Υπάρχει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ;

Η απάντηση στο ερώτημα που έχει αρκετές φορές απασχολήσει τον δημόσιο διάλογο τους τελευταίους μήνες, είναι χωρίς περιστροφές «ναι».

Όποιος διατηρούσε τις αμφιβολίες του μετά από τον αγώνα των αγροτών, που έμειναν για ενάμιση μήνα στα μπλόκα και πλημμύρισαν την Αθήνα σε ένα ιστορικό συλλαλητήριο, όποιος δεν είχε πειστεί μετά από 8 βδομάδες φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, που έχουν στριμώξει την κυβέρνηση, όποιος πιθανώς δεν έμαθε για τις εργατικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά κλάδων,

Εκεί, όλες οι επιμέρους διεκδικήσεις «έσμιξαν» με τις ραγισμένες καρδιές και την οργή που παραμένει άσβεστη για τις 57 ψυχές που «χάθηκαν» τόσο άδικα πριν έναν χρόνο, στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών. Ίσως, μάλιστα, η ασεβής επιχείρηση συγκάλυψης που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας από την κυβέρνηση και διάφορους άλλους, να έχει κάνει αυτά τα συναισθήματα πιο έντονα ακόμα και από ότι ήταν έναν χρόνο πριν. Το αποτέλεσμα ήταν μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων πολλών ετών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, παντού – και αυτό παρά την ανοιχτή υπονόμευση από την, προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ, ανυπόληπτη ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μια συγκλονιστική πανελλαδική κινητοποίηση που έκανε σαφές ότι το έγκλημά τους δεν πρόκειται να ξεχαστεί…

Αυτό που τόνιζε όλο το προηγούμενο διάστημα το ΚΚΕ, ότι αντιπολίτευση υπάρχει, δυναμώνει και γίνεται κυρίως στους δρόμους, πλέον το παραδέχονται σχεδόν όλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες έχει πληθύνει η αρθρογραφία σχετικά με την «κοινωνική αντιπολίτευση», την οποία, βέβαια, ο καθένας θέλει να «καναλιζάρει» κατά εκεί που τον βολεύει.

Ο Κ. Μητσοτάκης, ανήμερα της μαύρης επετείου και την ώρα που συγκροτούνταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις, δήλωσε ότι «σε μία τέτοια μέρα η θλίψη δεν μπορεί να βαφτεί με χρώμα κομματικό», ότι «οφείλουμε να διακρίνουμε πίσω από την τραγωδία μία συλλογική αποτυχία» και ουσιαστικά υπέδειξε ως λύση την επιτάχυνση των επενδύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων και της λειτουργίας των δικαστηρίων, που, φυσικά, συνδέεται άμεσα με τα προηγούμενα. Ακριβώς την πολιτική του κέρδους, δηλαδή, που μας οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη…

Από την άλλη, τα φιλικά προς τη σοσιαλδημοκρατία ΜΜΕ τονίζουν ότι αυτά τα κόμματα πρέπει γρήγορα να «πατήσουν στα πόδια τους» και να βρουν τον τρόπο να εκφράσουν πολιτικά την κοινωνική διαμαρτυρία, δίνοντάς της κυβερνητική διέξοδο. Να διασφαλίσουν, δηλαδή, ότι αυτή θα παραμείνει «εντός των τειχών» και δεν θα πάρει πιο επικίνδυνα για το σύστημα χαρακτηριστικά, αλλά απλώς θα γίνει «καύσιμο» για μία ακόμα κυβερνητική εναλλαγή, σαν τις πολλές που έχουμε ήδη ζήσει και που δεν άλλαξαν τίποτα ουσιαστικό στις ζωές μας.

Όμως, η κρίση σε τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας και η στρατηγική σύμπλευση αυτού του χώρου με τη ΝΔ στα στρατηγικά ζητήματα, κάνει αυτό το καθήκον σύνθετο. Αυτά ανέδειξε, άλλωστε και το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, με την προδιαγεγραμμένη πορεία πολιτικού και οργανωτικού εκφυλισμού αυτού του χώρου, την οποία έγκαιρα έχει εντοπίσει το ΚΚΕ, βλέπουμε να εδραιώνονται πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ ορισμένα σχετικά καινούρια, αντιδραστικά χαρακτηριστικά, τις βάσεις για τα οποία είχε θέσει η προηγούμενη ηγεσία του Α. Τσίπρα. Αυτά αφορούν κυρίως ένα πλήρως αρχηγοκεντρικό, μεσσιανικό μοντέλο λειτουργίας, με τα μέλη σε ρόλο «όχλου» παθητικών χειροκροτητών, ενώ τα «think tanks» του προέδρου, τα «τριήμερα εργασίας», οι παρουσιάσεις με power point κλπ, σηματοδοτούν μια δομή και λειτουργία κόμματος που παραπέμπουν περισσότερο σε καπιταλιστική επιχείρηση.

Τα παραπάνω αντανακλούν την ίδια την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ακολουθεί αντίστοιχη πορεία. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις προτάσεις για αλλαγές στον τρόπο λήψης αποφάσεων στην ΕΕ με κατάργηση της ομοφωνίας, που διατύπωσε ο Στ. Κασσελάκης στην ομιλία του στο συνέδριο, ή τις κυρώσεις που ζήτησε για το Ιράν λόγω της στήριξής του στην παλαιστινιακή Χαμάς, στη συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση.

Θέσεις που, βέβαια, συντάσσονται πλήρως με τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού παράγοντα (αρκεί να δει κανείς ποιες αποφάσεις της ΕΕ έχουν καθυστερήσει το τελευταίο διάστημα λόγω δυσκολίας να επιτευχθεί ομοφωνία στις Συνόδους Κορυφής…). Αυτά επισφραγίστηκαν από τις οικογενειακές φωτογραφίες βουλευτών των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και του χώρου της ακροδεξιάς με τον πρέσβη του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ. Όπως ενημέρωσε ο τελευταίος, έλαβε «διακομματική στήριξη στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», την ίδια στιγμή που οι νεκροί στη Γάζα ξεπερνούσαν τους 30.000.

Συνολικά, τους προηγούμενους μήνες έγινε φανερό ότι έχει διαμορφωθεί ένα μπλοκ συναίνεσης, που, σε κρίσιμα ζητήματα, είναι διαθέσιμο για να παράσχει πολιτική νομιμοποίηση ή και τις απαραίτητες ψήφους στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό φάνηκε με την υπερψήφιση από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ του προϋπολογισμού για τις στρατιωτικές δαπάνες. Φάνηκε στις θετικές τοποθετήσεις τους για το αντιδραστικό νομοσχέδιο για την επιστολική ψήφο. Φάνηκε στην υπερψήφιση από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά του νομοσχεδίου για τον γάμο και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, όταν, μάλιστα, αποτέλεσαν τα κοινοβουλευτικά «συμπληρώματα» της ΝΔ, αφού πρώτα για βδομάδες φιλοτεχνούσαν προοδευτικό «προφίλ» στην ηγεσία της.

Αλλά και εκεί που φαινομενικά διαφωνούν και ασκούν αντιπολίτευση, αυτή γίνεται με τρόπο που μπορεί πολύ εύκολα να «χωνευτεί» από την κυβέρνηση και να λειτουργήσει, τελικά, προωθητικά για την πολιτική της. Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ ανακοίνωσε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην πολεμική αποστολή «Prosperity Guardian» στην Ερυθρά Θάλασσα, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε, όχι για την ουσία, αλλά γιατί αυτή γίνεται έξω από τους διεθνείς συνασπισμούς στους οποίους συμμετέχει η χώρα. Σήμερα, η φρεγάτα “Ύδρα” κατευθύνεται, αν δεν έχει ήδη φτάσει, στο θέατρο του πολέμου, 3500 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα, στο πλαίσιο της αποστολής «Aspides» της ΕΕ, στην οποία, μάλιστα, η Ελλάδα έχει ηγετικό ρόλο και είναι σε άμεση διασύνδεση με την «Prosperity Guardian»…

Άλλο παράδειγμα: Το ΠΑΣΟΚ καταψηφίζει το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Με ποια αιτιολόγηση όμως; Όχι την αντίθεση (που δεν έχει…) με τη παιδεία-εμπόρευμα, αλλά το ότι πρέπει πρώτα να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος. Το ίδιο «ξεφουρνίζουν» ένας-ένας και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η «επίσημη» θέση του κόμματος, διά στόματος Κασσελάκη, είναι ότι οι «επενδύσεις των ιδιωτών» πρέπει να γίνουν στα ίδια τα δημόσια πανεπιστήμια και να εξασφαλιστεί η απαραίτητη διοικητική αυτονομία, ώστε αυτές «να μπορούν να αποδίδουν». Υπάρχει κανείς που να πιστεύει στα σοβαρά ότι η ΝΔ δεν θα θέσει το άρθρο 16 προς αναθεώρηση όταν εκκινήσει η σχετική διαδικασία ή ότι δεν είναι στις στοχεύσεις της η ακόμα πιο άμεση μετατροπή του δημοσίου πανεπιστημίου σε επιχείρηση, με δημιουργία ιδιωτικών παραμάγαζων μέσα σε αυτά; Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά…

Για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, η ελπίδα για τον λαό δεν βρίσκεται σε κανένα από τα σχέδια των κομμάτων του συστήματος. Δεν βρίσκεται, φυσικά, ούτε στην ενίσχυση, μέσω της ψήφου διαμαρτυρίας, ακροδεξιών δυνάμεων, που έχει αποδειχθεί και στην πρόσφατη ιστορία της χώρας ότι αποτελούν τα πιο φανατικά στηρίγματα του συστήματος, που τάσσονται υπέρ της ΕΕ και έχουν υπερψηφίσει στο ευρωκοινοβούλιο όλες τις αντιλαϊκές της κατευθύνσεις. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει.

Η αποτυχία αυτών των σχεδίων είναι αναγκαία προϋπόθεση για να δυναμώσουν κι άλλο οι λαϊκοί αγώνες και διεκδικήσεις, η μόνη πραγματική αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή επέλαση της κυβέρνησης της ΝΔ και η μόνη ελπίδα για να βελτιωθεί η ζωή μας σήμερα, για να ανοίξουμε έναν ριζικά διαφορετικό, ελπιδοφόρο δρόμο για το αύριο. Να δυναμώσουν σε μαζικότητα και ένταση, με νέους σημαντικούς σταθμούς τις γενικές απεργίες στις 17 Απρίλη και της Πρωτομαγιάς, στοχεύοντας πιο αποφασιστικά την κυρίαρχη πολιτική που περιγράφουν οι κατευθύνσεις της ΕΕ και υλοποιούν οι κυβερνήσεις, θυσιάζοντας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής τις ανάγκες των πολλών για τα κέρδη των λίγων. 

Εκεί όπου χτίζεται η πραγματική ενότητα και αλλάζουν συνειδήσεις, θα συνεχίσει να καταθέτει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ. Η ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυσή του στις ευρωεκλογές του Ιουνίου θα είναι η καλύτερη συμβολή σε αυτή την υπόθεση. Για να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά, σε όλη την Ελλάδα και μέχρι τις Βρυξέλλες, το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στο λαϊκό και νεολαιίστικο ξέσπασμα οργής, πριν από ακριβώς έναν χρόνο: ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!

*Ο Παντελής Καλαβρέζος, είναι μέλος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Διαβάστε επίσης:

Ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού

Ο λαϊκός παράγοντας και το χρέος της προοδευτικής παράταξης

Δημοκρατική εκτροπή και προώθηση εκφασισμού στην Ελλάδα του 2024