Βασίλης Βασιλικός: τα παιδιά ανακαλύπτουν τους γονείς τους μετά τα 40

Το σπουδαίο έργο του «Ζ», που γνώρισε διεθνή επιτυχία και τον σημάδεψε, η σχέση του με τον Καζαντζίδη, η γυναίκα του και η κόρη του –που λατρεύει-, η κρίση, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει. Ειλικρινής και εξομολογητικός, ο Βασίλης Βασιλικός κάνει τον απολογισμό στο ΕΓΩ! Weekly.Επί 58 συνεχή χρόνια, γράφετε. Είστε ο πιο πολυμεταφρασμένος συγγραφέας μας μετά τον Καζαντζάκη. Υπήρξαν στιγμές που χάσατε την έμπνευσή σας;Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έμπνευση. Μια χαρακτηριστική αγγλική ρήση λέει ότι η δημιουργία είναι 90% ιδρώτας (perspiration) και 10% έμπνευση (inspiration) …Υπήρξαν στιγμές που αμφιβάλατε για το ταλέντο σας;Δεν νομίζω ότι έχω ταλέντο. Η έμπνευση και το ταλέντο για μένα είναι αποτέλεσμα του πόσο χρόνο διαθέτεις σε αυτό που κάνεις.Είναι εύκολο να ζει κανείς από τη συγγραφή;Δεν ήταν καθόλου εύκολο όταν ξεκίνησα. Μπορεί και να πεινάς σε περιόδους που γράφεις.Υπήρξαν περίοδοι στη ζωή σας που ουσιαστικά πεινούσατε;Βεβαίως. Τα πρώτα δέκα χρόνια ήταν πάρα πολύ άσχημα οικονομικά. Πήρα πολύ νέος, όμως, το βραβείο των Δώδεκα. Θυμάμαι, με τα χρήματα που μου έδωσαν απέκτησα ψυγείο και τηλεφωνική γραμμή. Όταν είσαι νέος, όμως, δεν σε πειράζει τίποτα. Εγώ ήθελα μόνο να γίνω συγγραφέας. Πριν μπω στο πανεπιστήμιο, έκανα μια μεγάλη συζήτηση με τον πατέρα μου. Μου είπε: «Παιδί μου, πες μου έναν μόνο συγγραφέα στην Ελλάδα που να ασχολούνταν αποκλειστικά με αυτό». Κατέβασα τις εγκυκλοπαίδειες, άρχισα να ψάχνω και βρήκα δύο: τον Καζαντζάκη και τον Βουτυρά. Μου απάντησε, λοιπόν: «Ο Καζαντζάκης πήγε στα νομικά και ο Βουτυράς πέθανε στην ψάθα. Τι από τα δύο θα επιλέξεις;». Έτσι σπούδασα νομικά, τα οποία όμως δεν εξάσκησα. Σπούδασα όμως, και τηλεόραση στην Αμερική.Το 1968 ο Γαβράς κινηματογράφησε το βιβλίο σας «Ζ». Η ταινία έγινε παγκόσμια επιτυχία. Καβαλήσατε... καλάμι; Όχι. Όταν στα 33 σου είσαι, λόγω μιας σπουδαίας ταινίας, ο πιο διάσημος συγγραφέας και δεν καβαλάς το καλάμι, δεν κινδυνεύεις να το κάνεις ποτέ.Δεν νιώσατε έπαρση;Όχι. Εμάς τότε μας απασχολούσε η κατάσταση στην Ελλάδα. Με ενδιέφερε περισσότερο ότι οι φίλοι μου είχαν συλληφθεί παρά το ότι συναναστρεφόμουν διάσημους ξένους συγγραφείς. Εκείνη την περίοδο, πρότειναν διάφοροι εκδότες να γράψουμε εγώ, ο Marquez, ο Cortazar, ο Llosa και ο Fuentes μαζί ένα μυθιστόρημα, τα κεφάλαια του οποίου θα ήταν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, και να μιλήσουμε για τις δικτατορίες στις χώρες μας. Ο όρος των εκδοτών ήταν ένας: να γράψω εγώ το πρώτο κεφάλαιο... Μπροστά σε αυτή την πλειάδα διάσημων συγγραφέων, εγώ απάντησα: «Δεν έχω καιρό. Πρέπει να πηγαίνω καθημερινά στο καφενείο Εμιγκρέκ, για να μαθαίνω τα νέα από την πατρίδα μου». Τέτοια μυαλά! Το σκέπτομαι τώρα και λέω: «Γιατί; Μπορούσα να βρω το χρόνο». Γι' αυτό σου λέω: δεν το καβάλησα!Επί 37 χρόνια -τη μισή σας ζωή ουσιαστικά-, μένατε στο εξωτερικό.Για να μπορώ να γράφω απερίσπαστος για την πατρίδα μου. Δεν θα έλεγα ότι νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια. Με απασχολούσε πάντα το «εδώ». Δεν έγραψα ποτέ διεθνές μυθιστόρημα. Ήμουν πάντα ξένος στον κάθ