Το «καρφί» Βασιλειάδη σε Κασσελάκη: «Δεν χρειαζόμαστε θαυματοποιούς»

«Καρφί» για τον Στέφανο Κασσελάκη αφήνει ο πρώην Αναπληρωτής Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Βασιλειάδης σε άρθρο του στην ιστοσελίδα dnews. «Σε μια κοινωνία που ζει από θαύμα, δεν έχουμε ανάγκη από θαυματοποιούς» αναφέρει χαρακτηριστικά παραπέμποντας στην πρόσφατη αναφορά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην βάφτισή του κατά την συζήτηση που είχε στη Νέα Υόρκη με

Όμως δεν είναι η μόνη αιχμή που αφήνει ο πρώην αναπληρωτής Γραμματέας. Μιλάει για την ανάγκη η αριστερά και ο προοδευτικός χώρος συνολικά «να αφήσουν τους μικρομεγαλισμούς και τους αποκλεισμούς» και βάζει θέμα σοβαρότητας και αίσθησης της συγκυρίας τη δεδομένη στιγμή. Επιπλέον, προτάσσει την «επιστροφή στην πολιτική» – κάτι που, πρέπει να θυμίσουμε, χρησιμοποιεί ως κεντρικό της πολιτικό σύνθημα η Νέα Αριστερά – έναντι προφανώς της κυριαρχίας της χρήσης της επικοινωνίας.

Αναλυτικά το άρθρο του Γιώργου Βασιλειάδη:

Όταν οι δείκτες δεν λένε πάντα την αλήθεια

Εικόνα πρώτη. Κυριακή μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Στα μισά της άνοιξης και ήδη η πόλη αρχίζει να γεμίζει από τουρίστες. Η «βαριά» βιομηχανία της χώρας, που όλοι ομνύουν και πανηγυρίζουν για αυτή, αρχίζει να ζεσταίνει τις μηχανές της. Όλοι περιμένουν νέο ρεκόρ αφίξεων ενώ παράλληλα οι δείκτες των άμεσων ξένων επενδύσεων δείχνουν ότι στον τομέα υπάρχει έντονη δραστηριότητα. Νέες μονάδες, νέες κλίνες, νέες θέσεις εργασίας.

Εικόνα δεύτερη. Νεαρό ζευγάρι στην ταβέρνα. Γιορτάζει την τελευταία έξοδο. Τη Δευτέρα ξεκινά νέο βήμα στη ζωή του. Στην εσπερία. Και ενώ περιμένεις να ακούσεις πανεπιστημιακούς τίτλους, σπουδές, εργαστήρια, διατριβές, μαθαίνεις την ειδικότητα του νέου αυτού εργατικού δυναμικού που παίρνει το δρόμο της μετανάστευσης και ισοπεδώνει την επίπλαστη εικόνα των αριθμών. Ξενοδοχειακοί υπάλληλοι. Και φεύγουν. Από τη χώρα που η μόνη βιομηχανία που ισχυρίζεται πως έχει είναι η τουριστική. Που χιλιάδες θέσεις εργασίας μένουν ακάλυπτες λόγω έλλειψης εργατικού δυναμικού. Γιατί οι νέοι μας (όπως ισχυρίζονται αναλυτές με γραβάτες) απαξιώνουν να δουλέψουν. Ή είναι τεμπέληδες (κάτι μου θυμίζει αυτό…).

Το παραπάνω παράδειγμα δείχνει την νεοελληνική μεταμνημονιακή πραγματικότητα. Και ταυτόχρονα καταδεικνύει ότι οι δείκτες δεν λένε πάντα την αλήθεια. Ή ακόμα καλύτερα ότι αν συνεχίσουμε να ζούμε και να βλέπουμε την πραγματικότητα μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των αριθμών, τα χειρότερα θα είναι μπροστά μας.

Ανεξάρτητα από τους δείκτες της ανάπτυξης, τους ρυθμούς των επενδύσεων, τα έσοδα και τα κέρδη, στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης για το αύριο της χώρας, για την υπόσταση επί της ουσίας των Ελλήνων, θα πρέπει να βρίσκεται το θέμα του μισθού και των συνθηκών εργασίας. Όσες θέσεις εργασίας και να δημιουργηθούν, αν το μισθοδοτικό αντικατάλλαγμα στην προσφερόμενη εργασία του εργαζόμενου από τον εργοδότη δεν επαρκεί ώστε να ικανοποιηθούν όχι μόνον οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες, αλλά η αξιοπρέπης και με προοπτική διαβίωση, τότε η ανάπτυξη είναι κενού περιεχομένου. Είναι οικονομικά αδιέξοδη και κοινωνικά αδιάφορη γιατί αγγίζει λίγους. Διασφαλίζει την ευημερία λίγων έναντι των πολλών. Εάν ο λόγος της εκμετάλλευσης της υπεραξίας του εργαζόμενου δεν διαφοροποιηθεί ουσιαστικά προς όφελος των εργαζομένων, τότε η πραγματική ευημερία και η ουσιαστική κοινωνική συνοχή θα παραμένουν απατηλά όνειρα προηγούμενων δεκαετιών και θα εξακολουθούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να αφήνουν τις εστίες τους αναζητώντας καλύτερη ζωή. Αναζητώντας βασικά το δικαίωμά τους στο να ζούνε με αξιοπρέπεια.

Την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα που θεωρητικά αφουγκράζεται την κοινωνική πραγματικότητα, απλά διαγκωνίζεται σε μια ακατάσχετη ανταλλαγή συνθημάτων τα οποία δεν βασίζονται σε ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο για το συνολικό επανασχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δημιουργία ενός ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης που θα δίνει πραγματικές προοπτικές στο λαό αυτής της χώρας. Δυστυχώς βέβαια σχεδόν το σύνολο του προοδευτικού πολιτικού φάσματος της χώρας, ανεξάρτητα από τον πολιτικό σχηματισμό, έχει ενσωματωθεί στον τρόπο σκέψης της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η φοροκεντρική εμμονή, με υποσχόμενες μειώσεις εν προκειμένω, δεν μπορεί από μόνη της να απαντήσει στα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας η οποία για ακόμα μια φορά κινείται ως ακυβέρνητο καράβι χωρίς σχεδιασμό και όραμα. Πολύ περισσότερο χωρίς καμία απολύτως προοπτική.

Καλές βεβαίως οι διαπιστώσεις αλλά εδώ έρχεται και το μεγάλο ερώτημα. Υπάρχουν λύσεις; Υπάρχουν απαντήσεις; Άποψή μου είναι ότι οι εποχές της μοναδικής αλήθειας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πολλώ δε μάλλον οι εποχές των μεσσιών, κανονικών ή κατασκευασμένων. Τις λύσεις μπορεί να δώσει μόνο η επιστροφή στην πολιτική. Και η ανασύνθεση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου. Που με τις σκέψεις, τις θεωρίες, τις αναγκαίες συνθέσεις και την εφαρμοσμένη πολιτική οφείλουν, ξεπερνώντας διαχωριστικές γραμμές ενός παρελθόντος με διαφορετικά χαρακτηριστικά και διακυβεύματα, να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο απέναντι στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού. Απέναντι στους οικονομικούς μονόδρομους που δημιουργεί η ευρωπαϊκή δεξιά αγκαλιά με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Τα οποία στο λυκαυγές της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης κάνουν τους οικονομικούς τους σχεδιασμούς με σκοπό ακόμα και η επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης να γιγαντώσει ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Την ίδια στιγμή που οι νεότερες γενιές θα βλέπουν το μέλλον τους γεμάτο αδιέξοδα και καταχνιά.

Η αριστερά, ο προοδευτικός χώρος συνολικά, είναι υποχρεωμένοι να βρεθούν στην πρώτη γραμμή των επεξεργασιών, των συμμαχιών και των δράσεων, χωρίς μικρομεγαλισμούς και αποκλεισμούς, ώστε σε αυτή την γκρίζα πραγματικότητα να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Έχει ξαναγίνει. Αρκεί να υπάρχει σοβαρότητα και ενσυναίσθηση της συγκυρίας και των στιγμών. Αρκεί να επαναφέρουμε την πολιτική ως εργαλείο για να ξαναδημιουργήσουμε το όραμα για μια κοινωνία με προοπτική για όλους.

Σε μια κοινωνία που ζει από θαύμα, δεν έχουμε ανάγκη από θαυματοποιούς. Χρειαζόμαστε ορθολογισμό και ρεαλιστικό ριζοσπαστισμό για να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τη σπίθα εκείνη της ελπίδας στις ψυχές των ανθρώπων που θα τους δώσει τη δύναμη να σταθούν απέναντι στην σχεδιαζόμενη πραγματικότητα. Διαφορετικά θα λειτουργήσουμε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης και αντιδημοκρατικής δεξιάς.

Διαβάστε επίσης:

Πολιτική κόντρα για τους «Σπαρτιάτες»: Επίθεση κυβέρνησης-ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ – Τι απαντά η Κουμουνδούρου

Κασσελάκης για την έκθεση του State Department: «Ο πρωθυπουργός να αφήσει τις θεωρίες συνωμοσίας να κοιταχτεί στον καθρέφτη»

Ο Κασσελάκης απαντά μέσω Instagram αν θα καλούσε στο γάμο του τον Μητσοτάκη και αν θα συγκυβερνούσε με τη ΝΔ