρονο κράτος περιορίστηκε σε ένα μικρό κομμάτι του παλιού ελληνικού κόσμου.

Ο αφελληνισμός της Μικράς Ασίας

Ακόμα και ο πλήρης και οργανωμένος αφελληνισμός της Μικράς Ασίας στη διάρκεια του 20ού αιώνα υπήρξε σαφώς μια ισλαμική επέκταση σε βάρος του εκεί προαιώνιου Ελληνισμού. Άρα, ο σημερινός Ελληνισμός έχει πληρώσει βαρύτατο τίμημα από τον στοχευόμενο και διαχρονικό επεκτατισμό του Ισλάμ.

«Ακόμα και το Κυπριακό Ζήτημα αποτελεί άλλο ένα οδυνηρό κατάλοιπο της συνάντησης με το Ισλάμ, άσχετα αν οι σύγχρονες εθνικές αντιλήψεις έχουν σκιάσει πλήρως τις θρησκευτικές διαστάσεις του θέματος αυτού». Βλάσης Αγτζίδης, «Εμείς και το Ισλάμ», εκδ. Πατάκη, σελ. 17.

Ο νεοοθωμανισμός της Τουρκίας σήμερα

Το τραγικό, δε, είναι ότι ακόμα στις μέρες μας βιώνουμε μιαν άνευ προηγουμένου ρητορική έξαρση με απροκάλυπτες απειλές για οθωμανικές βλέψεις από την Τουρκία, η οποία απειλεί για μια ακόμα φορά την εθνική μας κυριαρχία και υπόσταση στο όνομα του επεκτατικού Ισλάμ.

Η Τουρκία, με αιχμή του δόρατος τον ισλαμισμό, έχει ήδη δραστηριοποιηθεί σε διάφορα μέρη, όπως στον Καύκασο, τη Συρία, τη Λιβύη, τη Σομαλία, αλλά και σε περιοχές των Βαλκανίων, προκειμένου να εδραιωθεί ως μια περιφερειακή ισλαμική δύναμη στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Αμφισβητεί ευθέως τα σύνορα της Ελλάδας, κατέχει μέρος της Κύπρου και απειλεί το υπόλοιπο, και δεν κρύβει τον νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό της, ενώ ταυτόχρονα απαιτεί να την εξοπλίσει η… άπιστη και διεφθαρμένη Δύση!

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Συνεχίζει με Τέμπη, ασφάλεια, ακρίβεια

Αναζητώντας καλά νέα – Η κυβέρνηση μοιάζει παγιδευμένη σε σπιράλ αρνητικών εξελίξεων

«Γερμανικό μοντέλο» θέλει ο Ανδρουλάκης – Τα πρόσωπα που έχει στο μυαλό του για τη θέση του πρωθυπουργού